Toen we tijdens de kerstvakantie met Nova bij de kinderarts terecht kwamen, zag dokter Lucie het al snel: Nova’s keelamandelen waren gigantisch groot. Ze kreeg een antibioticakuur en een verwijsbrief voor de KNO arts, die eerder al twee keer buisjes heeft geplaatst en haar neusamandelen verwijderd heeft. Na de antibioticakuur veranderde er aan Nova’s amandelen weinig en de KNO arts had er weinig tijd voor nodig om tot de conclusie te komen dat ze er beter uit konden. Vanwege haar jonge leeftijd betekende dat ook nog een nachtje in het ziekenhuis, ofwel, weer een hele onderneming.
Een week later was het al zover en mocht Rob zich ’s morgens om 6.00 melden in het ziekenhuis. Nova was inmiddels wakker en heel kalm onder de situatie. We hadden haar deugdelijk voorbereid op wat er komen ging, iets wat het ziekenhuispersoneel direct merkte. Verschillende verpleegsters vertelden later dat sommige mensen hun kind vertellen dat ze naar de bioscoop gaan, of het winkelcentrum, of iets anders leuks, om ze vervolgens naar de operatiezaal te brengen en volledig in het ongewisse te laten. Het mag duidelijk zijn dat die kinderen (begrijpelijk) niet de makkelijkste patientjes zijn.
Tegen half acht, nadat Alex op school was afgezet en ik het halve ziekenhuis had doorgedwaald, kwam ik bij een lege pre-op kamer; Nova was net weg en Rob inmiddels in de wachtkamer. Zelfs met Rob aan de telefoon duurde het nog een tijd voor ik het gevonden had, een toekomst als schatzoeker zit er voor mij niet in. Na enkele minuten kregen we te horen dat Nova zonder enige problemen onder narcose was gebracht, terwijl ze bellen voor haar aan het blazen waren, wat ze trouwens prachtig vond. Ze had ook een leuke beer gehad die ze de rest van haar verblijf dicht bij zich heeft gehouden.
Om kwart voor 8 zat het er voor Nova op. We mochten haar vasthouden terwijl ze bijkwam van de narcose. Ze was enigszins bedremmeld en tegen de tijd dat de kamer op de afdeling pediatrie klaar was, was ze weer in slaap gevallen. Van het ritje naar haar kamer heeft ze niets gemerkt. Een half uurtje later was ze wakker en wilde ze drinken. Dat was alvast een goed teken. Ze was klaarwakker en heeft een hele poos televisie gekeken en maar liefst 5 waterijsjes gegeten. ’s Middags kwam de recreationele therapie haar nog een beer brengen en een tas met kleurboeken en waskrijtjes. Ze hadden diverse activiteiten om te doen en we hoefden het maar te vragen als ze zin had om iets te doen. Toen Nova later op de middag wilde schilderen, kwamen ze bakjes met glitterverf en papier brengen en heeft ze heerlijk een uurtje zitten smeren. Tegen die tijd had Rob Alex uit school gehaald en kwam broerlief op bezoek, met de nodige knuffels voor zijn zusje. Voor hem was het ook een beetje een rare dag.
Net op dat moment kwam de muziektherapeute binnen die een half uurtje liedjes heeft gespeeld en gezongen, natuurlijk helemaal interactief. Het duurde even voordat Nova ontdooide, zoals dat bij haar nu eenmaal gaat als ze vreemde mensen ontmoet, maar aan het eind van het half uur zat ze vrolijk mee te zingen en samen met Alex met maracas te schudden. Aansluitend werd het avondeten gebracht en daarna was het zoetjesaan tijd voor papa en Alex om weer te gaan.
Toen de zuster om 19.00 kwam om temperatuur en hartslag te meten, vroeg ik hoe lang het nog duurde voordat Nova weer pijnstillers zou krijgen. Hoewel ze nergens last van had op dat moment, vermoedde ik dat ze over niet al te lange tijd in slaap zou vallen en omdat ze de hele dag niet geslapen had, het moeilijk zou worden om haar te wekken. Rond 20.00 mocht ze weer een dosis Motrin hebben maar zoals ik al verwachtte sliep Nova om 19.15 en was ze daarna met geen mogelijkheid meer wakker te krijgen. Om 20.00 heb ik samen met de zuster geprobeerd haar te wekken, maar ze huilde alleen maar hysterisch. Na een kwartiertje kwam er uiteindelijk uit “I just want to sleep” en hebben we haar met rust gelaten. Ze sliep heel onrustig en werd voortdurend wakker, waarna ze vreselijk zielig was. Ze wilde haar papa en haar broer en vooral naar huis. Ze was ontroostbaar en het is zeldzaam om haar zo overstuur te zien. Steeds als ze weer wakker was, vroeg ik of ze iets wilde drinken of medicijn wilde, maar het antwoord was steevast ‘nee’ (en dat terwijl het drinken nu net zo belangrijk was). Pas om 00.30 viel ze eindelijk rustig in slaap en heb ik zelf ook een beetje kunnen uitrusten tot 4.30. In die periode is de verpleging nog vier keer in de kamer geweest, dus echt slapen doe je niet.
Nova was wonderlijk genoeg om 6.00 alweer wakker en klaar voor de dag. Ze zat televisie te kijken en was heel monter toen de verpleging binnenkwam. Zij waren heel verbaasd dat ze inderdaad de hele nacht had geslapen zonder pijnstillers en bovendien niet gillend wakker was geworden van de pijn. Ze kreeg alsnog een dosis Motrin en was blij toen papa om kwart voor acht al weer binnen kwam. Om 8.00 kwam Nova’s chirurg binnen en zag dat het goed was: we kregen groen licht om te vertrekken. Vanaf dat moment duurde het nog 2 uur voordat al het papierwerk in orde was, het infuus verwijderd was en de instructies voor de komende twee weken doorgenomen waren. Even na tienen liepen we naar buiten, met een lachende Nova die niet kon wachten tot ze weer thuis was. Ook thuis gaat ze verder met ijsjes eten, ze is vrolijk, ruziet over onnozele zaken met Alex en het allerbelangrijkste: als ze slaapt, is ze heel stil en niet langer een houtzagerij. Het is waarschijnlijk toch de juiste keuze geweest om dit voor haar te doen!
Peperazzi Blog 