Binnenkort geopend: casa Hanssen

Toen we een week of acht geleden met een dame van SunTrust hypotheken om de tafel zaten en haar uitlegden dat we een bepaald bedrag wilden lenen om een huis te kopen, wisten we echt niet waar we aan begonnen. We hadden ons oog laten vallen op een leuk huis in een mooie buurt, tegen een lage prijs dat je met Robs inkomen makkelijk kan betalen. SunTrust vroeg ons om wat papierwerk en bekeek alles knikkend: dat zou een fluitje van een cent zijn.

Niets was minder waar. Toen we op reis gingen naar Europa waren we, tegen alle verwachtingen in, nog steeds niet goedgekeurd. Bij navraag bleek het toch iets moeilijker te zijn dan aanvankelijk gedacht. Tenslotte hebben we maar een zeer beperkte financiele geschiedenis in Amerika, dus moesten we op een andere manier aantonen dat we betrouwbare mensen zijn. Elke keer zeiden de mensen bij SunTrust ‘als je ons nog dit of dat kunt aantonen, dan komt het zeker in orde’.

We dachten dat we, als we na een maand terugkwamen uit Nederland, direct zouden kunnen tekenen en hup, het nieuwe huis intrekken. Niet dus. Weer meer documenten waren nodig, nog meer garanties. Weer langer wachten. De situatie begon precair te worden. Op 23 september zouden we normaal gezien moeten tekenen. Die datum kwam ineens met rasse schreden dichterbij. Maar de hypotheek leek verder weg dan ooit.

Het was inmiddels zo dat we bij de verkoper om uitstel moesten vragen. Steeds als we nieuwe papieren naar SunTrust stuurden, moesten we weer een week of langer wachten om te horen of het nu eindelijk naar wens was. Afgelopen zaterdag kregen we het bericht dat ze ons geen definitief ‘ja’ of ‘nee’ konden geven, maar als we zouden wachten tot januari en Rob zijn salaris in de USA ontvangt, zouden we zeker heel snel een hypotheek toegekend krijgen. Maar zoveel tijd hadden we niet: er waren immers ook andere mensen met belangstelling voor het huis. Als we het nu niet voor elkaar kregen, ging het over en het huis naar de andere mensen. Weg investeringen, weg tijd, weg huis.

Er gloorde nog een klein sprankje hoop aan de horizon. Toen bleek dat we over het jaar 2008 onze belastingen in de VS hadden betaald, konden we daarvan een kopie aan SunTrust geven. Met die informatie zou het misschien toch nog lukken. Op het hoogste niveau moest die beslissing genomen worden en vandaag, dinsdag, zouden we een antwoord krijgen. We hadden er inmiddels een hard hoofd in.

De dag begon en vorderde gestaag. Nog altijd niets. Dat hadden we al zo vaak meegemaakt en in het verleden betekende dat nooit iets goeds. Toen ik om 16.45 mijn e-mail checkte, was er nog altijd geen bericht. Om half zes kwam Rob thuis. Hij had kort daarvoor met SunTrust gesproken en had eindelijk de verlossende woorden te horen gekregen: jullie zijn GOEDGEKEURD. Het huis is van ons! Ge-wel-dig! Een last die van onze schouders valt en een heel spannende gebeurtenis. Ons eerste huis, een thuis voor Alexander, een tweede thuis overzee voor onze familie en vrienden. Binnenkort geopend: casa Hanssen!