Month: maart 2013

De ellende duurt voort

IMG_4619
Nova, toen ze zich nog beter voelde.

De stilte op de blog is, helaas, niet voor niets. Na het eerste-hulp-avontuur van nog geen twee weken geleden is Nova opnieuw vreselijk ziek, zodanig dat het er een tijdje naar uitzag dat ze opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Nadat vergelijkbare symptomen de kop opstaken als de vorige keer, hebben we deze keer niet gewacht hoe erg het precies zou worden en snel de kinderarts opgezocht.

Dr. Bailey zag direct dat Nova bijzonder ellendig was, nog voordat ze ook maar ergens naar geluisterd of gekeken had. Een korte blik in haar keel was genoeg: Nova’s amandelen zijn zodanig opgezwollen dat ze elkaar net niet raken. Verder hoorde ze wat ruis op haar longen en werd er gecontroleerd op streptokokken. Dit laatste was gelukkig negatief. Met wat bloed, genomen via een prik in de vinger, werd vervolgens gekeken naar witte bloedlichaampjes. Deze waarde was 23, terwijl dit normaal gezien ongeveer 10 zou moeten zijn. Aangezien witte bloedlichaampjes fors toenemen wanneer het lichaam een bacteriele infectie oploopt, werd verondersteld dat dat het probleem was.

Nova werd vervolgens naar het lab gestuurd voor het maken van een rontgenfoto, om uit te sluiten dat de brocheolitis van twee weken geleden alsnog een fikse longontsteking was geworden. Het arme kind voelde zich zo ellendig en in allerlei houdingen geduwd worden om een foto te maken, daar werd ze echt niet vrolijk van. Gelukkig liet de foto zien dat het met haar longen verder prima was, maar de vraag bleef natuurlijk: wat is het dan wel? Dr. Bailey wilde e.e.a. uitsluiten, bijvoorbeeld een infectie van het bloedstelsel, dus stuurde ze ons terug naar het lab om meer bloed te laten nemen.

Nova was er bepaald niet van gecharmeerd dat ze een tourniquet aangelegd kreeg, laat staan dat ze nog eens een naald in haar arm geprikt kreeg. De twee verpleegsters (en mama) hadden er een taaie klus aan om Nova in bedwang te houden en doordat ze zo tegensputterde, duurde het natuurlijk nog eens extra lang. Terug bij de kinderarts was ze zo moe van het strijden, dat ze eindelijk in slaap viel. Helaas duurde dat niet lang; ze kreeg in allebei haar benen een injectie met antibiotica, waardoor ze zich in 4 tot 5 uur aanmerkelijk beter moest gaan voelen.

Thuis verstreken de uren en helaas voelde Nova zich helemaal niet beter. Als een hoopje ellende lag ze de hele middag tegen mama aan, vechtend om adem te halen en kokhalzend als de pus in haar keel zich weer eens opgehoopt had. Het was heel triest om te zien. Alex begon behoorlijk jaloers te worden op de vele aandacht die Nova kreeg en ging, begrijpelijk, een beetje vervelen. Het is ook moeilijk te snappen als je net vier bent. Rond half zes gaven we Nova nog eens wat Advil en warempel! Drie kwartier later was haar koorts een eind gezakt, liep ze zelfs wat rond en at een heel klein beetje. Zou de antibiotica dan toch eindelijk aanslaan?

In de loop van de avond was de koorts niet gewoon weg maar voelde Nova zelfs koel aan, te koel zelfs. We wikkelden haar in warme dekens en legden haar bij ons in bed. Een onrustige nacht volgde: ze sliep wel maar erg onrustig en ze werd bovendien vaak wakker. Tegen 4:00 was de koorts weer terug. Vanaf dat moment wilde ze ook weer veel drinken en zo sukkelden we de nacht door, totdat ze tegen half acht in slaap viel.

Bij dr. Bailey was er vanmorgen goed en slecht nieuws. De witte bloedlichaampjes werden opnieuw geteld en de nieuwe waarde was 14! Negen punten lager dan gisteren. Hierdoor stelde ze haar diagnose bij: geen bacteriele infectie maar toch viraal. Het is mogelijk dat een virale infectie in het beginstadium voor een hoge piek in witte bloedlichaampjes zorgt. In ieder geval hoefde ze niet opgenomen te worden. Wel blijft nog de vraag waar Nova steeds zo ziek door wordt en dat ze bovendien van elk virus nog zieker wordt dan het vorige. Dr. Bailey denkt dat Nova wellicht de ziekte van Pfeiffer heeft, iets wat op zo’n jonge leeftijd zelden voorkomt, maar niet onmogelijk is. Het zou een aantal van haar symptomen zeker verklaren. Verder zorgt het voor een vergrote lever en milt en dat verklaart dan weer waarom Nova zich zo ontzettend (en zo ontzettend vaak) ziek voelt.

In plaats van een herhaling van de antibiotica-injecties van gisteren heeft Nova nu prednison gekregen om zo hopelijk de zwelling in haar keel snel te verbeteren. Verder heeft ze orale antibiotica om ons het weekend door te helpen. Maandag hebben we een nieuwe afspraak om naar de waarden in Nova’s bloed te kijken dat vandaag afgenomen is. Duimen maar dat het uitsluitsel geeft over Pfeiffer, of iets anders dat haar veelvuldig ziek zijn verklaart. En maandag… is ook nog eens haar verjaardag! De feestelijkheden zullen we voorlopig moeten opschuiven naar volgende week. Arme meid!

Peuterpraat #27

Alex heeft geen last meer van ziek zijn
Zijn mond staat zelden stil.

Met alle ziekte van de laatste weken is het er een beetje bij ingeschoten om alles te noteren, maar al met al is er toch weer een mooie verzameling uitspraken om jullie op te trakteren:

Gevraagd of hij zijn tanden al heeft gepoetst:
“My teeth are bright and sparkly”

Over een foto op zijn kamer, waar hij nog geen twee jaar oud is.
“That’s a VERY old picture.”
“Nou… zo oud is die nog niet, hoor.”
“It’s a little bit old picture.”

Alex ziet dat mama zwarte sokken aantrekt.
“Zijn dat sokken van papa?”

Alex heeft samen met papa nieuw vogelvoer in het huisje gedaan. De volgende dag zitten er vogeltjes op.
“Are de vogels saying ‘thank you, Alex, thank you?”

We lezen een boek. Op een plaatje staat een ballerina.
“Alex, wat is het meisje aan het doen?”
Nog onbekend met de term ‘ballet’ zegt Alex:
“They spin around met een jurk aan.”

Het is etenstijd en Alex geeft aan wat hij wil eten.
“I need four things: kiwi, ananas, mewoen en chicken.”
Mama maakt een bordje met kiwi, ananas, cashewnoten en een plakje boterhamvlees.
“I need saus. I need barbecuesaus.”
Mama doet een beetje saus op zijn bord. Alex bekijkt het geheel.
“Where is my chicken?”
“Er is geen chicken, maar mama heeft een plakje warm vlees voor je gepakt.”
“Mama, I need chicken. Next time you go to the winkel you have to buy chicken so you can give it to me. Because I need it.”

In de auto. Papa heeft er goed de vaart in. Een bezorgde Alex roept vanaf de achterbank:
“Papa, niet zo snel! Elke toy en elke boodschapje wippen anders uit de tas!”

Alex schrijft met stoepkrijt. Gevraagd wat hij aan het schrijven is antwoordt hij:
“E D E A X A E. Paard!”

Er zijn een paar nieuwe kindjes bij Alex op school. Mama probeert te achterhalen hoe ze heten en eruit zien. Een van de twee jongetjes is blond, de ander heeft gitzwart haar.
“Was het nieuwe kindje een beetje sad vandaag?”
“Er was geen nieuw kindje, alleen maar oude kindjes.”
“Oh, ik dacht dat er een nieuw jongetje op de school was.”
“Er was een nieuw kindje!”
“Welke kleur haar had het kindje? Was het licht of donker?”
“Als je heel klein bent, krijg je meestal witte haren.”

Nu hij spaanse les krijgt, wil Alex van veel dingen de vertaling weten.
“Mama, wat is spanish for coffee met een roof?” (waarmee hij Starbucks bedoelt)

Opa en oma vertellen Alex dat hij hun kleinkind is.
Alex, zeer verontwaardigd: “Ik ben geen klein kind! Ik ben een big boy!”

“Vind je het fijn dat opa en oma er zijn?”
“Ja, I’m very happy. Dat is fijner voor mij en Nova.”

Nadat we opa en oma naar het vliegveld hebben gebracht, speelt Alex met de vele speeltjes die hij van hen gehad heeft.
“Wat een mooie bulldozer heb je van opa en oma gehad. Wow!”
“Neehee, dat is niet ‘wow’, mama. Bulldozers zijn cool, wow is voor frontloaders.”

Arme Nova

Arme Nova is ziek
Ons arme meissie

De laatste dagen van opa en oma’s verblijf was het al duidelijk dat Nova echt niet in haar hum was. Eerst een paar dagen koortsig, daarna snotverkouden, hangerig, huilerig en ellendig. Ze at nagenoeg niets en dronk alleen sapjes en bovendien sliep ze voor geen meter. Naarmate de week vorderde, dronk ze ook bijna niets meer en dat is het moment dat je actie onderneemt.

Op vrijdagavond, na een dramatische poging om Nova te wassen en aan te kleden (ze moest echt een keer het vele aangekoekte snot uit haar haren wassen), besloten we dat het zo echt niet langer kon. Dus Rob nam haar mee naar de eerste hulp, waar ze om 21.02 werd ingeschreven. Na registratie en triage duurde het natuurlijk nog een poos voordat ze werd onderzocht, dus het werd een lange avond.

De dokter controleerde op strep, luchtweginfecties, oorontsteking en andere ellende. Nova had ten eerste een zware griep te pakken en daarbij broncheolitis. Er werd laat op de avond nog een rontgenfoto gemaakt om naar haar longen te kijken, waarna de dokter en radioloog het niet met elkaar eens konden worden of ze wel of geen longontsteking heeft.

Om half een ’s nachts kwam Rob met onze kleine zieke thuis. Ze heeft een vernevelaar gekregen en een stevige antibioticakuur. Eenmaal thuis wilde ze iets eten en drinken, al meteen een goed teken. Van half twee tot half zes heeft ze in haar eigen bedje geslapen, daarna tot half tien bij papa en mama in bed.

We merken dat de vernevelaar goed helpt en dat ze ook veel van de gemiste slaap van afgelopen week moet inhalen. Op zaterdag heeft ze overdag twee keer geslapen en ’s nachts de klok rond, in haar eigen bed! Haar stem klinkt een pietsie minder hees en af en toe eet en drinkt ze wat, een verbetering ten opzichte was wat het was, maar nog niet wat het moet zijn. Het lijkt erop dat veel rust en knuffels haar er wel bovenop zullen helpen. Gelukkig maar!

Ziek, Charleston en weer ziek

Charleston greets you
De eerste indrukken opdoen

Met een zieke Alex kwamen onze plannen om naar Charleston te gaan even op losse schroeven te staan. Zijn koorts varieerde per uur, soms bijna niks en soms loeiheet en zo bleef dat maar doorgaan. Op vrijdag leek hij weer iets levendiger te zijn dus boekten we een hotel in de nabijheid van Charleston voor 2 nachten. En zaterdagmorgen om half 10 vertrokken we! Voor ons was het al weer 5 jaar geleden dat we er geweest waren, voor opa en oma was het helemaal nieuw. En voor de kleintjes natuurlijk ook, want die bestonden 5 jaar geleden nog niet eens. Ergens halverwege stopten we bij een McDonalds voor de lunch, en dat is het vermelden waard, want het is toch echt heel wat als je opa bij de Mac naar binnen krijgt.

IMG_3052
Bij de stallen van Old South Carriage tours staan ze ons al op te wachten.
IMG_3070
Een boot boven de bar ziet er best gezellig uit. Het plafond is ook typisch voor deze streek.

Om half 2 ’s middags parkeerden we bij het bezoekerscentrum in hartje stad en wandelden we zo eens wat rond om te zien wat er allemaal te doen was. Het was heel mooi weer om te zien, maar de wind blies vrij koel, dus toch maar de vesten aan. We bekeken de buurt rondom Market Street (het toeristenmekka voor souvenirs) en boekten een rit met een paardenkar. Met twee jolige tourleiders gingen we op stap en vergaapten ons aan de pracht en praal van deze stad aan de kust. Trouwe bloglezers (met een erg goed geheugen) herinneren het zich misschien nog, maar ik zal het nog eens vertellen: deze stad brengt de tijden van het oude zuiden, welbekend uit Gone With The Wind en de serie North and South, helemaal tot leven. Mede dankzij de levendig vertellende gidsen kun je je een aardig beeld vormen bij het leven van weleer. Charleston is een van de oudste stukken van de USA, dus veel ouder dan hier wordt het niet.

Na de karrentocht zijn we gaan eten bij de Noisy Oyster, een gekend restaurant in Charleston, waar opa en oma een heerlijke salade hebben gegeten, Rob een gumbo en Joyce een stuk tonijn met sesamkorst. De kinderen, allebei zonder verschrikkelijk grote eetlust, hebben een beetje zitten rommelen met een mini-pizza. Als toetje een heerlijk stukje taart, key lime pie voor opa, witte chocolade cheesecake voor oma en wij hebben met z’n vieren een stuk van de vijflaagse chocoladetaart op. O, wat was het lekker! Omdat het restaurant vooral visgerechten serveert, is het ingericht met veel nautische elementen, zoals een omgekeerde roeiboot boven de bar en grote schepen aan de muur.

Na het eten zijn we rustig teruggewandeld naar het bezoekerscentrum waar de auto geparkeerd stond, Het is nog zo’n 20 minuutjes rijden naar het hotel waar we in de lobby nog een kopje koffie pakken. Zoals te verwachten is het niet de kwaliteit koffie die we thuis gewend zijn, maar soms moet je genoegen nemen met wat je hebt. Het blijkt nog een heel klus om de kinderen in bed te krijgen. Met de lichten en de televisie uit valt Alex uiteindelijk om 21.00 in slaap in zijn grote hotelbed. Nova, in haar reisbedje, doet er aanmerkelijk langer over en laat zich op geen enkele manier overhalen om te gaan slapen. Wat een nachtbraker!

IMG_3094
Fraaie plaatjes aan de kust van Charleston.

Op zondag rijden we terug naar het hart van Charleston, maar deze keer parkeren we een stuk dichter bij zee. We lopen de haven in waar een enorm cruiseschip wordt volgeladen met talloze passagiers. Het is een schitterende dag en je kijkt een eind weg over het water. In de zee springen de dolfijnen vrolijk omhoog, alsof ze ook even van de zon komen genieten. Het is duidelijk lente! De palmetto’s glanzen in het zonlicht en we kuieren op ons gemak tussen de fraaie gietijzeren bankjes, de kustlijn en de riante huizen. Alex en Nova hebben reuze lol met de grote fonteinen die hier liggen en de bloembakken waar ze omheen kunnen rennen. Een fontein is in de vorm van een grote ananas; dit fruit staat symbool voor gastvrijheid en het ziet er bijzonder vrolijk uit. Het is het lievelingsfruit van Alex dus hij wil maar al te graag bij de fontein op de foto. De klok is in de afgelopen nacht verzet, dus het is een uur later dan ons gevoel ons zegt. Na onze wandeling gaan we terug naar de auto om naar de Magnolia Plantation te rijden.

IMG_3148
Wie zou hier niet willen wonen?

Een plantation is tegenwoordig een zeer indrukwekkend landgoed, maar er zit veel geschiedenis aan. Deze plantations waren vroeger de huizen van rijke blanken waar ze vele slaven in dienst hadden om katoenplantages en rijstvelden te bewerken. Tegenwoordig bestaat slavernij natuurlijk niet meer, maar je kunt je tijdens een bezoek als dit eenvoudig voorstellen hoe het leven er destijds moeten hebben uitgezien. Zelfs in de vroege lente is het al weelderig groen, de eeuwenoude eiken zijn behangen met Spaans mos en narcissen en zelfs azalea’s bloeien. Met een ‘treintje’ maken we een rondrit door het moeras dat bij het landgoed hoort. Hier komen we vele dieren tegen: schildpadden, ibissen, blauwe reigers, meerkoetjes (die hier alleen in de winter te vinden zijn) en een heleboel alligators, zelfs eentje pal naast de weg. Het is een schitterend natuurgebied en het is indrukwekkend om zoveel dieren van dichtbij te zien. De dijken waar we overheen rijden zijn in het verleden aangelegd door de slaven die op de plantage woonden, dat kan geen eenvoudige klus zijn geweest!

IMG_3216
Gelukkig ligt er wel een gezellig tuintje bij.

Elders op het terrein, een eindje bij het magnefieke herenhuis vandaan, liggen de pietepeuterige slavenvertrekken, die een beeld schetsen van het leven op de plantation. Hoewel je de huisjes alleen mag bezoeken met een gids, staan de deuren wagenwijd open, is er niemand in de buurt en krijgt opa dus de gelegenheid om alles uitgebreid te bekijken. Het zorgt er in ieder geval voor dat je de moderne gemakken weer eens leert waarderen, want het leven van de slaven is niets om jaloers op te zijn. Op het terrein kunnen we gelukkig iets eten zodat we van een late maar smakelijke lunch genieten onder een reusachtige eik, een idyllisch hoekje waar elk moment een dame in een hoepelrok voorbij zou kunnen komen.

Van de Magnolia Plantation is het terug naar het hotel waar Nova eindelijk in slaap valt, een erg ongelukkige tijd. We drinken er een kopje koffie en als de kleinste eindelijk wakker is, gaan we op pad voor een diner. Het wordt een hapje bij een Aziatisch buffet, waar iedereen naar hartelust verschillende gerechten kan proberen. De Toys R Us, die op hetzelfde terrein ligt, is helaas al dicht als we weer buiten komen. Alex moet dus nog even wachten op de grote bulldozer die hem door opa en oma is toegezegd (en hij herinnert ons er regelmatig aan, zodat we het toch vooral niet vergeten). Eenmaal terug in het hotel is het slapen gaan wederom dramatisch; Alex is uiteindelijk om 21.15 plat, maar Nova brult tot na 23 uur de tent bij elkaar. Ze bonkt met haar bedje tegen de muur en we hopen maar dat de kamer naast ons niet bezet is.

IMG_3236
Dat ziet er interessant uit.

Maandagochtend is het verrassend genoeg Nova die om 7 uur wakker is en Alex die we om half negen echt wakker moeten maken. We willen het aquarium nog bezoeken voordat we weer teruggaan naar huis. Het is vandaag wel warm maar volledig bewolkt, dus we hebben er goed aan gedaan om onze buitenactiviteiten op zondag te plannen. Omdat het maandag is, is het lekker rustig in het aquarium en kunnen we alle tanks goed bekijken. Er zijn diverse demonstraties, o.a. met een duiker, en Alex mag nog ergens een slang aaien en een heremietkrab aanraken. De dierenverzorgers hebben alle tijd om te vertellen en uit te leggen. Behalve vissen zijn er ook reptielen en vogels te zien, men heeft in het aquarium ook veel aandacht voor dieren die specifiek zijn voor dit deel van het land zodat mensen kunnen leren over hun eigen omgeving en hoe ze, door kleine veranderingen te maken, op een positieve manier het leven van deze dieren kunnen verbeteren.

Van het aquarium rijden we naar een outlet center in de buurt die op de route naar huis ligt. Alex heeft tijdens het weekend veel geklaagd over zere voeten, dus we komen er achter dat hij uit zijn schoenen is gegroeid. Met twee paar nieuwe schoenen is hij zeer tevreden! We lunchen en laten de kinderen een aantal ritjes maken in de vele attracties die hier staan, daarna is het een lange ruk van bijna 3 uur om weer op tijd in Spartanburg te zijn voor de zwemles van Alex. We halen het en hebben zelfs nog tijd om eerst een kop koffie te drinken bij Starbucks!

Jammergenoeg is het leuke weekend al weer voorbij. En wat ook jammer is, de volgende dag wordt Nova wakker met koorts en wil ze niks, niks, niks, alleen bij mama hangen. Ze slaapt in anderhalve dag precies 3 uur, eet niet en drinkt alleen wat sap. Doffe ellende! Dat is dus pech voor opa en oma, dat allebei de kinderen ziek zijn terwijl ze op bezoek komen. Gelukkig hebben we desondanks toch een heleboel kunnen ondernemen en zijn het twee heerlijke weken geweest, die vandaag helaas, helaas, helaas alweer tot een einde komen. Het aftellen naar het volgende bezoek begint alweer!

 

Soms zit het niet mee

IMG_2905
Het voordeel van ziek zijn als oma er is.
IMG_2909
Nee hoor, dit mannetje is vandaag echt nog niet beter.

Arme Alex. Net nu opa en oma er zijn, is hij ziek. De school belde woensdag net voor de middag dat hij koorts had en inderdaad, hij was erg warm. Gek genoeg heeft hij ’s middags levendig zitten spelen met zijn nieuwe Chuggington treinenset, alsof er niks aan de hand was. Maar tegen 5 uur liepen de rillingen ineens over zijn lijf en was hij echt niet fit. ’s Avonds dan maar niet zwemmen en ook nauwelijks gegeten, daarna met een koortsremmer achter de kiezen naar bed. Zonder enig protest, dus dan weten we zeker dat onze jongeman zich niet lekker voelt. Vannacht om 1 uur stond hij naast ons bed, hij wilde graag een beetje sinaasappelsap en een stukje peperkoek met ‘sprinkles’. Kortom, hij ijlde een beetje. Alex heeft een uur lang bij mama in bed gelegen en hij was gloeiend heet. Op een gegeven moment zei hij: “Mama, jouw bed is een beetje warm.” Dus toen maar weer terug naar zijn eigen bed, waar hij tot vanmorgen half 8 geslapen heeft. De koorts was flink gezakt en Alex zat weer vol leven, maar in de loop van de ochtend merkten we toch dat het behoorlijk op en neer gaat met hem, af en toe levendig, maar ook weer rillingen en lodderogen. We zullen nog even moeten afwachten of we dit weekend naar Charleston toe kunnen. Duimen maar!

Van vakantie vieren word je moe

Twee...
In de zon in de Hatcher Garden

Het is al weer 5 maart en de dagen vliegen voorbij. Er is zo veel te doen en opa en oma moeten zo veel dingen zien dat de tijd niet loopt maar rent. Het weer laat zich van allerlei kanten zien: mooi en zonnig, bewolkt, soms koel en zelfs al een keer een drup regen. We passen onze activiteiten dan ook aan aan wat het weer ons biedt.

Op vrijdag hebben we het rustig aan gedaan en zijn we alleen even naar Wal-Mart geweest. Alex en Nova hadden zo veel nieuw speelgoed om mee te spelen dat ze daar een groot deel van de dag mee zoet waren. Aan de overkant van de Wal-Mart ligt een nieuw speeltuintje waar de kinderen nog een tijdje gespeeld hebben, maar de wind was koud die dag en op een open stuk is dat extra goed merkbaar. Dus dan maar weer lekker terug naar binnen.

De Kindle biedt familie-entertainment
Samen om de Kindle heen

Op zaterdag zou het regenen en zodoende hadden we ons opgesplitst in twee teams: oma en mama naar de hobbywinkel en de mannen naar de doe-het-zelver. Bij Chuck E. Cheese (waar Alex ook zijn verjaardagsfeestje gevierd heeft) kwamen we weer allemaal samen voor een paar uur heerlijk spelen. In totaal hadden we 200 speelmuntjes en ALLES was op! Zelfs opa waagde zich op het laatst nog aan een spelletje. Nova had het grootste deel van haar muntjes in de ritjes gestopt, een trein, een bulldozer en een brandweerauto. Ze ging van de een naar de ander en klikte zichzelf steeds mooi vast. Alex heeft allerlei spellen uitgeprobeerd en had ook in de gaten dat je, hoe beter je een spel kunt spelen, steeds meer tickets kunt veroveren (tickets kun je inleveren tegen prijzen).

Op zondag zijn we eerst bij Harbor Freight Tools geweest om nog eens naar wat gereedschap te kijken en daarna doorgegaan naar de Hatcher Garden voor een wandeling. Het was prachtig weer met een heerlijk zonnetje, dus daar hebben we fijn van geprofiteerd. Op weg naar huis hebben we geluncht met een broodje van Jimmy John’s en een koffie van Starbucks toe, nog maar weer eens lekker smikkelen.

IMG_2878
Zo, daar kunnen we voorlopig weer mee vooruit

Op maandag zijn Rob en opa naar Costco gegaan om het verjaardagscadeau van Nova te halen, een superleuk nieuw houten speelhuisje voor in de tuin. Om even na 11 uur ’s morgens kwamen ze er mee thuis en vlak voor 18.00 stond het ding helemaal in elkaar. Het was lente-achtig weer en de snoeten waren zelfs al lichtverbrand in de zon. Nova was verschrikkelijk blij met haar nieuwe onderkomen en ook Alex is er erg mee ingenomen, ze hebben meteen een boel gefantaseerd en druk gespeeld. Dat komt wel goed deze zomer!

Vandaag, dinsdag, is Rob weer aan het werk, maar gaan wij gewoon door. Eerst met de kinderen naar het voorleesuur in de bieb, waar juffrouw Jane de vakantievierders uit Nederland van harte welkom heette. Ze vond het erg speciaal dat ze erbij waren. Daarna boodschappen doen en heerlijk lunchen bij Panera, nog een keertje stoppen bij Harbor Freight Tools (deze keer om lijmtangen te halen — als opa er is, groeit onze verzameling gereedschappen en toebehoren meestal ook flink) en tenslotte naar Toys R Us zodat de kinderen nog een speeltje konden uitzoeken. Maar hee, wat is dat? Allebei de kleintjes in diepe slaap gevallen in de auto! Tja, Toys R Us houden we dus nog tegoed voor een volgende ronde! De eerste vakantieweek gaat zodoende snel voorbij en als het weer meewerkt, willen we aanstaand weekend een trip maken naar Charleston aan de kust. Lijkt ons ook erg leuk!

Bezoek uit Meijel

Een lange avond na een lange reis
Alex en Nova zijn erg blij om opa en oma weer te zien

Voor wie in Nederland zit te wachten op een bericht, bij deze: opa en oma Meijel zijn weer veilig geland en door de beide kleinkinderen in de armen gesloten. Alex was samen met papa naar het vliegveld in Charlotte gegaan om de reizigers op te halen, Nova was in slaap gevallen en bleef thuis. Maar toen opa en oma aan de deur stonden, was ze er weer helemaal bij en kon ze samen met Alex genieten van wat er allemaal uit de (vier!) koffers kwam. Het ene na het andere cadeau en ontelbare lekkernijen. Nova had de chocolade al snel te pakken, Alex was erg blij met een kraanwagen die opa voor hem had uitgezocht. Zoals Alex vanmorgen in de auto al zei: “Opa en oma zijn bij ons. Dat is fijner voor mij en Nova.”