Een keer per jaar is het groot feest als het songfestival weer op televisie is. Veel mensen vinden het verschrikkelijk, maar wij moeten altijd weer vreselijk lachen om de vele camp, kitsch en beroerde engelse accenten. We maken ons allang niet meer druk om de politieke spelletjes die er gespeeld worden, maar liggen gewoon in een deuk om de eindeloze parade van ‘sterren’ die over elkaar heen struikelen om het meest op te vallen. Dit jaar had Griekenland zoals vanouds een gezellige bijdrage en ook Alex kon het wel waarderen, zoals blijkt uit onderstaand filmpje.
Dankzij het internet kunnen wij het songfestival op verschillende plaatsen bekijken. We hebben de computer aan de tv gekoppeld en alles dus mooi in breedbeeld kunnen zien!
Iedereen is wel bekend met de term ‘zwarte weduwe’. Het wordt vaak gezegd als beschrijving van vrouwen die verschillende echtgenoten om zeep helpen, maar ook in meer metaforische zin, bijvoorbeeld voor een type vliegtuig, een achtbaan en een bekende stripfiguur. In Nederland is Florrie Rost-Van Tonningen, echtgenote van een NSB-voorman, ook bekend als de Zwarte Weduwe.
De term verwijst naar een type spin die wereldwijd voorkomt, maar die vooral in warmere gebieden te vinden is. Het vrouwtje van de Latrodectus mactans is beduidend groter dan haar echtgenoot en deze laatste heeft in het ‘huwelijk’ niet bijster veel inspraak.
Deze beestjes houden van warm weer
Ik ben er al vaak voor gewaarschuwd en ik ben er altijd bedachtzaam op, maar vandaag zat er dan toch echt een exemplaar op onze drempel. Eenvoudig te herkennen en een absolute gruwel voor iemand die panisch is voor spinnen. Maar nog groter dan mijn angst voor deze kruipers, is de schrik dat Alex, die vrolijk aan het spelen was en totaal geen angst kent, door dit beestje gebeten zou worden, met zeer onplezierige gevolgen. Een welgemikte stoelpoot deed het insect even in elkaar kruipen, net lang genoeg om naar binnen te spurten en de spuitbus met gif te halen. Daarna heb ik er flink op los gespoten en Alex kwam inderdaad op het tafereel af. Hij begon al over de drempel heen te klauteren om te zien wat er allemaal loos was. Een uur later staat het kippenvel nog op mijn lijf, maar de wereld is in ieder geval weer een zwarte weduwe armer.
Alex sleept wat af met schoenen, die van zichzelf maar ook die van papa en mama. Natuurlijk past hij ze dan graag en probeert er mee rond te lopen. Soms lukt het hem ook nog!
Alex heeft tot op heden nog maar erg weinig belangstelling voor de televisie (gelukkig maar!), maar nu Roland Garros begonnen is, vindt hij het best interessant om even een poosje naar tennis te kijken. Hij klapt braaf als er een punt wordt gemaakt en doet net alsof hij zelf ook met een racket slaat. Ineens loopt hij weer volop met ballen te sjouwen en we hebben een paar plastic rackets gehaald waarmee hij al druk in de weer is geweest. Wie weet, in 2026 of zo, staat hij zelf op Roland Garros!
De dag begon vandaag een beetje anders dan we gepland hadden. In onze voorbereidingen voor een tripje naar Biltmore, gleed Alex uit in de douche terwijl hij zijn vinger in het doucheputje had gestoken. Door zijn val schraapte hij een flink stuk vel van zijn ringvinger en dat bloedde als een rund. Alle huidlagen waren weg en we zaten naar een groot gat te kijken. Alex wist niet wat hem overkwam en we mochten er ook niet aankomen, dus zo goed en kwaad als het kon hebben we een lapje om zijn hand gehouden en zijn we naar de eerste hulp gesneld.
Gelukkig was er geen kip en konden we snel bij een verpleegster en dokter terecht. Het zag er allemaal lelijk uit maar gelukkig viel het uiteindelijk mee. Een tetanusprik had hij een maand geleden nog gehad, de wond werd schoongemaakt en afgeplakt met een speciale pleister waarvan we nog een stapeltje hebben meegekregen. De komende 5 dagen moeten we de boel goed verzorgen en dan komt alles weer goed. Geen hechtingen dus, maar de dokter waarschuwde al dat die dag in de toekomst nog wel komt.
Een taveerne in Antler Hill Village
Na van de schrik bekomen te zijn, zagen we geen reden om niet alsnog naar Biltmore te rijden. We zijn hier weliswaar anderhalve week geleden nog geweest, maar dit weekend werd het Antler Hill Village officieel geopend. Dit stuk hadden we nog niet eerder gezien en we hadden gehoord dat het voor kinderen erg leuk is. Dat was zeker niet gelogen, Alexander vond het daar prachtig. En het was ook echt heel mooi gemaakt, een soort minidorpje met oude landbouwwerktuigen, dieren, live muziek en ouderwetse spellen, dit alles fraai aangekleed in Biltmore stijl. Alex vond van alle dingen die hij gezien en gedaan heeft de met een touwtje aan elkaar verbonden conservenblikken nog wel het mooiste. Toen we hem hier eindelijk wegsleepten, zette hij het flink op een brullen om zijn ongenoegen duidelijk te maken!
Toen we vorig jaar in Nederland waren, kreeg Alex van opa en oma een paar Jip en Janneke regenlaarsjes cadeau. Nu is Alex erg verzot op al zijn schoenen, dus hij sleept er heel wat mee af, zo ook met zijn laarsjes. Ze zijn nog wat aan de grote kant, maar na een fikse regenbui eerder deze week (er viel toen 37 millimeter in een paar uur tijd) vond ik het wel een goed moment om ze een keer uit te proberen.
Toen mijn ouders hier net aankwamen, duurde het niet zo lang of ze moesten erkennen dat Alex een wel erg bezig kereltje is met genoeg energie om ons allemaal bezig te houden. Meestal blijft hij de hele dag doorstuiteren en daar word je af en toe best een beetje moe van. In het onderstaande filmpje weet Alex opa en oma goed bezig te houden voordat hij naar bed moet.
Voor de goede orde: dat waren precies 15 buitelingen.
Hoewel we inmiddels al talloze keren in Chimney Rock zijn geweest, blijft het een geliefde lokatie om te bezoeken. Elk seizoen biedt er nieuwe spectaculaire uitzichten en met een groeiende Alexander is het steeds opnieuw leuk om te zien hoe hij er de uitdagende omgeving ontdekt. Toen we op een warme vrijdag de koelte van de bergen wilden opzoeken, was de keuze voor Chimney Rock snel gemaakt.
Bij de met rotsblokken bezaaide Rocky Broad River was het stevig klauteren voor de kleine Alex. Dat vond hij helemaal prima en liet zich niet afschrikken door het feit dat de meeste rotsen daar een stuk groter zijn dan hijzelf. Met een beetje hulp van opa klom hij van de ene grote steen naar de andere, als een volleerd bergbeklimmer. Opa had de nodige steentjes voor hem bij elkaar gezocht die Alex vervolgens met veel plezier in het water liet plonzen. Het kostte de nodige moeite om hem weer van die plaats mee te nemen naar de volgende.
In het park zelf bleek de rots gesloten te zijn voor onderhoud en mochten we voor een gereduceerd tarief naar binnen. Dat gaf niet zo veel, want we waren toch voornamelijk van plan om het Great Woodland traject te wandelen, een wandeling door het bos met wat klimmen en dalen, zeer geschikt voor gezinnen met jonge kinderen. Het is ongeveer een kilometer lang en onderweg zijn er heel wat plaatsen waar voor de ukkies iets leuks te ontdekken is. Alex heeft de hele weg zelf gelopen, inclusief de trappen op en af! Niet alleen de houten figuren onderweg vond hij trouwens leuk, maar ook het zand van het wandelpad zelf. Hij ging de hele tijd op de grond zitten om in het zand te graaien…
Sinds Rob voor zijn verjaardag een barbecue heeft gekregen, hebben we al aardig wat keren ‘buiten de deur’ gegeten. Nu Vicki en Daniel op het punt staan om naar Virginia te verhuizen (sterker nog, Daniel zit er al) hadden we Vicki en Emma vorige week een keertje uitgenodigd om lekker mee te komen eten. Zo konden we bovendien een verjaardagscadeautje aan Emma geven, die eerder in de week 4 jaar was geworden.
Na het eten doken de kleintjes nog even de tuin in om zich moe te spelen. Ze wilden allebei graag in de nieuwe auto van Alex en op de driewieler, het liefst tegelijk natuurlijk.
Nu we enkele keren bij Monkey Joe’s en soortgelijke springkussenpaleizen zijn geweest, weten we dat Alex het wel kan waarderen om hier een paar uurtjes rond te hangen. Toen het een dagje niet zo mooi weer was, zijn we hier dan ook een keertje beland. Alex kon zijn opa en oma goed laten zien hoeveel energie hij precies heeft. Net na openingstijd stonden we voor de deur en Alex heeft tot de lunch flink gesprongen en gerend. Er is zo veel filmmateriaal van deze ochtend, dat ik het maar verdeeld heb over meerdere filmpjes.
Tegen de tijd dat we weer gingen, viste Alex nog een Monkey Joe’s aap van het rek en oma kon het niet weerstaan om deze aan hem te geven. Een heel slimme zet om dit rek dicht bij de uitgang te zetten!
Peperazzi Blog 