Onze Alexander is een vrolijk ventje en hij lacht vaak gedurende de dag. Dit is met een camera moeilijk vast te leggen: voordat je je camera in de aanslag hebt, heeft Alex al weer een van zijn vele anders gezichtsuitdrukkingen tevoorschijn getoverd.
Opa en oma uit Eindhoven hebben een keer een filmpje gemaakt waarop wel goed te zien is hoe Alex zijn gulle lach laat zien. Wat een snoesje!
De afgelopen dagen is het wat stilletjes geweest op de blog, maar zeker niet in Boiling Springs. Nu Toos en Jos er zijn, zijn we er flink op uit getrokken en uiteraard is Alexander elke keer mee geweest. In het weekend zijn we in de dierentuin van Columbia geweest en een dag in Hendersonville en Asheville. Lekker ingepakt in een warme jas en een knuffelige deken vindt onze knul het allemaal best. In de kinderwagen wordt hij fijn 
gewiegd en ligt hij prinsheerlijk te slapen. Papa Rob manoeuvreert vol trots de kinderwagen en ziet toe hoe passanten stiekem een blik op zijn zoon werpen.
In Asheville waren we zelf nog nooit eerder geweest, behalve voor bezoeken aan het Biltmore Estate. De stad heeft de reputatie een oord voor hippies te zijn en inderdaad, het stikt er van de zweverige winkeltjes en groezelige cafeetjes. In het centrum kun je wel heerlijk rondwandelen en we halen een route bij het bezoekerscentrum. We lopen de Urban Trail en komen zo enkele interessante plekjes tegen. De wind maakt het vandaag erg koud, maar we zijn dik ingepakt en ook Alexander heeft het warm genoeg.
Gedurende de rest van de week hebben we elk soort weer dat je je kunt bedenken, zonnig en 20 graden, maar ook stevige vorst, mist, regen en wind. Elke dag passen we ons programma aan aan de omstandigheden en met een snoepje als Alexander in de buurt, hoeven we ons nooit te vervelen.
Vandaag zijn we met Alexander in het Piedmont geweest voor een controle door Dr. Warren. De verpleegsters doken een voor een op onze kleine af: “Wat een snoesje!” Ze hadden aan Dr. Warren al gevraagd hoe de bevalling was gegaan en ze waren erg benieuwd hoe Alex eruit zag. De een na de ander kwam onze jongen bewonderen en wederom regende het complimenten. Leuk hoor, met zo’n ukje op stap!
Mama werd ook even gecheckt op bloeddruk en gewicht en daaruit bleek dat op 4 pondjes na al het zwangerschapsgewicht al weer kwijt is. De rest gaat er met borstvoeden ook nog wel af. Alex zag er volgens de dokter ook blakend uit. We hadden een mooie foto afgedrukt voor Dr. Warrens ‘wall of fame’ en dankzij Robs kunde steekt ons plaatje van Alex met kop en schouders boven alle andere foto’s uit!
Al vanaf de eerste dagen zijn we met Alexander kleine uitstapjes gaan maken. Geen grootse ondernemingen, maar even naar de supermarkt of naar het park. Dat ging steeds prima, dus we zijn de duur van de tripjes wat aan het uitbreiden. Tenslotte is het onzin om de hele dag in huis te blijven plakken met een baby. Buitenlucht is goed voor hen en de aanmaak van vitamine D is zeer belangrijk. Vanwege de kou moeten we wel zorgen dat we Alexander warm aankleden en inpakken, maar de kleine schat gedraagt zich voorbeeldig en laat zich gewillig meenemen. Sterker nog, een ritje in de auto vindt hij heerlijk!
Zondagavond was zijn eerste reis naar Greenville, naar het vliegveld om opa en oma op te halen. Dat was een grote verrassing, want zij hadden niet verwacht dat Alex hen daar al zou komen begroeten. Oma heeft op de weg naar huis vol verwondering naar haar kleinzoon in het autozitje gekeken. Vandaag zijn we echt stevig op pad geweest, een dagje in Greenville, in het centrum, het Reedy River Falls park en in de Haywood mall. Overal waar we komen reageren mensen vol vertedering als ze onze kleine jongen zien en krijgen we complimenten dat we zo’n mooi kindje hebben. Papa heeft vandaag vol trots met Alexander in de sling rondgewandeld en heeft de complimenten glunderend in ontvangst genomen. Zoiets hoort hij maar al te graag!
Het leven met een baby verschilt hemelsbreed van het leven als koppel. Niet dat we het anders zouden willen, maar je merkt aan alles dat het draait om Alexander. Als je ergens binnenkomt met de kleine in zijn autozitje, zakt de blik van iedereen die je tegenkomt direct een meter omlaag. Vol vertedering kijken passanten naar ons mooie zoontje en lachen ons toe dat we zo’n schatje van een baby hebben. En daar hebben ze allemaal natuurlijk helemaal gelijk in.
Als zo’n hummeltje al zo’n indruk maakt op vreemden, kun je je wel voorstellen wat het doet met een oma, opa en tante die een week lang met hem geknuffeld en gespeeld hebben. Het is zo makkelijk om Alexander in je hart te sluiten! Daarom valt het afscheid na een week erg zwaar en komt het bovendien veel te snel. Het was dan ook niet zonder tranen dat oma, opa en Moniek vertrokken naar het vliegveld. Van papa heb ik al gehoord dat de waterlanders op het vliegveld weer tevoorschijn kwamen en zelfs het strenge personeel van TSA tot tranen toe geroerd was.
Vandaag is onze kleine Alexander al weer 9 dagen oud. Wat vliegt de tijd! Zo zit je eindeloos te wachten tot hij zich meldt, en zo is de eerste week al weer dik voorbij. Iedereen zegt, geniet ervan, ze worden zo snel groot! En inderdaad, als je de foto’s vergelijkt van nu en een week geleden is Alexander al veel veranderd. We merken het ook: hij past beter in zijn kleertjes en zijn wangetjes worden met de dag ronder. Net als papa en mama is het een goede eter! Vergelijk de foto’s hieronder maar eens…
Update: We hebben het ons niet ingebeeld, want vanmorgen heeft de kinderarts Alexander gewogen en hij is maar liefst een ruim pond aangekomen afgelopen week!
Alexander is alweer een weekje oud en hoewel alles nog erg pril is, kunnen we toch echt constateren dat we een heel lief en makkelijk zoontje hebben. Op de eerste plaats lijkt het net alsof hij er altijd al geweest is, zo natuurlijk voelt het aan. Ten tweede heeft hij de relaxte en meegaande aard van zijn vader. Zonder morren laat hij zich door iedereen vasthouden, drinkt hij van fles (met een willekeurige speen) en borst, kijkt belangstellend naar alles om zich heen en klaagt niet over de kleertjes die papa en mama voor hem gekocht hebben. Het enige wat hij niet leuk lijkt te vinden is kou: als hij een schone luier aan moet of een badje krijgt, krijgen zijn longetjes een stevige oefening.
Afgelopen zondag is Alexander voor het eerst met papa en mama in de kinderwagen op pad geweest. Zijn eerste wandeling door de buurt heeft hij vooral door gesloten ogen gezien. Op maandag is mama nog eens met hem gaan wandelen, al een eindje verder, en ook dat ging goed. Zodoende zijn we vandaag met hem en opa en oma naar Cleveland Park geweest. Na een stevige voeding zijn we op pad gegaan en hij heeft heerlijk bij papa in de sling gelegen. We verbazen ons erover hoe simpel het is; hopelijk blijft het zo!
Na onze eerste nacht met Alexander komen op vrijdagavond opa, oma en Moniek aan op het vliegveld in Greenville. Rob gaat ze ophalen en als ze binnenkomen zijn ze ondanks hun vermoeidheid na een lange reis blij om de kleine Alex (en ons natuurlijk ook) te zien. Het vliegen is gelukkig meegevallen, ondanks dat het een hele ervaring was. De eerste glimp van Alexander maakt alles meteen de moeite waard: het is overduidelijk de allermooiste en liefste baby van de hele wereld!
In de bagage zit een eindeloze hoeveelheid cadeaus en kaarten van familie, vrienden en eigenlijk zo ongeveer half Meijel. Papa en mama zijn wel anderhalf uur bezig om het ene na het andere leuke cadeau uit te pakken en het huis staat al snel vol met speelgoed en kleertjes waar Alex zich urenlang mee kan amuseren. Bij deze willen we alvast iedereen HEEL HARTELIJK BEDANKEN voor alle lieve wensen en attenties. We nemen de complimenten die binnenstromen graag in ontvangst en zwellen van trots als we weer mogen horen hoe mooi ons kindje is. Ook de reacties op de blog en de foto’s doen ons goed!
Als de familie op zaterdag weer een beetje bekomen is van de reis, wordt het tijd om Alexander uitgebreid te knuffelen en te bekijken. Ons lieve mannetje vindt het allemaal best, hij vindt het geen probleem om bij oma, opa of tante Moniek te liggen. Zo’n lieverd! Het is nu al onmogelijk om Alexander uit ons leven te denken, het is net of hij er altijd al geweest is!
Na een ziekenhuisverblijf van precies 48 uur na Alexanders geboorte, zijn we donderdagavond om 17.30 ontslagen! De artsen waren zeer te spreken over de gezondheid van mama en zoon waardoor het niet nodig was om langer dan strikt noodzakelijk in het kraambed te blijven liggen. Met een heleboel adviezen, papierwerk en toekomstige afspraken zijn we naar onze auto gebracht en aan de eerste autorit met Alexander begonnen.
Onze zoon vond het heerlijk in zijn autostoeltje en heeft vredig geslapen tot we thuis waren. Zelfs de stop bij de supermarkt kon hem niet deren. Papa is daar snel even naar binnen gewipt voor ons avondeten en om een beetje flesvoeding te halen om ons door de eerste nacht te helpen, zolang mama’s borstmelk nog niet is gearriveerd.
Eenmaal thuis wacht een grote verrassing: alles is versierd en er staan cadeaus op tafel. Buiten hangt een groot spandoek en is de oprit beschreven met stoepkrijt: It’s A Boy! Vicki is op woensdag stiekem binnengeweest om de nodige ballonnen en slingers op te hangen. Een hartverwarmende thuiskomst!! In de koelkast heeft ze eten gezet om ons door de eerste uren heen te helpen. Wat een lieve vrienden hebben we toch.
Nadat we de auto uitgeladen hebben gaat alles verrassend makkelijk. Alexander is een heerlijk kindje dat niet moeilijk doet. Tot op heden kunnen we twee verschillende ‘huiltjes’ onderscheiden: een voor honger en een voor een nieuwe luier. Als we dat probleem verhelpen is hij meteen rustig en kijkt ons tevreden aan. Hij vindt het heerlijk om tegen ons aan te kruipen en daar warm te slapen.
Alex is voorzichtig bezig om zijn directe omgeving te leren kennen. Hij richt zijn hoofdje al af en toe op, herkent papa en mama en grijpt naar vingers en ook al eens papa’s bril. Gedurende de nacht maakt hij ons twee keer wakker voor een voeding en/of luier en gunt ons daarmee relatief veel rust. Op vrijdagmorgen hebben we onze eerste controle bij Palmetto Pediatrics in het North Grove Medical Park tegenover Milliken. 
Dr. Lucy Daley onderzoekt onze kleine man en behalve dat hij natuurlijk ongeveer 10% van zijn geboortegewicht kwijt is, is ze verder zeer tevreden over zijn functioneren. Ze geeft ons wat goede tips mee waar we later op de dag al direct succes mee hebben. Rond drie uur ’s middags noteren we de eerste succesvolle borstvoeding en Alexander heeft zelfs geen extra flesvoeding nodig om voldaan te zijn!
Inmiddels hebben opa, oma en tante Moniek laten weten dat ze op Atlanta zijn geland en alle controles hebben doorstaan. Het is nu wachten op de aansluitende vlucht zodat ze snel hun kleinkind en neefje vast kunnen houden.
Nadat we gisteravond om ongeveer 22.15 eindelijk de kleine Alexander in goede gezondheid in onze kamer hadden, begon een lange maar fijne nacht. Onze knul was direct erg alert en nam zijn papa en mama eens goed in zich op. Het moet voor zo’n uk een hele belevenis zijn: het ene moment ben je nog wat aan het watertrappelen in een benauwde ruimte en opeens is je wereld oneindig groot, vreemd, koud en onbekend. Daar kwam in Alexanders geval nog eens bij dat hij de eerst vijf uren van zijn leven helemaal alleen was.
Gelukkig konden we dat vervelende begin snel goedmaken. Zonder morren wilde hij zowel bij papa als mama liggen. Nachtzuster Melissa hielp ons te installeren en al snel konden we de eerste luier verschonen. Alle onderdelen van onze kleine werken dus goed! De eerste uren hebben we ademloos gekeken hoe Alex mooie gezichtuitdrukkingen maakte en zijn armpjes en beentjes bewoog. Een fascinerend schouwspel! Rob kon eindelijk zijn camera flink laten werken en hij heeft zijn zoon direct veelvuldig vasgelegd, iets wat onze trouwe Flickr-bezoekers al gezien hebben. In de loop van de nacht hebben we voor de tweede keer geprobeerd de borstvoeding op gang te helpen en waarschijnlijk had de kleine flinke honger: nu al een kleine kampioen borstvoeden! Jammergenoeg moet mama’s melkproductie nog wat op gang komen, dus zijn maagje was niet gevuld. We hebben er toen voor gekozen om wat flesvoeding te geven, zodat hij tevreden kon gaan slapen. Papa lag tegen die tijd al op een oor, uitgeput na een lange dag en 24 uur wakker zijn.
Vanmorgen begon onze dag even na 6 uur ’s morgens. De hele dag is het een komen en gaan geweest van medisch personeel. Enkele daarvan waren voor controles voor mama maar de meesten kwamen Alexander even meenemen voor een of andere test. De kinderarts van Palmetto Pediatrics was zeer tevreden over ons mannetje, en afhankelijk van ons succes met het borstvoeden moeten we over 4 dagen of 12 dagen met hem op zijn eerste controle. Verder zijn de mensen van NICU nog eens komen kijken of alles in orde was, heeft hij een gehoortest gehad (en is met vlag en wimpel geslaagd) en zijn er enkele algemene tests aangaande zijn fysieke gesteldheid gedaan. Alles ziet er goed uit en morgenvroeg worden we ontslagen uit het ziekenhuis. Dan kunnen we onze kleine uk laten zien waar hij het komende jaar gaat wonen en hoe belachelijk veel kleertjes hij al heeft!
Van alle kanten stromen de felicitaties ons toe en we willen iedereen hiervoor graag bedanken. Heel leuk om te lezen hoe iedereen zo meeleeft, soms zelfs uit zeer onverwachte hoek! Tante Vicki kwam vanmiddag al even op kraamvisite en heeft de nieuwe Hanssen-telg uitgebreid bewonderd. Ze was gisteren met Daniel en Emma ook al in het ziekenhuis, kort nadat Alex op de wereld kwam, om ons eten te brengen zodat we geen ziekenhuismaaltijd hoefden te eten.
Onze eerste dag met de baby is kortom uitstekend verlopen. Op de juiste momenten krijgt hij een knuffel, een flesje, een nieuwe luier en vooral heel veel aandacht. Iedereen is het erover eens dat het een snoesje is om te zien en een engeltje in de omgang. Hoewel we hem pas een dagje kennen, lijkt hij makkelijk in de omgang, dol op zijn papa en niet bang voor de camera. We kijken er naar uit hem morgen mee naar huis te nemen, waar het avontuur, zonder hulp van een legioen verpleegsters, pas echt gaat beginnen!
Peperazzi Blog 