
De stilte op de blog is, helaas, niet voor niets. Na het eerste-hulp-avontuur van nog geen twee weken geleden is Nova opnieuw vreselijk ziek, zodanig dat het er een tijdje naar uitzag dat ze opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Nadat vergelijkbare symptomen de kop opstaken als de vorige keer, hebben we deze keer niet gewacht hoe erg het precies zou worden en snel de kinderarts opgezocht.
Dr. Bailey zag direct dat Nova bijzonder ellendig was, nog voordat ze ook maar ergens naar geluisterd of gekeken had. Een korte blik in haar keel was genoeg: Nova’s amandelen zijn zodanig opgezwollen dat ze elkaar net niet raken. Verder hoorde ze wat ruis op haar longen en werd er gecontroleerd op streptokokken. Dit laatste was gelukkig negatief. Met wat bloed, genomen via een prik in de vinger, werd vervolgens gekeken naar witte bloedlichaampjes. Deze waarde was 23, terwijl dit normaal gezien ongeveer 10 zou moeten zijn. Aangezien witte bloedlichaampjes fors toenemen wanneer het lichaam een bacteriele infectie oploopt, werd verondersteld dat dat het probleem was.
Nova werd vervolgens naar het lab gestuurd voor het maken van een rontgenfoto, om uit te sluiten dat de brocheolitis van twee weken geleden alsnog een fikse longontsteking was geworden. Het arme kind voelde zich zo ellendig en in allerlei houdingen geduwd worden om een foto te maken, daar werd ze echt niet vrolijk van. Gelukkig liet de foto zien dat het met haar longen verder prima was, maar de vraag bleef natuurlijk: wat is het dan wel? Dr. Bailey wilde e.e.a. uitsluiten, bijvoorbeeld een infectie van het bloedstelsel, dus stuurde ze ons terug naar het lab om meer bloed te laten nemen.
Nova was er bepaald niet van gecharmeerd dat ze een tourniquet aangelegd kreeg, laat staan dat ze nog eens een naald in haar arm geprikt kreeg. De twee verpleegsters (en mama) hadden er een taaie klus aan om Nova in bedwang te houden en doordat ze zo tegensputterde, duurde het natuurlijk nog eens extra lang. Terug bij de kinderarts was ze zo moe van het strijden, dat ze eindelijk in slaap viel. Helaas duurde dat niet lang; ze kreeg in allebei haar benen een injectie met antibiotica, waardoor ze zich in 4 tot 5 uur aanmerkelijk beter moest gaan voelen.
Thuis verstreken de uren en helaas voelde Nova zich helemaal niet beter. Als een hoopje ellende lag ze de hele middag tegen mama aan, vechtend om adem te halen en kokhalzend als de pus in haar keel zich weer eens opgehoopt had. Het was heel triest om te zien. Alex begon behoorlijk jaloers te worden op de vele aandacht die Nova kreeg en ging, begrijpelijk, een beetje vervelen. Het is ook moeilijk te snappen als je net vier bent. Rond half zes gaven we Nova nog eens wat Advil en warempel! Drie kwartier later was haar koorts een eind gezakt, liep ze zelfs wat rond en at een heel klein beetje. Zou de antibiotica dan toch eindelijk aanslaan?
In de loop van de avond was de koorts niet gewoon weg maar voelde Nova zelfs koel aan, te koel zelfs. We wikkelden haar in warme dekens en legden haar bij ons in bed. Een onrustige nacht volgde: ze sliep wel maar erg onrustig en ze werd bovendien vaak wakker. Tegen 4:00 was de koorts weer terug. Vanaf dat moment wilde ze ook weer veel drinken en zo sukkelden we de nacht door, totdat ze tegen half acht in slaap viel.
Bij dr. Bailey was er vanmorgen goed en slecht nieuws. De witte bloedlichaampjes werden opnieuw geteld en de nieuwe waarde was 14! Negen punten lager dan gisteren. Hierdoor stelde ze haar diagnose bij: geen bacteriele infectie maar toch viraal. Het is mogelijk dat een virale infectie in het beginstadium voor een hoge piek in witte bloedlichaampjes zorgt. In ieder geval hoefde ze niet opgenomen te worden. Wel blijft nog de vraag waar Nova steeds zo ziek door wordt en dat ze bovendien van elk virus nog zieker wordt dan het vorige. Dr. Bailey denkt dat Nova wellicht de ziekte van Pfeiffer heeft, iets wat op zo’n jonge leeftijd zelden voorkomt, maar niet onmogelijk is. Het zou een aantal van haar symptomen zeker verklaren. Verder zorgt het voor een vergrote lever en milt en dat verklaart dan weer waarom Nova zich zo ontzettend (en zo ontzettend vaak) ziek voelt.
In plaats van een herhaling van de antibiotica-injecties van gisteren heeft Nova nu prednison gekregen om zo hopelijk de zwelling in haar keel snel te verbeteren. Verder heeft ze orale antibiotica om ons het weekend door te helpen. Maandag hebben we een nieuwe afspraak om naar de waarden in Nova’s bloed te kijken dat vandaag afgenomen is. Duimen maar dat het uitsluitsel geeft over Pfeiffer, of iets anders dat haar veelvuldig ziek zijn verklaart. En maandag… is ook nog eens haar verjaardag! De feestelijkheden zullen we voorlopig moeten opschuiven naar volgende week. Arme meid!