Wanneer kinderen braaf aan het spelen zijn, kunnen zich precies 2 scenario’s voltrekken. Ofwel ze zijn inderdaad braaf aan het spelen, ofwel precies het tegenovergestelde. Vandaag was zo’n dag voor optie twee, want terwijl ik met mijn moeder aan het praten was via de computer, hebben de kinderen 8 mega-rollen keukenpapier afgerold in mijn inloopkast onder het mom ‘we spelen bubbelbad’. Uiteraard schoot mama’s bloeddruk ineens een heel stuk omhoog… de boeven zijn nu aan het opruimen en mogen elk 4 dollar uit hun spaarpot halen om de kosten te vergoeden…
Ter gelegenheid van Valentijnsdag, inmiddels al weer even geleden, had Alex samen met alle andere kindergarten-gangers een ‘musical’ voorbereid. Na wekenlang oefenen was het op 12 februari dan zover: we mochten allemaal komen kijken naar de zangkunsten van de ukkies van de school.
Hij staat er echt tussen!
We moesten Alex om 18:45 in zijn klas afleveren, dus we dachten dat het ook daar zou plaatsvinden, maar nee, de musical was te bekijken in de cafetaria. Het ging dus ook om alle kindergarten-klassen samen en niet alleen die van Alex, dat wisten we van tevoren niet! En zoals te verwachten was, puilde de kantine uit, eigenlijk veel te klein voor zo veel mensen. De school is dan ook druk bezig om te bekijken of toekomstige evenementen elders georganiseerd kunnen worden, maar dat terzijde.
Rond 19:00 kwamen de klassen een voor een de cafetaria binnen en werden ze op kleine tribunes op het podium geplaatst. Ik moest het uiterste van mijn camera vragen en heel ver inzoomen om Alex een beetje te zien en jammergenoeg zie je hem in het eerste liedje helemaal niet, omdat hij als een van de leiders vooraan stond (voor mij volledig geblokkeerd door andere mensen). Ook Nova vond het heel mooi om de zingende kindjes te zien en ze telt de dagen af tot ze ook naar de school van Alex mag. Over twee jaar komt er nog eens een kindergarten musical op de blog, maar dan met haar erin!
De liedjes zijn ‘Skidamarink’, ‘You Are My Sunshine’, ‘Do You Know The Colors Of The Rainbow’ (met gebarentaal erbij), ‘F-R-I-E-N-D’ en ‘Tony Chestnut’. Dat laatste nummer is heel grappig omdat het veel gebruik maakt van homofonen waardoor het liedje vol zit met actiewoorden. De tekst is als volgt:
Tony Chestnut knows I love you (toe knee chest nut nose I love you)
Tony knows, Tony knows (toe knee nose, toe knee nose)
Tony Chestnut knows I love you (toe knee chest nut nose I love you)
That’s what Tony knows (that’s what toe knee nose)
Tony, Tony (toe knee, toe knee)
And his sister Eileen (and his sister I lean)
And Eileen loves Neil and Neil loves Pat (and I lean loves kneel and kneel loves pat)
But Pat still loves Bob (but pat still loves bob)
And there is Russell and Skip (and there is rustle and skip)
This song is silly, but it’s hip
How it ends, only one man knows (how it ends, only one man nose)
And guess what? WHAT?!
It’s Tony Chestnut (it’s toe knee chest nut)
Hopelijk lukt het je om Alex te vinden tussen de andere kinderen. Vanaf het tweede nummer staat hij tussen de groep, hij heeft een rode trui aan en staat op de tweede rij van beneden, ongeveer in het midden.
We hebben in onze omtrek al aardig wat kindermusea gevonden. Zo zijn daar die in Greenville, Rutherfordton, Columbia, Charlotte en Atlanta. Maar we wilden wel weer eens wat nieuws en Rob vond er eentje in Rock Hill, een klein plaatsje helemaal in het noorden van de staat, dat niet minder dan 35 mijl bij de eerste oprit naar de snelweg vandaan ligt. De totale reistijd was 70 minuten, waarvan het eerste half uur over de snelweg en de rest van de rit door de ‘boonies’.
Verkleden in de oude kluis.
Na tijdenlang nagenoeg geen bebouwing kwamen we plots in Rock Hill terecht. En het was helemaal niet wat we verwachtten, integendeel, het was waarschijnlijk het tegenovergestelde. Het was weliswaar niet zo groot, maar wel vol Europese flair en bulkend van kunst en cultuur. Het kindermuseum ligt in de hoofdstraat, in een oud bankgebouw. Het was zodoende maar een klein museumpje, maar wel enorm leuk gedaan met veel aandacht voor detail. Het museum is nog vrij nieuw maar wordt duidelijk erg goed onderhouden, want het ziet eruit of het vorige week pas voor het eerst de deuren heeft geopend. De enorme kluis van de bank zit er nog steeds in; de deur staat wagenwijd open en wat voorheen de kluis was, is nu een verkleedruimte. De rest van het museum bestaat uit kleine huisjes waar steeds iets anders te doen in en er staan overal kastjes waar achter elk deurtje een andere verrassing zit. Kortom, men heeft er met de beperkte ruimte die er is wel een heel leuk resultaat mee bereikt. Onze kinderen hebben zich er uitstekend vermaakt en dat is altijd een goede graadmeter.
En zo weet je dat het een geslaagde dag was.
Vlak naast het museum ligt een franse bakker annex koffieshop met de naam Amelie en we konden het natuurlijk niet laten om daar even binnen te wippen voor we naar huis reden. Het was er behoorlijk druk en dat zegt wel wat, want de prijzen waren niet te min. Rob en ik hebben er een tompouce gedeeld (al moet gezegd worden dat het wel een enorme tompouce was) en de kinderen hadden elk een macaron die met smaak is opgegeten. Een heerlijk koffietje erbij en we konden er weer even tegen. Het was een regenachtige middag, anders was het nog wel de moeite geweest om even door het plaatsje heen te wandelen, maar dat zullen we bewaren voor een volgend bezoek.
Afgelopen maandag was het President’s Day, het type feestdag waar alleen ambtenaren van profiteren. De school van Alex had er een studiedag voor de leraren van gemaakt, dus de kinderen hadden fijn een extra dag vrij. Hartstikke mooi natuurlijk! Alex had voor het weekend Pete the Cat mee naar huis gekregen, een knuffel gebaseerd op de beroemde boeken van Eric Litwin en James Dean, om in het bijbehorende journaal te schrijven over de avonturen die ze samen beleven. Dankzij het lange weekend kregen we ruim te tijd om aan de Pete the Cat activiteit te werken.
Een aardige laag ijs!
Wellicht heb je op het nieuws gezien dat de stad Boston (en het hele gebied dat New England heet) nogal zwaar getroffen is door winterweer. Welnu, de recentste winterstorm die daar heeft huisgehouden, is afgezakt naar het zuiden en op maandag om 15:00 begon zoals voorspeld een periode van winters weer. In het zuiden van het land is winters weer iets wat weinig voorkomt, dus het heeft niet zo veel zin om enorme bedragen te investeren in materieel om sneeuw en ijs te bestrijden. In plaats daarvan gaat de staat gewoon een poosje ‘op slot’ en wachten we tot alles gesmolten is; pas dan komt het openbare leven weer op gang.
Buiten spelen voordat het echt koud werd.
Dinsdag overdag was het een paar graden boven nul en zonnig, dus veel ijs is toen gesmolten. Echter, de nacht van dinsdag op woensdag heeft het weer flink gevroren en is er opnieuw ijs ontstaan door aanvriezend smeltwater. Ook op woensdag bleven de scholen dus dicht en de kinderen dik tevreden thuis. Ze hebben fantastisch gespeeld in afwachting van hun ‘lot’ op de laatste twee dagen van de schoolweek. Wel school… geen school…? De waarheid bleek in het midden te liggen. Hoewel ijsvorming niet echt een probleem meer was, hebben we nu te maken met recordkou en temperaturen van -13C (en een gevoelstemperatuur die daar nog ver beneden ligt). Zodoende beginnen de scholen met 2 uur vertraging en mag Alex dus lekker uitslapen. Ook komende nacht (vrij/zat) wordt het nog berekoud, maar daarna zou het voorbij moeten zijn. Eind februari 2015 werd het dus toch nog ineens even winter!
Een kleine twee weken geleden waren we met een paar vriendjes aan het spelen bij een speelplaats in het winkelcentrum. De mama van de andere kindjes had koekjes meegebracht en Alex zat er heerlijk een op te peuzelen. Toen ik met Nova terugkwam van het toilet zei Alex dat er iets tussen zijn tanden zat; het voelde raar. Toen ik het van dichtbij bekeek, zag ik het al snel: een losse tand!
En dat was een grote happening, want het is zijn eerste! Zijn klasgenootjes, vrienden en buren lopen al tijden met gaten in hun mond, maar Alex was tot zijn eigen teleurstelling nog altijd in het bezit van al zijn melktanden. Zelfs de tandarts zei bij het laatste bezoek nog dat er werkelijk geen enkele indicatie was dat er binnenkort gewisseld zou worden. Welnu, dat bezoek is al weer drie maanden geleden en inmiddels is er dus iets veranderd.
Elke morgen zat de tand, overigens ook de eerste tand die bij hem als baby doorkwam, een beetje losser. Gisteravond lag Alex al in bed toen zijn tand nog een laatste duwtje kreeg en hop! Een gat in zijn mond! De nieuwe tand is al goed te zien en staat helaas niet zo mooi recht als zijn melkgebit. Het is dus goed mogelijk dat we in de toekomst een beugel nodig hebben (en dat kost in dit land een klein fortuin). Maar dat is iets voor later.
Vannacht is de tandenfee op bezoek geweest en heeft 2 dollar en een certificaat gebracht. Ze was heel tevreden met de tand van Alex en we zullen zien of ze het verzoek van Alex om de tand in bruikleen te nemen zal honoreren; hij wil namelijk wel graag een beloning, maar OOK zijn tand terug!
Met recht (zo vinden wij althans) zijn we veel en vaak trots op onze kinderen. Zowel Alex als Nova liggen ver voor op hun leeftijdsgenoten en we krijgen regelmatig complimenten van de juffen. Bij Alex op school uit zich dat soms in speciale notities, die gekoppeld zijn aan het zogeheten ‘IB learner profile’-programma dat de school toepast.
Dit programma draait om een aantal grote kernwoorden: Inquirers (onderzoekers), Knowledgeable (goed geinformeerd), Thinkers (nadenkers), Communicators (mensen met goede contactuele eigenschappen), Principled (principieel), Open-Minded (onbevooroordeeld), Caring (zorgend), Risk-takers (risiconemers), Balanced (evenwichtig), Reflective (evaluerend). Elk kernwoord staat duidelijk beschreven op de website van de school, als je meer wilt weten.
De kinderen worden op allerlei manieren aangemoedigd om deze IB profielen in de praktijk te brengen maar soms werkt het andersom en laat een kind bepaald gedrag zien dat door een leerkracht wordt herkend als een van de kernwoorden. In dat geval krijgen ze een briefje mee naar huis zodat de ouders kunnen zien dat hun kind zich op een bijzondere manier geprofileerd heeft op school. Gisteren bracht Alex nog eens zo’n briefje mee. Dus vandaar: trots!
Peperazzi Blog 