Maand: mei 2013

Tja, het is niet te geloven hoe een vakantie van bijna een maand voorbij vliegt, alsof de vakantiegangers net hier zijn. De kinderen zijn helemaal gewend aan opa en oma en beschouwen hen als onderdeel van de inboedel; dat zal dus wel tegenvallen morgenvroeg en ook extra stil zijn voor mama, als papa op het werk is en Alex op school.

De afgelopen weken zijn bepaald niet stil geweest. Het laatste wat ik geschreven heb, was over onze trip naar Charleston en de plantages en hoe we met Jos bij de dokter zijn geweest om naar zijn gekneusde ribben te laten kijken. Toen we na dat weekend terugkwamen, had Jos toch echt heel veel pijn en hebben we het rustig gehouden. Hij bleef regelmatig thuis terwijl ik met oma en de kinderen op pad was, uitstapjes naar de bieb, de speeltuin of de winkel. Doordat de schouder, die aanvankelijk ook erg pijnlijk was, weer beter werd, leek het erop dat Jos vooruit ging. Zodoende boekten we voor het derde en laatste weekend een huisje in de bergen van Noord-Georgia, te vertrekken op zaterdagochtend na de ‘afstudeerceremonie’ op de school van Alex. En toen was het vrijdagavond…

Van het ene op het andere moment kon Jos niet meer zitten of staan. Hij had vreselijke pijn en steken in zijn zij. Het was wel duidelijk dat we zo niet op reis konden, of wat dan ook doen. Met de rontgenfoto’s van eerder in de week op zak, vertrok Rob met opa en oma op vrijdagavond naar de eerste hulp. Daar duurde het wachten lang en pas na middernacht waren ze eens aan de beurt. Er werden opnieuw foto’s gemaakt met een beter rontgenapparaat en kijk eens aan! Een, twee, drie, vier, vijf, zes gebroken ribben. De dokters kwamen allemaal eens even kijken hoe het mogelijk was dat iemand met zoveel pijn helemaal zelf het ziekenhuis was komen binnenlopen, en, zo bleek, dat ook al 8 dagen lang te doen. De grote pijnstillers kwamen tevoorschijn: percocet, lidocaine en ze boden zelfs morfine aan. Het devies bleef echter hetzelfde: rustig aan doen en de eerste weken doen het meeste pijn. Om half drie ’s nachts waren ze weer thuis.

Zaterdagmorgen hebben we eerst de voorschriftjes voor de medicijnen naar de apotheek gebracht en daarna zijn we naar de afstudeerceremonie op de Big Blue Marble gereden. Alex is al weken bezig met liedjes oefenen, dus we vonden dat hij onze volle aandacht verdiende. Samen met de andere kinderen had hij 7 liedjes ingestudeerd en hij bracht het serieus en met toewijding. Het was af en toe weer tranen met tuiten lachen om al die kleintjes hun liedjes te zien zingen. Gelukkig bestaan er filmpjes en foto’s van om dit nog lang te kunnen herinneren. Aan het eind van de show werden er bovendien awards uitgereikt en Alex kreeg er ook twee! Hij sleepte de prijs voor beste blokkenbouwer in de wacht alsook de award voor ‘most behaved’ (ofwel meest voorbeeldig gedrag). Juf Pam fluisterde me later toe dat ze voor Alex nog wel een paar prijzen hadden kunnen uitdelen, bijvoorbeeld beste kennis van aardrijkskunde en meeste kennis van sociale interacties, maar ze hadden afgesproken dat alle kindjes evenveel awards zouden krijgen en dat snappen we natuurlijk heel goed! Er komen nog genoeg jaren om competitief te zijn; laat ze nu maar lekker kind zijn. Alex was in ieder geval heel blij met zijn prijzen!

Van de afstudeertaart was het vervolgens doorrijden naar Blairsville in Georgia, waar we ons huisje hadden geboekt. Het is een mooie tocht door de bossen en bergen om er te komen en via de plaatselijke supermarkt om nog wat bederfelijke waren te kopen en het kantoor om de sleutel van het huisje op te halen, kwamen we rond vier uur ’s middags bij de oprit van het huisje aan. Dat was nog een uitdaging op zich; het was ontzettend stijl en duidelijk niet bedoeld om met een twee ton zware minivan te beklimmen. Maar ja, we moesten alles en iedereen toch naar boven krijgen, dus vooruit met de geit… Het onderste en steilste stuk van het pad was deels geasfalteerd, twee banen van precies een band breed. Het was in de voorgaande week echter nogal nat geweest, dus de grond naast de verharde banen was zacht en modderig. Verder stond er een hek voor het pad, dat zo ver mogelijk openstond, maar met onze brede auto moesten we er een brede bocht omheen maken, zodat we vanuit een erg ongelukkige hoek aan de klim moesten beginnen. Het waren een paar spannende momenten! Op de tweede dag raakte de auto zelfs naast het pad in de modder en zijn we, op de chauffeur na, allemaal uitgestapt om de auto zo licht mogelijk te laten en hebben we stenen en stokken achter de achterwielen gelegd om te voorkomen dat de auto terug zou zakken. De ligging van het huisje was in ieder geval erg avontuurlijk.

En tjonge, een huisje was het! Een prachtige houten huis met drie verdiepingen, een pooltafel en airhockey tafel in de kelder, met deuren naar buiten waar de jacuzzi stond. Op de begane grond een grote eethoek, een flinke keuken met eiland, een zithoek, een grote slaapkamer en badkamer, op de tweede verdieping een overloop met vier luxe stoelen en een extra bed, twee slaapkamers en nog een badkamer. ‘Voor maximaal 6 gasten’, zo stond in de beschrijving, maar er hadden ook wel 8 mensen kunnen slapen. We zaten er dus erg ruim en dat was wel zo prettig, en bovendien ook gezelliger dan twee losse hotelkamers. Buiten op het dek stonden drie zithoeken en een barbecue, en nadat we onze spullen uit de auto hadden gehaald en op de daarvoor bestemde plaatsen hadden neergezet, dronken we eerst eens een kop koffie met uitzicht op de bergen. Een uur later betrok het buiten ineens flink en kregen we een behoorlijke plensbui! Meer regen dan dat kregen we niet, maar je kon wel voelen dat de temperatuur ineens hard zakte. ’s Avonds smulden we van de stoofpot die we van thuis hadden meegebracht, met rijst, aardappelsalade, koolsalade en meloen. Nadat de kinderen eindelijk in bed lagen, hebben we in de kelder eerst gepoold en gehockeyed en daarna Rummikub gespeeld in de huiskamer.

Op zondagmorgen hadden we een hele dag voor ons en hoewel de ochtend koel startte, hadden we op het weer gezien dat het zonnig zou worden. We zijn eerst naar Vogel State Park gereden om daar een wandeling rond het meer te maken. Het is ongeveer 1.6km, dus voor de kinderen mooi te behapstukken. Bij het bezoekerscentrum hebben we een kop koffie en warme chocomelk gehaald, want hoewel het inderdaad zonnig was, blies de wind vrij koel en voelde het koeler aan dan het eruit zag. In de bergen is het sowieso een beetje frisser dan in onze eigen streek en hoe hoger je komt, des te koeler het wordt natuurlijk. Naast het bezoekerscentrum lag ook een minigolfbaan, waar we samen een potje gespeeld hebben, en je raadt het nooit, maar de speler met de 6 gebroken ribben bracht het er het beste vanaf. Alex was vooral blij met zijn groene golfbal (die hij ook niet meer heeft ingeleverd) en hanteerde zijn club meer als een hockeystick. Ach ja, we hebben lol gehad en daar gaat het om!

Van het Vogel State Park was het zo’n drie kwartier rijden naar de Brasstown Bald, het hoogste punt van Georgia op ca. 1400 meter, waar je op een heldere dag vier verschillende staten kunt zien liggen. Daar was  het deze dag net een pietsje te heiig voor, maar desondanks was het uitzicht bijzonder fraai. Natuurlijk was het hier nog een stuk koeler dan in het park waar we ’s morgens waren, en we wensten af en toe dat we geen korte broek of t-shirt aan hadden maar iets warmers. Op de weg terug naar ons huisje kwamen we langs Pappy’s, een verstopt pleintje waar allerlei oude spullen en huisjes stonden en waar ouderwets gemaakte producten werden verkocht. Het was een beetje een maf hoekje en er was bijna geen mens, maar het was er erg leuk foto’s maken en we hebben er ook zitten smullen van de verse fudge die er verkocht werd. Om een uur of vijf waren we terug bij het huisje, wederom een spannend ritje over de oprit naar boven. Daar hebben we met varkensvlees, ui, paprika, champignons en ananas zelf spiesjes gemaakt voor op de barbecue. Lekker! Rond bedtijd herinnerde Alex ons er aan dat we beloofd hadden dat hij in de jacuzzi mocht en omdat het de laatste mogelijkheid was, vonden we het goed. In een mum van tijd had hij zich omgekleed en zat hij heerlijk te spetteren in het buitenbad. Nova was al snel jaloers en wilde ook, dus niet veel later zaten ze samen te plonzen en te gieren van het lachen. Dat ze eruit moesten werd ons met name door Nova niet in dank afgenomen, al kon het ‘gewone’ badje dat erna kwam wel weer het een en ander goedmaken.

Op maandag was het een kwestie van opruimen, inpakken en ontbijten met de restjes. De kinderen vonden het wel jammer dat we niet langer in het huisje bleven, ze vermaakten zich er opperbest en hebben samen wat afgesjouwd met de Rummikub-stenen en de onderzetters in berenpootvorm. We reden op deze mooie en koele ochtend (slechts enkele graden boven nul!) naar de Tallulah Gorge, een enorme kloof van 3km lang en tot 300 meter diep. Er zijn vele wandelpaden die varieren van makkelijk tot zeer uitdagend en omdat we met twee kleintjes waren en een pechvogel, hebben we het bij de eenvoudigste paden gehouden. Deze leidden ons overigens naar spectaculaire uitzichten over de kloof en de prachtige waterval Tallulah Falls. Tegen de blauwe lucht konden we vanaf een uitkijkpunt de jonge arenden schitterend zien glijden, een heel mooi gezicht. In de loop van de dag liep de temperatuur ook flink op en in de middag maakten de lange broeken en truien plaats voor t-shirts en korte broeken.

De laatste dagen van opa en oma’s vakantie hebben we het weer rustig gehouden. De koelkast aanvullen en experimenteren met de nieuwe camera want ja, oma Toos is overstag en is nu de trotse bezitter van een spiegelreflexcamera. De temperaturen schoten ook omhoog naar 30+ zodat het ’s middags te warm was om echt iets te doen. Het is onbegrijpelijk hoe tijd zo snel voorbij kan gaan en het is vanmiddag vreemd in huis nu ze weer weg zijn. Morgen en de rest van het jaar zien we ze weer via Skype en hoe fijn het ook is dat die mogelijkheid bestaat, het is niet hetzelfde als bij oma op schoot een bakje yoghurt met honing eten, of de ondeugende ogen van Nova zien glinsteren als ze weer eens de boef uithangt. Het aftellen naar de volgende vakantie is alweer begonnen!

Het nieuws lijkt dun gezaaid, zo zou je misschien denken als je de blog volgt. Maar niets is minder waar: we zijn zo druk in de weer dat we de computer niet of nauwelijks van dichtbij zien en dat maakt het schrijven van blogberichten natuurlijk lastig. Het voordeel is wel dat als er een bericht verschijnt, het meteen een lang verhaal wordt. Bij deze.

Eerst maar even het minder goede nieuws: opa Jos heeft een flinke val gemaakt met de fiets. Terwijl we in de bieb waren met Nova wilde opa een stukje fietsen in de wijk. Bij het draaien raakte hij met het wiel net langs de weg en SMAK! Een val en direct flinke pijn. We zijn ’s middags bij een dokter geweest en ze constateerde dat er geen breuken waren maar wel flink gekneusde ribben. Ze schreef een pijnstiller voor en zei ook dat Jos de 800 mg ibuprofenpillen moest blijven nemen (die ik nog over had van na mijn bevalling). De ibu verzachtte de pijn enigszins, de pillen van de dokter deden niets. En Jos kan ondertussen nauwelijks bewegen.

Vrijdag, zaterdag en zondag zijn we, gerustgesteld door de dokter, toch een weekend naar Charleston gegaan. Rustig aandoen kun je overal, was immers het credo van patient Jos, dus hup, toch maar op pad. We wilden er graag twee plantages bezoeken en zodoende vertrokken we op de ochtend van Robs verjaardag richting de kust. Rob heeft voor zijn verjaardag een nieuwe Canon spiegelreflexcamera gekregen, een 7D, en kreeg zo meteen de gelegenheid om er flink mee te experiementeren.

Om 8:45 gingen we op pad. De kinderen keken onderweg naar afleveringen van Dora The Explorer en we lunchten bij Chick-fil-A, waar een speeltuintje bij was. De kleintjes konden zich daar even uitleven voordat we weer aan de rest van de lange zit begonnen. Een kleine drieenhalf uur in totaal, tot we bij Boone Hall op de parkeerplaats stonden. Dat is voor volwassenen al een aardige zit, laat staan als je nog niet eens leerplichtig bent.

De Boone Hall plantage in Mt. Pleasant is een befaamde lokatie, waar vroeger op zo’n 2000 acres (= 809 hectares) voornamelijk katoen verbouwd werd. De eigenaars hadden zo’n 300 slaven tot hun beschikking die met z’n allen woonden in 27 huisjes op het landgoed. De slaven hadden het verhoudingsgewijs goed; op de plantage was ook een baksteenfabriek en zodoende waren de slavenhuisjes ook van steen. Verder geloof ik niet dat je als slaaf veel had om blij van te worden. Boone Hall is heden ten dage geliefd in Hollywood. De serie North & South met Patrick Swayze is er opgenomen, net als Queen met Halle Berry en recenter nog stukken uit The Notebook. Vorig jaar zijn acteurs Ryan Reynolds en Blake Lively er getrouwd. Het is niet moeilijk te zien waarom de weelderige begroeiing tot de verbeelding spreekt. De oprijlaan naar het landhuis is prachtig met 100 ‘live oaks’ aan weerszijden. De bomen zijn behangen met Spaans mos en de eiken zelf zijn 300 tot 400 jaar oud. We maken een rondrit over het landgoed dat nu nog zo’n 500 acres telt. Er worden veel gewassen verbouwd en het is de oudste, nog werkende plantage in het land. De camera’s maken overuren.

Van Boone Hall rijden we naar hotel Hyatt Place, zo’n 20 minuten verderop. Het is een leuk, vrij modern hotel met aardig ingerichte kamers en, zo blijkt de volgende morgen, een prima ontbijtbuffet. Vanaf het hotel kunnen we te voet naar restaurant Cracker Barrel waar we heerlijk eten en bovendien heel betaalbaar. Het is de bedoeling dat Alex ’s avonds bij opa en oma op de kamer blijft slapen, maar na een uur brengt oma hem terug: te wild en absoluut niet van zins om te slapen. Bij ons op de kamer blijft hij, zelfs in het donker zonder televisie, druk met Nova tot 22.00. Daarna valt hij eindelijk in slaap en Nova 20 minuten later ook.

Natuurlijk hebben we op zaterdagmorgen veel moeite om de kinderen wakker te krijgen. Veel te weinig geslapen! Na een douch en een ontbijt gaan we toch op pad naar de Magnolia Plantation, waar we twee maanden geleden met de andere opa en oma ook geweest zijn. Er zijn enorm veel dingen te doen dus we hebben toen nog lang niet alles gezien. Gezien de vooruitzichten, hebben we op weg naar de plantage toe eerst poncho’s gehaald bij de Walmart, want ook die ochtend regent het af en aan. Als we bij Magnolia aankomen, blijft het echter droog en dat houden we zo tot ver in de middag.

We beginnen met een toch over het terrein. In een ‘treintje’ van enkele karretjes rijden we rond over hobbelige paden, iets waar opa met zijn gekneusde ribben op een stoel zonder vering flink bij moet afzien. Tijdens de tocht van 45 minuten horen we over de rijke natuur en de evenzo rijke geschiedenis van het landgoed, dat stamt uit het jaar 1676. Veel ouder wordt het niet in dit land! We zien tijdens de rondrit alligators en veel vogels in het moerasgebied. Nova valt ondanks het wilde gehobbel onderweg in slaap. Het geeft ons de gelegenheid om daarna een tour in het landhuis te doen onder begeleiding van een gids. Nova slaapt door het grootste gedeelte heen en Alex gedraagt zich voorbeeldig ondanks dat het voor hem niet bijster interessant is. Het landhuis is niet het originele, sterker nog, na twee keer verwoesting door brand en een keer door een aardbeving, is dit ‘tijdelijke’ landhuis (dat elders stond) afgebroken en heropgebouwd op het landgoed, zodat ze iets hadden om in te wonen terwijl een nieuw, permanent huis ontworpen en gebouwd werd. Dat laatste is nooit gebeurd, zodat het ‘tijdelijke’ huis uiteindelijk het huis werd waar nog verschillende generaties Drayton in gewoond hebben. Pas sinds 1975 is het niet meer in gebruik.

Na bezoek aan het huis lunchen we in het Peacock cafe en kijken we op de kinderboerderij. Nova en Alex hebben er de grootste lol met het vange van konijntjes. Het lukt het uiteindelijk niet, maar oh, wat hebben ze samen gelachen! Nova is ook erg gecharmeerd van de paarden in de wei ernaast, we houden ons hart nu al vast voor de paardrijlessen in de toekomst. Om 14.00 hebben we kaartjes voor een tocht over het water. De gids zit vol grappen en vertelt honderduit over de rijstvelden zoals die hier vroeger waren, want Magnolia Plantation verbouwde voornamelijk rijst. Net als Boone Hall telde het vroeger zo’n 2000 acres en werkten er tegen de 300 slaven. Die hadden het trouwens vrij redelijk: meneer Drayton gaf hen onderwijs en leerde ze lezen en bovendien hadden ze elke dag na 13.30 vrij. Dit ging tegen de wetten van de staat in, maar daar trok meneer Drayton zich blijkbaar weinig van aan en als we zijn landgoed vandaag bekijken, heeft de beste man het toch vrij aardig gedaan. Het landgoed is zeer weelderig, iets ruiger dan Boone Hall maar oh, zo schitterend. Tijdens de rondvaart zien we veel alligators die proberen op te warmen in de zon, iets wat niet makkelijk is op een bewolkte dag. Aan het eind van de boottocht beginnen de druppels te vallen en moeten we terug aan land de ponchos tevoorschijn halen.

Het laatste stuk van ons bezoek aan deze plantage brengen we door in het Audubon Swamp, het zeer indrukwekkende moerasgebied op het landgoed. Het is er groen, groen, groen en je kunt er een kolonie zilverreigers bewonderen, wat op dit moment extra speciaal is omdat het broedseizoen is. De machtige vogels slaan keer op keer hun vleugels uit om eten te zoeken voor hun kroost.  Verderop liggen de alligators in het water, te loeren naar jonge eendjes en schildpadden die, erg dom natuurlijk, naast de hongerige reptielen zijn komen liggen. Een prachtig stuk natuur! Het enige dat jammer is, is dat het af en aan regent. Na anderhalf uur lopen we het moeras uit en dat is ook het moment dat de regen echt begint door te zetten. We rijden terug naar het hotel en parkeren de auto in hozende regen bij de Cracker Barrel, waar we wederom heerlijk eten.

Op zondag ziet het er diep triest uit. Het stortregent en ons plan om door het centrum van Charleston te wandelen valt erg letterlijk in het water. In plaats daarvan gaan we naar een dichtbij gelegen Monkey Joe’s toe, om ook de kinderen te belonen voor hun voorbeeldige gedrag het hele weekend lang. We kunnen goed merken dat ze erg moe zijn van de twee voorgaande dagen, want ze zijn lang niet zo uitbundig als ze kunnen zijn. Bovendien heeft opa het op deze dag erg kwaad met de pijn en weet hij niet meer hoe hij rechtop op een stoel moet zitten. Na anderhalf uur houden we het weer voor gezien. Omdat het nu wonderwel even droog is, kijken we nog eventjes bij een outlet mall aan de andere kant van de straat, een erg leuk centrum waar oma weer mooi kan slagen bij Tommy Hilfiger. Na een lunch rijden we om 14.00 weer richting Spartanburg en hoe dichterbij we komen, des te harden gaat het regenen. We komen niet minder dan 4 verkeersongevallen tegen en minstens zoveel files. De reis duurt vijfenhalf uur versus drie en de kinderen kijken al die tijd naar de films die we hebben meegebracht, zonder een enkele keer te mopperen. Hulde dus, voor die ukkies van ons! Tja, het is jammer van de regen, maar toch een mooi weekend gehad!

Natuurlijk zijn we maandag met Jos nog een keer teruggegaan naar de dokter, die hem vervolgens Vicodin heeft voorgeschreven. Verder hebben we rontgenfoto’s laten maken en daaruit bleek dat er niks gebroken is. Nog een poosje doorbijten dus, want zoals de dokter al zei: gekneusde ribben doen ont-zet-tend veel pijn. Arme Jos!