We wonen hier nu een jaar, maar soms zijn we nog steeds verbaasd over wat we soms zien. Onlangs reden we naar Greenville en zagen we het volgende:
Het was niet de eerste keer dat we een huis over de snelweg getransporteerd zagen worden, maar wel de eerste keer dat we een camera bij de hand hadden en de tegenwoordigheid van geest hadden snel een filmpje te schieten. Toch niet iets dat je iedere dag ziet, wel?
Vandaag, 30 december, is het een stralende winterdag. De hemel is strak blauw en het kwik is opgelopen tot 20 graden. Heerlijk weer dus, en prima om buiten iets te ondernemen. Aangezien de baby zich nog altijd niet gemeld heeft, kunnen we nog even genieten van een laatste uitstapje met z’n tweeen. Rob heeft een tijdje geleden ontdekt dat er een botanische tuin in Clemson ligt, op ongeveer een uur rijden hier vandaan. Het is een staatstuin die onderhouden wordt door de faculteit Plantkunde van de universiteit Clemson. Zodoende is de entree gratis.
In alle rust zijn we naar het kleine plaatsje Clemson gereden. Het belangrijkste in Clemson is de universiteit en het daarbij behorende American Football team. Als de ploeg thuis speelt, zit het stadion Death Valley met een capaciteit van 90.000 helemaal vol. Ter vergelijking: de totale bevolking van Clemson telt 12.000 en het centrum bestaat uit twee kleine straten.
In de botanische tuin zijn we eerst naar het bezoekerscentrum gereden waar hostess Jackie ons uitgebreid vertelt wat er allemaal te zien en te doen is. Op een plattegrond duidt ze voor ons aan wat op dit moment de interessantste plaatsen zijn. Behalve de tuin is er ook een groot arboretum waar we doorheen rijden. Langs deze weg liggen een aantal parkeerplaatsjes waar je de auto stil kunt zetten om even rond te kijken. Zelfs in deze wintermaanden is de tuin, zeker op een stralende dag als vandaag, erg aantrekkelijk.
Van het arboretum rijden we naar het botanische deel waar onder andere camelia’s in bloei staan. De bijen zijn hier nog volop bezig met het verzamelen van nectar, waardoor je het gevoel krijgt dat het al lente is. We struinen lekker door de tuinen, via slingerende paadjes en hier en daar een tuintje of hut die de moeite van het bekijken waard is. Een aanstaande bruid laat zich vandaag fotograferen en sleept een heel gezelschap mee om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Gelukkig heb ik mijn eigen fotograaf bij me: Rob knipt in een paar uur weer ruim honderdvijftig foto’s die stuk voor stuk zó ingelijst kunnen worden.
Op de weg naar huis draaien we bij Greenville even van de snelweg af voor een koffietje bij Starbucks. Zonder jas kunnen we heerlijk buiten op het terras zitten. December? Niks van te merken!
Tja, zo zit je 9 maanden uit te kijken naar de datum dat je baby zou moeten verschijnen, en zo verstrijkt deze bijzondere dag zonder dat er iets gebeurt. Hoewel de helft van alle vrouwen na de uitgetelde datum bevalt, is het toch heel erg vervelend als het je overkomt, ook al bevind je je in goed gezelschap. Het is alsof je iedereen zwaar teleurstelt, jezelf voorop. Niets om vrolijk van te worden. Het regent inmiddels telefoontjes en emails vol goedbedoelde vragen, maar in de praktijk is het erg deprimerend om iedereen ‘nee’ te moeten verkopen.
Vandaag zijn we dan ook gewoon op controle geweest bij Dr. Warren. De verpleegsters keken er al naar uit om te zien of we nog zouden opdagen, en ondanks al onze pogingen om de weeen op gang te brengen, zaten we inderdaad als vanouds in de wachtkamer. Een bloeddruk van 127/74, geen gewichtstoename, hartslag 90. Mijn buik meet inmiddels 41 cm, dus de baby groeit nog steeds goed door.
Omdat dokters week 41 nog wel willen afwachten, maar niet veel langer dan dat (omdat de kwaliteit van de placenta dan ineens hard achteruit gaat, het vruchtwaterniveau spectaculair kan dalen en om nog talloze andere redenen) hebben we vandaag gezocht naar een geschikte datum om ingeleid te worden. Volgende week maandag krijgen we eerst een echo om te zien of de baby nog in goede gezondheid verkeert. Op 6 januari is het de grote dag; mocht de kleine zich dan nog niet uit zichzelf gemeld hebben, dan gebeurt het op deze dinsdag. Er is dus eindelijk een licht aan het eind van de tunnel: nog maximaal 8 dagen voordat we eindelijk de trotse ouders zijn van een zoon.
Nog 2 nachtjes slapen en het is kerstmis en dat is goed te merken. De kerstkoorts heeft hier zo ongeveer zijn hoogtepunt bereikt en al zou je het willen, er is niet aan te ontsnappen. Gisteravond zijn we met onze vrienden de Connors in dierenpark Hollywild geweest waar elk jaar in december een lichtjesroute door het park wordt aangelegd. Vorig jaar zijn we hier ook geweest en toen viel de drukte reuze mee. Gisteren was dat wel anders: we hebben zo’n 20 minuten in de rij gestaan voor we naar binnen konden. Vanaf de weg waren de eerste kerstlichtjes echter al goed te zien zodat we tijdens het wachten onze ogen de kost konden geven.
Rob heeft laten zien dat multitasken niet perse iets voor vrouwen is. Moeiteloos stuurde hij ons door het park terwijl hij tegelijkertijd de nodige foto’s maakte. Wie doet hem dat na? Foto’s staan natuurlijk op Flickr, maar we hebben ook wat bewegende beelden vastgelegd die je op onderstaand YouTube filmpje kunt bekijken. Het tweede filmpje zijn nog wat impressies van de met name bewegende kerstlichtjes in onze wijk Sterling Estates.
We wensen graag alle lezers van onze blog een heel fijn kerstfeest en alle goeds voor 2009. Hopelijk is ons volgende bericht er een met het goede nieuws waar iedereen op zit te wachten!
Behalve een spectaculaire duik qua temperatuur (vanmorgen was het -6!) is er spijtig genoeg heel weinig te melden vandaag. Ik had zelf het idee dat onze baby zich nog prima op z’n gemak voelt in mijn buik en weinig haast heeft zich te laten zien en ons bezoek aan het ziekenhuis heeft dat vandaag bevestigd.
Alle verpleegsters leven erg met ons mee en hadden gehoopt dat onze afspraak vandaag niet meer nodig zou zijn, maar het is nog erger dan dat: we hebben zelfs een nieuwe afspraak gepland voor 29 december, 2 dagen overtijd! Mijn waarden waren zoals vanouds prima, een bloeddruk van 117/74, een pond erbij en een hemoglobine van 12.1. De baby is weer iets gegroeid, zijn hartje klinkt nog steeds als een klok, maar qua ontsluiting of uitdunning van de baarmoederhals zijn we de afgelopen week niets opgeschoten.
Dr. Warren zei vandaag ook dat ‘we er nog net niet zijn’ en nog wat geduld zullen moeten opbrengen, hoewel hij als vader van twee zonen ook weet dat die laatste dagen erg lang kunnen duren. Pas als we week 41 helemaal vol maken en de baby zich nog steeds niet heeft laten zien, worden er stress-testen gedaan om te zien of de baby het nog goed maakt. Dan gaan we ook plannen maken voor het inleiden van de bevalling, zodat we de grens van 42 weken zeker niet overschrijden. Voorlopig is dat de enige garantie die we hebben!
Vrijdagmiddag verraste Rob mij door om 12.00 al thuis te komen. Hij had een halve dag vrij genomen en we zijn bij Denny’s Classic Diner eerst een lekkere lunch gaan eten. Bij deze zaak kun je prima terecht voor typisch Amerikaanse hamburgers in vele variaties en afhankelijk van je eigen keuze hoeven die niet perse heel ongezond te zijn. We hebben het ons in ieder geval goed laten smaken.
Met deze onverwachte extra middag zijn we eens naar Greenville gereden om wat te winkelen. Eerder deze week hadden we in Spartanburg al gezocht naar een contactgrill. Zo’n apparaat willen we al langer hebben maar ze zijn behoorlijk prijzig (150 dollar en meer). Rob had onlangs ergens een dergelijk apparaat zien staan voor 80 dollar en met de huidige koers (1 euro = ca 1.40 dollar) is dat nog wel op te brengen. Jammergenoeg konden we deze grill nergens meer vinden, behalve een demonstratiemodel bij Kohl’s dat we gerust mochten kopen, maar dat hoogstwaarschijnlijk incompleet was. De doos was immers weggegooid en extra onderdelen worden blijkbaar nooit bewaard. We dachten dus ‘even snel’ naar Kohl’s in Greenville te rijden om te zien of ze daar nog een exemplaar over hadden.
Op de weg naar Greenville was het ongebruikelijk druk en in het centrum zelf was het een echt gekkenhuis! Waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat dit het laatste weekend is om kerstinkopen te doen en op basis van de mierenhoop van auto’s zou je spontaan vergeten dat we in een economische crisis zitten. We dachten aanvankelijk dat het lag aan lunchverkeer en zijn toen een Barnes & Noble ingevlucht met het idee dat het een half uur later wel beter zou zijn. Maar niets is minder waar, het was zelfs een hele toer om weer terug op de weg te komen.
Bij een iets verder gelegen winkelcentrum zijn we weer van de weg afgedraaid om wat te snuffelen. Hier lagen een aantal leuke winkeltjes die we nooit eerder gezien hadden. Een daarvan was een World Market, waar veel internationale producten verkocht werden. Tot onze blijde verrassing hadden ze hier o.a. een mooie verzameling kwaliteitschocolade en we hebben hier zelfs de Lindt chocolade met chilipeper gevonden, die Rob ooit eens uit Zwitserland heeft meegebracht. Mmm! Een aantal deuren verderop zat een winkel die Total Wine heet, met, je raadt het al, een behoorlijke verzameling wijnen en sterke drank. Nu zijn we tijdens ons verblijf in de VS nog niet één keer bij een slijter verzeild geraakt, dus we waren benieuwd wat we hier konden vinden. Tot ons grote genoegen bleek er zelfs een aardige collectie whiskies verkocht te worden en Rob kon zijn geluk niet op toen hij met een fles Macallan 12 Years Cask Strength én een fles cognac Rémy Martin 1738 weer buiten kwam. Daar komt de aanstaande vader de winter wel mee door!
Vanaf dit winkelcentrum was het wederom een hele kunst om ons opnieuw tussen het verschrikkelijk drukke verkeer te wurmen. We reden op goed geluk een kant op en hoera, daar kwamen we een vestiging van Kohl’s tegen. De volle parkeerplaats sprak direct boekdelen. Bij de kassa’s stonden rekken opgesteld om klanten op geordende wijze richting de toonbanken te leiden, met extra personeel om dit proces ordelijk te laten verlopen. In de hoek met kookspullen was het even zoeken, maar Rob zag uiteindelijk nog één laatste doos met onze contactgrill staan. Op het prijskaartje stond een bedrag van 110 dollar, maar we gingen toch overstag. Eenmaal bij de kassa kregen we het ding toch voor 80 dollar mee en daarmee was ons middagje kerstinkopen doen bijzonder geslaagd! We zijn ons al volop aan het beraden wat allemaal gaan maken dit weekend: gegrilde vis, wafels, pannenkoeken, broodjes, of gewoon allemaal?
Omdat Rob zijn tijd doorbrengt op twee verschillende afdelingen, hadden we dit jaar ook twee verschillende kerstfeestjes te vieren, toevallig allebei in het clubhuis van onze estate en dus op loopafstand van ons huis. Het eerste feestje was op 5 december en ik had toen speculaas gebakken, iets wat prima in de smaak viel. Het tweede feestje was gisteravond, de 17de, en voor deze gelegenheid had ik appelbeignets gemaakt. De ronde versnaperingen met een gat in het midden deed de Amerikanen vermoeden dat het hier om donuts ging, en ze waren blij verrast toen het naar iets heel anders smaakte. Ik heb in ieder geval veel complimentjes mogen ontvangen!
Nu ik in feite iedere dag kan bevallen, worden Rob en ik overspoeld met goede adviezen van mensen die reeds kinderen hebben. Ook tijdens het kerstfeestje van gisteren zijn we bedolven onder verhalen wat je moet doen en/of laten tijdens de weeen en de bevalling. Ik kreeg zowel advies van de dames die erg voor de ruggeprik zijn als van de advocates voor een natuurlijke bevalling zonder pijnstillers (de zogenaamde Lamaze techniek). Beide teams verdedigen hun standpunten met evenveel verve! Extra leuk is trouwens dat het geven van adviezen niet beperkt blijft tot de aanwezige vrouwen; ook de echtgenoten hebben er hun ideeen over en Rob krijgt aan alle kanten tips over zijn rol als aanstaande vader.
We laten het allemaal maar een beetje over ons heenkomen. We hebben een tijd geleden al besloten om voor een natuurlijke bevalling te gaan, maar als het absoluut ondraaglijk wordt komt de ruggeprik vanzelf in beeld. Het is een verdoving die hier erg wordt aangemoedigd, terwijl dit in Nederland en Belgie slechts in bijzondere gevallen wordt toegediend. Toch vreemd dat twee westerse landen er zulke verschillende ideeen op nahouden als het om kinderen krijgen gaat!
Met officieel nog 11 dagen te gaan tot de baby uitgerekend is, zijn de bezoekjes aan het ziekenhuis extra spannend. Is er veel veranderd ten opzichte van de vorige keer? Lijkt het er op dat hij zich binnenkort laat zien? We hebben in ieder geval al een goede beurt gemaakt bij de zusters vandaag. We hadden een grote doos koekjes gekocht en daar een bedankt-kaartje bijgedaan voor al hun goede zorgen deze afgelopen maanden. Het leek ons verstandig om dit nu alvast te geven, want wie weet komt het er anders niet meer van.
Zuster Tameka nam vandaag mijn waarden af en zei nog tegen mij dat de afgelopen maanden heel snel gegaan zijn! Zij was de zuster die ik bij mijn eerste afspraak zag om te bevestigen dat ik inderdaad zwanger was. Ze noteerde deze keer een bloeddruk van 116/60, een hartslag van 93 en weer een pondje erbij. Daarna was het rap door naar de spreekkamer van dokter Warren voor de volgende gegevens.
Echt veel vragen hadden we niet voor hem vandaag. Hij snapt ook wel dat we inmiddels ongeduldig zijn en gewoon willen weten wanneer de baby komt! Gelukkig was er weer enige progressie sinds vorige week: mijn buik meet 39 cm, ik heb nu bijna 2 cm ontsluiting en mijn baarmoederhals is voor 40% uitgedund en dus flink zachter geworden. We moeten natuurlijk naar 10 cm ontsluiting en 100% uitdunnen, dus we hebben nog een stukje te gaan. Volgende week maandag heb ik een nieuwe afspraak dus dan zullen we zien hoe de zaken er dan voor staan.
Vorig weekend zijn we eens door onze wijk gewandeld om de vele kerstverlichting goed te kunnen bekijken. Rob heeft toen ook een heleboel foto’s gemaakt van de soms wel erg uitbundige lampenpracht en we hebben toen anderhalf uur lang onze ogen uitgekeken. Sindsdien zijn er al weer een boel extra lichtjes bijgekomen. De economische crisis is blijkbaar nog niet zo ernstig dat mensen vinden dat ze op hun energierekening moeten besparen.
Afgelopen zaterdagavond hebben we het breder aangepakt en zijn we bij de wijken in onze buurt (Eagle Pointe, Valley Falls, Fairforest, Rainbow Lake) gaan kijken hoe het daar met de kerstverlichting gesteld is. Sommige huizen die we zagen waren zo absurd versierd dat je ze vanuit de ruimte waarschijnlijk kunt zien liggen. Behalve de traditionele kerstlampjes zijn dit jaar opblaasbare kerstfiguren blijkbaar erg in de mode. In sommige tuinen staan hele gezelschappen opblaaskerstmannen, -sneeuwpoppen en/of -Disneyfiguren. Robs collega Wim, die op zondag bij ons op bezoek was, vatte het heel correct samen: het lijkt wel een scene uit een film!
De winterse kou van de afgelopen week gaat later deze week plaatsmaken voor temperaturen tot 24 graden, dus dat is een vreemde combinatie met het van kerst doordrenkte straatbeeld. Misschien dat baby Hanssen het warmere weer afwacht voordat hij zich laat zien?
Tjonge jonge, ik ‘klaag’ wel eens dat er hier zo weinig water valt, maar de afgelopen dagen hebben we iets van die schade ingehaald! Op woensdag en donderdag is er spectaculair veel regen gevallen, een inch (2.5cm) op woendag en 3 inches op donderdag. Onze tuin is een licht hellend vlak en dat is maar goed ook, want daardoor stroomde het overvloedige water naar de beek aan het eind van de tuin.
Gewoon regenen lijkt hier onmogelijk. Het is direct verschrikkelijk veel en langdurig. Op beide dagen ging de regen gepaard met tornadowaarschuwingen en overstromingswaarschuwingen. De regenputten in de straten van onze wijk lijken absurd groot, maar als je ziet hoeveel water ze soms moeten verwerken kan het duidelijk geen kwaad! Nu zal blijken of alle kerstverlichting bij de buren in de tuin inderdaad zo waterproof is als op de verpakking staat…
Voor de komende dagen staat gelukkig weer een ouderwets zonnetje op het programma, maar de hele volgende week is er een aardige kans op meer water. Wat een verschil met vorig jaar, toen we hier net aankwamen en het 25 graden was!
Peperazzi Blog 