juni 2012 – Peperazzi Blog

Hot hot hot

Toet toet — Twee moppies in de brandweerauto

Pfff… als het zo warm is dat zelfs de lokale hitterecords verbroken worden, weet je dat je maar beter binnen kan blijven. De temperatuur komt de laatste dagen boven de 40 graden uit en je ziet bijna geen ziel op straat. Ik weet dat men in Nederland om een zomer zit te springen, maar geloof me, zo heet als het hier is, is ook niks.

We zijn ons vertier maar in Rutherfordton gaan zoeken, in KidSenses, een soort kindermuseum waar we ook al eens eerder geweest zijn. Het laatste bezoek dateerde van toen Nova net kon kruipen, dus het was al weer even geleden. Bovendien waren er weer enkele nieuwe dingen te zien en te doen, dus het wordt nooit saai. En kinderen die groeien, kunnen steeds meer en ontwikkelen nieuwe interesses, dus voor hen is er ook bij elk bezoek weer een gamma aan nieuwe dingen te ontdekken. Voor ons is het steeds een verrassing om te zien welke activiteiten het meest aanspreken en hoe levendig hun fantasie inmiddels is.

Bij binnenkomst werd er net omgeroepen dat je, in het kader van 4 juli (Independence Day in de VS), vuurwerk kon maken met glitter, dus dat zijn we dan maar eerst gaan doen. Met lijm kon je op papier ‘vuurwerk’ tekenen en er daarna glitter over strooien. Dat was voor Alex makkelijk om te doen met leuke resultaten en zodoende heeft hij er een poos ijverig aan zitten werken. Daarna was het door naar het winkeltje, het buizenstelsel, het kleuterhoekje, de treinen, het poppentheater, het restaurant, de bellenblaaskamer, de schaduwkamer, het wetenschapshoekje, de televisiestudio en de brandweerauto. Het was overal weer dikke pret en de filmbeelden spreken waarschijnlijk voor zich.

Rond de lunch liepen we het ‘centrum’ van Rutherfordton in, waarmee we de ene straat bedoelen die het plaatsje rijk is. Er was voor zover wij konden zien geen echte cafetaria in de buurt en het was te heet om langdurig te zoeken, dus dan maar naar de ijssalon aan de overkant van de weg. De kinderen hadden daar overigens totaal geen moeite mee, dus waarom moeilijk doen? Op de weg naar huis konden we er op wachten: twee kinderen in diepe slaap!

Het warme weer houdt voorlopig nog aan, dus voor zondag zullen we ook op zoeken moeten naar een verkoelende activiteit.

Bobcat

Alex heeft het besturen van en rijden met zijn bobcat, die hij voor zijn 3de verjaardag heeft gehad, inmiddels aardig onder de knie. Zodoende komt het apparaat wat vaker tevoorschijn. Ook Nova vindt het een bijzonder interessant ding en door simpelweg goed op te letten, heeft ze de bediening ervan zelf uitgevogeld. Het is dus zaak om, wanneer het ding in de garage staat, altijd de accu eruit te halen, want voor je het weet rijdt een van de twee in volle vaart tegen de auto aan!

Speelpret

Onlangs, op een heerlijke avond, liepen we een rondje door de wijk. Toen we bijna thuis waren, passeerden we het speeltuintje op de hoek. Daar waren buurkindjes Sarah en Paul druk aan het spelen en Sarah vroeg hartstochtelijk of Alex toch alsjeblieft mee kwam doen. Dat hoefde ze natuurlijk geen twee keer te vragen en snel genoeg werd en flink geklauterd en geschommeld. Paul is een half jaartje ouder dan Nova en al aardig aan het babbelen. Net als bij Alex en Nova is er geen twijfel over mogelijk dat Paul en Sarah broer en zus zijn!

Bieber fever

Van fans van Justin Bieber wordt wel gezegd dat ze lijden aan ‘Bieber fever’. De liefde van Nova voor Justin blijkt nog springlevend te zijn, want zijn nieuwe cd is uit en ze vindt het helemaal prachtig. Er is geen andere muziek waarvan ze zo aan het dansen slaat.

Maar met de Bieber fever nam ze het wel erg letterlijk deze keer, want na een vervelende kou die al weer de hele week dwars zit, ging het met Nova’s eet- en drinklust ineens hard omlaag en het was duidelijk dat ze niet goed in haar vel zat. Veel drama en tranen en oh jee, zelfs haar favoriete hapje, yoghurt, wilde de absoluut niet in. Dus we gaven haar voor het slapen gaan wat pijnstiller en hoopten maar dat ze dan goed zou slapen.

Om 22.00 was ze echter al weer wakker en het was niet goed. Haar ademhaling was erg oppervlakkig en erg snel. Het leek erop alsof ze geen lucht kreeg. Het arme kind was doodongelukkig en na veel knuffelen en wiegen viel ze uiteindelijk terug in slaap. We hadden inmiddels vastgesteld dat het geen noodgeval was, dus we besloten de humidifier aan te zetten op haar kamer, haar in te smeren met Vaporub en ’s morgens vroeg opnieuw te evalueren.

Vanmorgen om 5.00 werd ons hoopje ellende al wakker en deze keer met een flinke koorts erbij. Haar ademhaling was nog hetzelfde dus om 8.00 uur stond ik direct met haar bij de kinderarts. Er werd vastgesteld dat Nova inderdaad een stevige koorts te pakken had en ook nog maar weer eens een oorontsteking. Dr. Erin gaf haar een flinke dosis Advil en dacht dat het snelle ademen te wijten was aan haar lichaam dat wanhopig probeerde om af te koelen. Nova’s hartslag was aan de hoge kant, het zuurstofgehalte in haar bloed aan de lage kant en het was de vraag of ze misschien een longontsteking had.

Zo is het beter — Een kus voor zijn zieke zus

Bij een kantoor verderop werden er vervolgens een paar rontgenfoto’s gemaakt van Nova’s borstkas en die resultaten werden direct teruggestuurd naar het kantoor van de pediater. Gelukkig bleek er geen sprake te zijn van een longontsteking en bij een tweede meting was de hartslag iets rustiger en het zuurstofniveau in haar bloed wat verbeterd.

Het plan van aanpak is dus om de koorts laag te houden, weer een kuur antibiotica slikken en maandag op controle. En tot die tijd heel veel knuffels!

Onverwacht leuk

Het is bijna zomer en heerlijk, heerlijk weer. De temperaturen zijn momenteel aangenaam en schommelen rond de 30 graden en dankzij enkele wolkjes is het buiten prima te doen. Ook op deze zaterdag was het weer stralend van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en we genieten ervan dat de luchtvochtigheid overdag nog niet moordend hoog is, zoals we de komende maanden wel kunnen verwachten.

Na een rondje boodschappen en een lekkere lunch bij Panera zijn we verder gereden naar Brevard in North Carolina. Hier zijn we wel vaker geweest om Pisgah National Forest te bezoeken en daar enkele mooie watervallen te bekijken, maar deze keer hebben we het winkelcentrum van het plaatsje bezocht in plaats van de omliggende natuur.

Ergens op internet hadden we gezien dat in het dorpshart een grote speelgoedwinkel ligt en we waren wel eens benieuwd hoe dat eruit zag. Bovendien ligt er veel speelgoed op de schappen dat je niet zo vaak ergens tegenkomt, dus dat maakt het ook bijzonder. Het was in totaal 600 m2 vol speelgoed en het stond bovenop elkaar gestapeld, van vloer tot plafond. Op verschillende plaatsen konden de kleintjes ook echt spelen, zoals in het filmpje wel duidelijk wordt. Dikke pret!

http://www.youtube-nocookie.com/embed/pNCkrwWd-no?rel=0

En natuurlijk mochten de ukkies ook iets moois uitzoeken, zeker nadat Nova haar hart had verpand aan een lief popje waar ze vervolgens de hele winkel mee rondsjouwde. Hoewel Alex in eerste instantie ook een pop wilde hebben, bedacht hij zich later toch en ruilde de pop in voor een stoere bulldozer. Op de weg naar huis heeft hij anderhalf uur lang over zijn bulldozer zitten vertellen en wat hij er toch allemaal mee ging doen zodra we weer thuis waren.

Na ons bezoek aan O.P. Taylor’s zijn we Brevard verder ingelopen. En ja, ik zeg ‘gelopen’ want we konden er, heel Europees, heerlijk rondkuieren en de vele kleine winkeltjes bekijken. Qua sfeer doet het denken aan Hendersonville, of Asheville in het klein, erg aangenaam allemaal. Bij een Nieuw Zeelandse ijssalon hebben we een lekkere gelato gegeten en links en rechts in boetiekjes gesnuffeld. Het was al met al een erg leuke middag.

Vandaag waren we overigens allemaal in het oranje gekleed, want vanmorgen hebben we ons ‘Oranje’-familieportret geknipt in de tuin. Gezien de prestaties van het elftal op het EK is het waarschijnlijk de laatste kans om onze steun aan het voetballende vaderland te laten zien. Hup Holland!

Beeldmateriaal

Het schiet er qua filmpjes hopeloos bij in de laatste tijd, dus in dit bericht verschijnt weer een bonte verzameling materiaal van de afgelopen weken. Het eerste filmpje heb ik gemaakt tijdens een speelafspraak vorige week. Twee buurvrouwen waren elk op bezoek met hun twee kinderen, dus er waren in totaal 6 kinderen over de vloer. Lekker druk, maar wel een erg vrolijke ochtend. Nova genoot ervan om tussen de grote jongens te zitten!

http://www.youtube-nocookie.com/embed/IEv09F9SUnY?rel=0

Toen er onlangs een bakje met m&ms op de tafel in de speelkamer stond, had ik die (dacht ik) buiten bereik van Nova gezet. Terwijl ik met Alex een boek aan het lezen was, was ik in de veronderstelling dat ze er niet bij kon. Maar een peuter die graag iets wil hebben, vindt voor zo’n probleem al snel een oplossing.

http://www.youtube-nocookie.com/embed/GN3y-Ix4y9E?rel=0

Arme Alex. Hij speelt zo graag met zijn treinen maar dat is best moeilijk als je kleine zusje er steeds bovenop zit. En het argument ‘wacht maar tot ze slaapt’ gaat niet echt op, want zuslief slaapt bijna nooit. Dus dan maken we er maar het beste van, ook al zit Nova op de rails of haalt ze weer een paar stukken los.

http://www.youtube-nocookie.com/embed/bCxsDTeBQhA?rel=0

Peuterpraat #16

De fans van Peuterpraat hebben geluk, want ik heb een mooie, lange aflevering in petto. Alex is de laatste tijd bijzonder goed gemutst en zit vol rake vondsten!

“I go make a photo of you, dad!” Roept Alex tegen de voordeur, wanneer hij een foto gaat maken van papa die in de tuin werkt.

“Ik kom even bij je kijken.” Zegt Alex, terwijl hij om half tien ’s avonds naast ons kruipt op de bank.

Alex denkt na over het mogelijke dieet van een vleeseter. “The dinosaur eats other dinosaurs with ketchup and shrimp.”

“Nova staat te tetteren!” Gilt Alex, hysterisch van het lachen elle keer als zijn zusje een wind laat.

Geen gebrek aan ambitie: “Nextweek I’m having a beard.”

Het avondeten smaakt: “I smikkel it op!”

Zuslief misdraagt zich nogal en negeert het zoveelste ‘niet doen!’. Alex weet hoe je zoiets moet aanpakken: “Nova, no televisie today, you are stout.”

Alex: “Mama, I am lief.”
Ik: “Ja, mama heeft de liefste kindjes van de wereld.”
Alex: “Mom, in the whole wide world?”
Ik: “Jazeker, de liefste en de mooiste!”

Ik: “Alex, waar woon jij?”
Alex: “In Boiling Springs, South Carolina.”
Ik: “Heel goed. En waar wonen opa en oma?”
Alex: “Far away.”

De ukkies zitten in de zandbak. Nova kiept een bak zand over haar hoofd. Alex merkt nuchter op:
“Nova is een zand-aap.”

Papa belt op vanuit een verre bestemming. Alex weet dat papa op reis is en in een hotel moet slapen. Als Alex even met papa mag praten aan de telefoon zegt hij lief:
“Papa, I stay with you in the hotel. Papa, you are my best friend.”

Alex rent door de tuin. Bij elk rondje dat hij maakt roept hij, als hij mama passeert:
“I am a diesel engine!”
“I am a steam engine!”
Ik (probeer met zijn spel mee te gaan): “Alex, are you a train?”
Waarop Alex antwoordt, op een manier die aanduidt dat mama toch echt wel heel onnozel is:
“Nooooo! I am a BOY!”

Er is rugby op televisie. De sporters staan op het veld, voorovergebogen bij elkaar. Ik ben benieuwd of Alex enig idee heeft waar hij naar zit te kijken.
Ik: “Alex, wat is dit?”
Alex: “BILLEN!!! HAHAHA, they poop on the grass, HAHAHA!”

Papa opent een fles whiskey en ruikt eraan. Alex wil het ook eens proberen en ruikt aan de fles: “I don’t like that. I like juice boxes.”

Mama (tegen papa): “We hebben een issue.”
Alex (die op de achterbank zit mee te luisteren): “We hebben een tissue, mommy, we hebben een tissue!”

Nova zit een boterhammetje te eten aan tafel. Zoals gebruikelijk aan het eind van haar geduld begint ze een beetje te jammeren. Alex gaat naar haar toe, maakt de tray los en roept, onder de indruk van zijn eigen prestatie:
“I did it all by myself!” (begint te springen) I did the best job ever in the whole wide world!”

Onze stoere boy kan af en toe onverwacht lief uit de hoek komen: “Mommy, you are my sweetie.”

Alex pakt Nova bij de hand. “Kom maar hier, pop’tje.”

Boem… AU!

Au! — Een buil en een snee, maar wel een dappere meid

Eerder deze week was ik nog aan iemand aan het vertellen over de twee trips naar de Eerste Hulp die we met Alex gemaakt hebben toen hij iets kleiner was en op dat moment bedacht ik me dat we met Nova gelukkig nog niks aan de hand hebben gehad. Dat mag een wonder heten, want ze is van nature een behoorlijk wilde tante en haar stuiterbal van een broer maakt het leven er niet veel veiliger op.

Natuurlijk heb ik met die gedachten het noodlot over ons uitgeroepen, want vanmiddag was het BOEM en AU en hop, de auto in naar de Eerste Hulp. Nova was samen met Alex krijgertje aan het spelen en ze viel precies met haar hoofd tegen de hoekrand van het bureau. Boven haar oog zwol het direct flink op, alsof er een ei onder haar huid zat en bovendien had ze een kaarsrechte snee. Het zag er lelijk uit en het was moeilijk in te schatten hoe ver de zwelling zou ontwikkelen, dus dan maar liever het zekere voor het onzekere.

Eenmaal bij triage vroegen ze of Nova na de val haar bewustzijn had verloren of had moeten overgeven en aangezien dat niet het geval was, was snel duidelijk dat ze geen hersenschudding had of een bloeding. Daarmee was haar geval duidelijk geen hoge prioriteit en uiteindelijk kwam na anderhalf uur een dokter om alles nog eens even te bekijken. De wond werd schoongemaakt om te zien hoe diep het was en daaruit bleek dat hechtingen ook niet nodig waren. We moeten de snee goed verzorgen en insmeren met antibiotica creme en dan zou ze er littekenvrij vanaf moeten komen. Verder heeft Nova een fikse buil die de komende dagen wel prachtige kleuren zal krijgen. We zullen maar af en toe een foto maken zodat ze later kan zien dat ze haar eerste echte ‘oorlogswond’ te pakken had toen ze 14 maanden was.

Beiroet

Na een zeer warm en gelukkig kortdurend verblijf in Abu Dhabi is Rob vandaag verder gereisd naar Beiroet. Het is de hoofdstad en tevens belangrijkste haven van Libanon. Hoeveel mensen er wonen is moeilijk te zeggen, want de laatste volkstelling dateert al van zeer lang geleden. In 2001 werd de bevolking geschat op ruim 2 miljoen, het zal er nu dus wel een eindje boven zitten. Naar verluidt is het vanuit toeristisch oogpunt een zeer bijzonder land, want je kunt er op dezelfde dag zowel skien als lekker aan het strand liggen. Het klimaat is er in ieder geval prettiger dan op de vorige bestemming en lijkt meer op dat van de kust van South Carolina. Je kunt er, in tegenstelling tot Abu Dhabi, overdag dus gewoon buiten komen!

Omdat het een werkbezoek is waarbij de klant flink gepaaid moet worden, staan er de nodige leuke dingen op het programma. Zo staat er een bezoek aan de Jeita Grotto gepland, een toeristische trekpleister op zo’n 18 kilometer buiten Beiroet die bij de top 14 zat bij de meest recente verkiezing voor de 7 Nieuwe Wereldwonderen. Je kunt er blijkbaar alleen met een boot naar binnen omdat er een rivier door de grot stroomt. Er zijn tekenen dat de grot al in de prehistorie bewoond werd, dus het klinkt als een indrukwekkend bezoek. We hopen maar dat Rob de camera veelvuldig zal laten klikken zodat we over een paar dagen kunnen meegenieten van al het moois.

Als tweede uitstap is er een stadswandeling door de plaats Byblos gepland. Het ligt zo’n 42 km ten noorden van Beiroet enhet is pas in 1921 door archeologen ontdekt en vervolgens zorgvuldig uitgegraven. Er zijn restanten te vinden van tempels die dateren uit 2700 v.C. dus je mag gerust stellen dat het een historisch bezoek is. Het is een plaats waar antiek en modern elkaar ontmoeten, want toeristen kunnen er alles vinden wat hun hartje begeert: zowel de rijke geschiedenis van de eeuwenoude gebouwen als de gemakken waar de hedendaagse reiziger behoefte aan heeft. Eigenlijk is het jammer dat Rob moet werken, want aangezien zijn hotel in Beiroet een heus resort in de bergen is, klinkt het al bijna als een kleine vakantie!

Far away

Omdat Alex nog niet begrijpt dat hij op een aardbol woont en dus op een rond oppervlak, laat staan hoe groot dat oppervlak is, hebben we hem op de kaart aangewezen waar opa en oma wonen en hij heeft vooral onthouden dat dat ‘far away’ is. Als papa tegenwoordig reist en we duiden op de kaart aan waar hij naar toe is (onlangs bijvoorbeeld Chicago), roept Alex al snel “Papa is far away in een hotel”. Welnu, op dit moment is dat een waarheid als een koe, want Rob is vandaag, na een reis van ongeveer een etmaal, aangekomen in Abu Dhabi in de Verenigde Arabische Emiraten (VAE).

Het is er, nu ik dit schrijf, een uur of drie ’s nachts en de temperatuur is er 29 graden, gevoelstemperatuur 33. Dat is nog wel een graadje erger dan hier! Rob logeert op de 9de verdieping van een hotel met 25 etages, dus dat geeft wel te denken over de skyline van Abu Dhabi. Ik heb de plaats opgezocht op Wikipedia om iets meer te weten te komen over het gebied, want wat me van het Midden-Oosten voornamelijk bijblijft uit het nieuws is dat het er behoorlijk kan rommelen.

Om nog even bij het klimaat te blijven, in mei is de gemiddelde temperatuur er 44 graden op het warmste punt van de dag en 30 graden op het ‘koelste’ punt in de nacht. De gemiddelde regenval in milimeters: 0. Zandstormen komen tussen juni en september geregeld voor, dus laten we maar hopen dat dat Rob bespaard blijft als hij morgenvroeg van het hotel naar het kantoor van zijn klant wandelt.

Van de VAE, waar er in totaal zeven van zijn (de andere zijn Ajman, Dubai, Fujairah, Ras al-Khaimah, Sharjah en Umm al-Quwain) is het zo’n 900.000 inwoners tellende Abu Dhabi het grootst en meest welvarend. De zeven emiraten zijn elk een soort op zichzelf staande monarchie waar de afzonderlijke emirs de absolute macht hebben over hun eigen stukje. Maar omdat er een president is die de zeven emiraten overkoepelt, is deVAE geen constitutionele monarchie en ook geen zuivere republiek. Het is maar dat je het weet.

Abu Dhabi op de kaart — Wie alles goed kan uitspreken, verdient een snoepje

Het verblijf van Rob in de VAE is overigens niet van vreselijk lange duur. Morgen vliegt hij al weer verder naar Beirut in Libanon, waar het eerder deze week trouwens wel rommelde. Zoals al gevreesd werd, is het geweld in Syrie aan het overslaan naar buurland Libanon. De onrust vindt vooral plaats in het gebied rondom de grens met Syrie, dus vooralsnog hoef ik me geen zorgen te maken. Het zou jammer zijn als Rob vroeger terug zou moeten komen, aangezien hij in Beirut een leuk programma voor de boeg heeft. De spiegelreflexcamera is mee, dus hopelijk kan hij aan het eind van de week, als hij weer terug is, zelf een stukje schrijven over zijn belevenissen aldaar.