Dit wordt waarschijnlijk het kortste blogbericht ooit: geen enkele verandering sinds vorige week.
Vooruit dan, een heel klein beetje meer. Vandaag heb ik dr. Marik gezien omdat dr. Warren in Londen is deze week. Dr. Marik heb ik een keer eerder gezien en ze was toen ten eerste erg laat en ten tweede niet bijzonder vriendelijk. Maar wellicht was ze gewoon geen ochtendmens, want we hadden vandaag een afspraak aan het eind van de middag en ze was deze keer heel aardig. De zuster mocht oefenen met het zoeken naar de hartslag van de baby, waar ze nog de nodige tijd voor nodig had, dus ze maakte het een beetje spannend. Maar dat was het enige spannende aan de afspraak van vandaag. Geen veranderingen te melden. Mijn bloeddruk was trouwens 109/70, en dat vind ik zelf wel een vermelding waard want daar mag je zelfs trots op zijn als je niet zwanger bent!
Op naar 7 april. We zijn klaar voor de komst van onze kleine meid!
Het licht aan het eind van de tunnel zou in zicht moeten zijn, maar het lijkt verder weg dan ooit. Vandaag liet de wekelijkse controle weinig verandering zien ten opzicht van vorige week, het enige verschil was dat de kleine iets gezakt is maar we kunnen nog steeds wel stellen dat het te weinig is om echt vrolijk van te worden.
Gelukkig zijn alle waarden van mama in orde, zijn we zelfs al weer een pond gewicht kwijt en klinkt het hartje van ons meisje nog steeds als een klok. Maar de lol is er nu wel vanaf en het maagzuur is ronduit moordend. Ik begin me zelfs af te vragen of ik straks niet beter slaap als de baby eenmaal geboren is, want minder dan 3 of 4 uur per nacht kan het toch niet worden, lijkt me zo. En het zullen in ieder geval een paar maagzuurvrije uren zijn, ook iets om naar uit te kijken!
Vandaag hebben we een voorlopige datum geprikt voor een ingeleide bevalling en wel op 7 april. Daar zijn natuurlijk een aantal mitsen en maren aan verbonden, maar voorlopig kunnen we ons daar op richten. Echt niet waar ik op gehoopt had maar blijkbaar wederom een noodzakelijk kwaad. Het zou betekenen dat we over 16 dagen ouders worden van ons tweede kindje en dat is dan wel weer een troostende gedachte!
Zo vlak voor de komst van een nieuw kindje kan het ineens onnoemelijk druk zijn. Je moet een eind vooruit denken en zorgen dat zo veel mogelijk zaken opgeruimd en schoongemaakt zijn, want hoewel er weinig garanties bestaan in het leven, dat je de komende periode weinig tijd hebt voor dat soort zaken is een gegeven.
Toch hadden we het afgelopen weekend nog eens extra druk met hoog bezoek uit Nederland en twee feestjes om te bezoeken! Chretien was in het land voor zijn jaarlijkse conferentie en was speciaal voor het weekend doorgevlogen om een paar dagen te komen logeren. Verder hadden we een uitnodiging van onze nieuwe buren om binnen te vallen op hun Ierse feestje ter ere van St. Patrick’s Day en een Belgenavond bij Pedro en Cathy. Genoeg te doen dus!
Op vrijdagavond maakte Chretien meteen een goede indruk op Alex door voor hem een Discovery mee te nemen bij NASA vandaan. Het was de bedoeling om het ding aan het plafond te hangen en rond te laten vliegen, maar Alex had er zo zijn eigen idee over. Hij vond het veel beter geschikt voor in de zandbak en zo geschiedde. De raket zal wel nooit meer aan het plafond belanden, maar Chretien mocht wat Alex betreft wel blijven.
Op Biltmore (Antler Hill)
Zaterdag was de feestjesdag en na de gebruikelijke boodschappen en een tripje naar de bibliotheek en Starbucks, zijn we bij Meyleen en haar man John binnengestapt voor hun jaarlijkse St. Patty’s Party. Alles was inderdaad helemaal op z’n Iers versierd en ook spijs en drank had hetzelfde thema. John heeft vroeger in een restaurant gewerkt dus weet hoe hij een hapje moet koken en het eten was dan ook heerlijk. Alex had de tijd van zijn leven met een heleboel andere kinderen die er ook waren (voornamelijk neefjes en nichtjes van Johnny en zijn zusje Anna). Sterker nog, hij had het zo druk dat hij maar weer eens besloot om ’s middags niet te slapen en tja, dan is het meestal vroeg bedtijd, zeker als hij de hele dag buiten heeft rondgehold. We besloten dan maar dat ik met Alex thuis zou blijven en de beide heren naar het Belgische feest zouden gaan. Daardoor heb ik wel een heleboel lekkernijen moeten missen trouwens, maar het had weinig zin om Alex ook nog daar naar toe te slepen.
Op zondag zijn we gaan uitwaaien op het landgoed Biltmore. Vrij letterlijk trouwens, want nadat we zowel op vrijdag als zaterdag de 30 graden hadden gehaald, viel het tegen dat we op zondag een jasje aan moesten. Het waaide bovendien flink, dus heel ander weer en even terugschakelen. Het was trouwens ongebruikelijk stil op Biltmore, er waren nauwelijks mensen en we konden het huis zo binnenlopen zonder reservering. Waarschijnlijk wachten de meeste mensen op het Bloemenfestival dat over een week of twee losbarst. ’s Middags was het toch nog lekker genoeg om een ijsje te eten, een ‘hot fudge sundae’. Als dat je niks zegt, dan neem maar gewoon van mij aan dat het erg lekker was! Kortom, een heerlijk weekend qua weer en gezelschap, wel erg uitputtend maar ons prima vermaakt!
Rob en ik zijn het er wel over eens dat we twee kindjes genoeg vinden en zeker nu we er van allebei de smaakjes eentje hebben, is er geen prikkel om te blijven proberen tot het gewenste geslacht een keertje opduikt. Het is verbazend om te zien en horen hoe veel mensen nog graag een zoon of dochter willen en zodoende hun gezin blijven uitbreiden tot het zo ver is!
Ik kan dus wel stellen dat dit de laatste zwangerschap is en aangezien die reis er bijna op zit, is het een mooi moment om me af te vragen: wat ga ik missen? en wat niet?
Wat is zeker ga missen is het gevoel van het kindje dat beweegt in je buik. Het is onvergelijkbaar met wat dan ook, tegelijk wonderlijk en grappig maar ook een geruststelling dat alles ‘ok’ is daarbinnen. Wat ik ook zal missen zijn de echo’s en het luisteren naar baby’s hartslag. Telkens weer prachtige beelden en een schitterend geluid waar je geen genoeg van krijgt. En wederom verbazing: wat is de kleine weer gegroeid ten opzichte van de vorige keer! Ook leuk is het maken van de kinderkamer, alle spulletjes bijeen zoeken voor je kleintje en de spanning hoe hij of zij er strakjes uit ziet. Speculeren over geslacht, gewicht, lengte, op wie lijkt hij/zij? En hoe gaan we ons kleintje noemen?
Maar zwanger zijn is geen aaneenschakeling van rozen en maneschijn. De misselijkheid en onvoorstelbare vermoeidheid van het eerste trimester is verlammend. De eeuwigdurende verstopte neus en dagelijkse bloedneuzen zal ik ook niet missen. Het allesoverheersende maagzuur dat dag en nacht aanwezig is, bah. Altijd op je linkerzij moeten slapen, pijn in je rug en je bekken, en ook nog zoiets leuks: zwangerschapsslapeloosheid (met als gevolg natuurlijk weer vermoeidheid en meer maagzuur). Nee, ik zal blij zijn als dat weer allemaal achter de rug is (hoewel de vermoeidheid nog wel een tijdje zal duren, vrees ik…).
De rit zit er bijna op en het is wat mij betreft wel mooi zo. Dan begint een nieuw spannend tijdperk voor ons als een gezin van vier, jongleren met twee kindjes, tijd en vrije tijd. Ja, ik kijk er echt naar uit! Maar eerst nog even doorbijten en de laatste zwangere loodjes uitzitten!
Voor Lieke, het nichtje van Rob, heb ik Alex langdurig gefilmd terwijl hij in de speelkamer druk bezig was. Het idee is dat ze hem kan observeren in zijn spelgedrag voor een studieproject. Zodoende heb ik ongeveer drie kwartier beeldmateriaal waar helemaal niks aan geknipt is, Alex puur zoals hij is, met z’n haren door de war, een tikkie moe en een ontzettende rommelmaker. Filmpjes voor de echte fans dus.
Nog een paar dagen en zusje is klaar! A.s. vrijdag maken we de 37ste week vol en dan wordt ze officieel als ‘full term’ beschouwd. De resterende weken zijn dan bedoeld om nog lekker wat babyvet toe te voegen, maar qua organen (met name de longen) is ze helemaal af! Babies die rond deze tijd geboren worden, worden dan ook niet meer beschouwd als prematuur.
Niet dat er veel kans is dat zusje zich vroeg laat zien, want net als bij grote broer Alex zijn er nog niet veel tekenen dat de geboorte om de hoek is. Na het onderzoek in het Piedmont vanmorgen zei de dokter ook dat we week 40 wel rond zullen maken, en dan misschien nog wat er bij. Nou ja, ook in dat geval is het bijna zover, want hoe lang is 3 weken nou nog? En er moet nog zo veel gebeuren voor die tijd!
Verder is alles goed met mama en de kleine. Nog steeds een mooie bloeddruk (128/68) en weer geen gewicht erbij, het blijft een raadsel hoe het mogelijk is. Ook het hartje van ons meisje klopte weer als een klok vanmorgen. Jammer alleen dat papa de afspraak moest missen, die had een stuk van een kies gebroken en moest onverwacht naar de tandarts. Later vandaag krijgt Rob z’n eerste kroon! De kosten van zo’n grapje? Zo’n 600 dollar. Jaja, denk daar maar eens aan als de volgende rekening van het ziekenfonds weer op de mat ligt…
Het aftellen naar de geboorte van zusje gaat nu heel snel en we zijn officieel aan de laatste maand van de zwangerschap begonnen! Vandaag was er weer een routine-controle en hebben we Dr. Warren in het Piedmont weer gezien. De volgende controle is al weer volgende week, dus het begint erom te spannen. Omdat de echo van 2 weken geleden liet zien dat zusje niet heel veel groter is dan gemiddeld kunnen we er vanuit gaan dat ze in de buurt van 8 april geboren wordt.
Er waren weinig bijzonderheden aan de controle van vandaag. De gewichtstoename is nog steeds 2.5 kilo en vandaag had ik bij de eerste meting al een (voor mij) mooie bloeddruk van 129/70. Verder hoefde er niet zo veel gedaan te worden, geen bloed prikken of wat dan ook. In de onderzoekskamer moesten we een hele tijd wachten, dus het was maar goed dat Alex vanmorgen bij zijn vriendje Johnny is gaan spelen, anders had hij waarschijnlijk de hele boel gesloopt.
De buik meet nu 37 weken, dus de baby ligt nog maar 1.5 cm voor op schema. Desondanks blijven we heel benieuwd naar haar geboortegewicht, want echo’s en metingen kunnen er toch nog wel wat naast zitten qua voorspelling. Hoe dan ook, nog maar een paar weekjes en we zullen het weten!
Als je echt iets heel graag wilt, is netjes vragen nog steeds de beste manier. Ook Alex weet dat en die kunst past hij toe bij het vragen om een koekje na het eten. Hij combineert zijn verzoek ‘please cookie’ met het gebaar voor ‘alsjeblieft’. Probeer daar maar eens nee tegen te zeggen!
Rob en ik zijn het er wel over eens dat we twee kindjes genoeg vinden en zeker nu we er van allebei de smaakjes eentje hebben, is er geen prikkel om te blijven proberen tot het gewenste geslacht een keertje opduikt. Het is verbazend om te zien en horen hoe veel mensen nog graag een zoon of dochter willen en zodoende hun gezin blijven uitbreiden tot het zo ver is!
Peperazzi Blog 