Month: april 2008

Als we zondag wakker worden is het niet koud, maar wel erg bewolkt en vooral plakkerig. Desondanks besluiten we om een flink stuk te wandelen in de bergen. Vol goede moed pakken we onze spullen in, wat proviand voor hongerige wandelaars en voldoende water om een paar uur mee vooruit te kunnen.

We rijden door Gatlinburg naar het Smoky Mountains National Park, waar het Sugarland bezoekerscentrum ligt. Hier vinden we een kaart met wandelpaden in de bergen, die meerdere staten beslaan. Er is zelfs een pad dat meer dan 2100 mijl lang is! Wij beginnen echter bescheidener met de Nature Trail die start bij het bezoekerscentrum. Hoewel het bij het centrum druk is, zie je op het wandelpad niemand meer. Al snel horen we donderslagen in de verte en we wachten even bij een schuilhut op de route. De regen blijft echter uit en we vervolgen onze weg op het flink stijgende en dalende bergpad. De Nature Trail is niet zo lang en als we bijna terug zijn, lopen we verder op de route naar de Cararact Falls, een kleine waterval in de bossen. Ook deze route hebben we snel gelopen en bij de waterval zien we een bordje richting Cove Mountain. Dit pad is ruim 8 mijl lang en we denken dit nog wel te kunnen afleggen.

Het weer is inmiddels bijzonder drukkend en het lijkt wel of je je door water moet banen als je de stijgende paden beklimt. Als er weer donderslagen klinken en de regen al snel flink begint te vallen, besluiten we om te draaien en het voor gezien te houden. Als we weer beneden bij het bezoekerscentrum zijn, barst het pas echt los. Met bakken tegelijk komt het water uit de hemel vallen en spijtig genoeg blijft het niet bij een buitje.

We besluiten dan maar om naar Pigeon Forge te rijden, een stadje op ca 10 mijl afstand van Gatlinburg. Mam en Jos zijn hier doorheen gereden toen ze de camping aan het zoeken waren en volgens hen was het een grote kermis. Daarmee hebben ze niets teveel gezegd. Aan weerszijden van de straten staan enorme attracties die je in Nederland nog niet op de grootste kermissen zult vinden. Overal staan (water)achtbanen en zijn andere kolderieke ritten neergezet. Aan de rand van Pigeon Forge ligt Dollywood, het pretpark van Dolly Parton, waar je nog meer achtbanengekte kunt vinden.

Omdat de regen nog steeds zonder genade valt, zoeken we een overdekt winkelcentrum waar we nog wat kunnen rondsnuffelen zonder nat te worden. Mijn ouders vinden hier een aantal dingen die ze gehoopt hadden in de VS voor weinig geld te kunnen kopen. Onze paspoorten liggen nog in de camper en als Jos een keer met zijn creditcard wil betalen en zich moet identificeren, kijkt Rob de verkoopster een keer lief aan waardoor Jos zijn nieuwe rugzak toch met zijn kaart mag betalen.

Na de middag lunchen we bij een vestiging van Bob Evans dat naast Christmas Place ligt. Dit is een pleintje met niets dan kerstwinkels die het hele jaar open zijn. We kunnen de verleiding niet weerstaan om binnen te kijken en we zijn het er al snel over eens dat we nog nooit zo veel (en zo veel maffe) kerstversieringen hebben gezien. De hele zaak glittert en glinstert en de kerstliedjes schallen vrolijk uit de luidsprekers. Een zeer vreemde ervaring aan het einde van april.

Aan het einde van de middag rijden we terug naar de camping zodat we met z’n allen nog iets kunnen eten voordat Rob en ik weer terug rijden naar Boiling Springs. We nemen zo veel mogelijk spullen mee, inclusief een stapel wasgoed, zodat mam en Jos als ze dinsdag terug komen letterlijk en figuurlijk in een gespreid bedje kunnen vallen.

Op vrijdag 25 april ben ik druk in de weer geweest met de voorbereidingen voor het weekend. Mijn ouders en wij hebben afgesproken op camping In The Smokies in Gatlinburg dat in de Great Smoky Mountains in Tennessee ligt. Overdag bak ik alvast een stapel pannenkoekjes om mee te ontbijten en kalkoengehaktballen met spinazie en Italiaanse kaas voor het avondeten van zaterdag. In de garage staat een flinke koelbox en in de vriezer liggen een stel icepacks, dus de Voedsel en Waren Autoriteit kan gerust zijn. Zo pak ik alles, inclusief alle groenten die nog in de koelkast liggen, in. Als Rob thuis komt eten we snel en als we de koffie bijna op hebben belt Jos om te zeggen waar precies ze op de camping staan zodat we elkaar straks makkelijk kunnen vinden.

We beginnen aan de autorit naar Gatlinburg, zo’n tweeenhalf uur. Het eerste stuk is gewoon snelweg, maar zodra we bij de Smoky Mountains in de buurt komen, wordt het al snel spectaculair. De weg slingert via enorme bochten linksom en rechtsom door het gebergte. Op de tweebaansweg is de rechterbaan voorbehouden voor het vrachtverkeer dat in groten getale stevig doortuft. Het is dus best spannend rijden door het kronkelende gebergte!

In Tennessee is het een uur vroeger dan in South Carolina, dus we arriveren om 19.30 ter plaatse. Mam en Jos staan vlakbij de ingang met de camper geparkeerd naast een kabbelend beekje. Met het hout dat we uit eigen tuin hebben meegenomen maken we nog een vuurtje aan. Het is een mooi rustig plekje, zo aan het water.

Zaterdagmorgen ontbijten we met de pannenkoekjes uit Boiling Springs. Na alle gebakken eieren van afgelopen week gaan die er wel in. In de douches is verder geen mens dus we hebben ons snel opgefrist. Jammergenoeg begint het stevig te regenen met af en toe een donderklag en het ziet er niet zo best uit. De bergen zijn gehuld in nevel dus we kunnen wel raden waar de naam vandaan komt.

Na een uurtje is het ineens droog en we stappen snel in de auto. Met het idee dat er nog meer water kan vallen besluiten we naar het aquarium te gaan. Dit hebben meer mensen bedacht en er loopt al aardig wat volk rond. De toegangsprijs is fors (20 dollar p.p.) dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Binnen worden we niet teleurgesteld. Het aquarium is ruim van opzet, schitterend aangekleed en er is veel moois te zien. Er is een enorm bassin met o.a. haaien erin waar je zowel boven kan staan als onderdoor kan lopen. Het is een gigantisch ding en je kijkt je ogen uit. Regelmatig zijn er duikers die in de tanks voor demonstraties zorgen. Er is een bad met levende krabben die je mag oppakken en er is een bad met roggen die je mag aanraken. Erg leuk allemaal en we blijven er meer dan drie uur hangen.

We lopen vanaf het aquarium het gekkenhuis van Gatlinburg in: het hele centrum is een aaneenschakeling van kermis en carnaval. Gatlinburg blijkt zeer toeristisch te zijn en het puilt uit van de maffe winkeltjes en toeristische attracties. Er is een kabelbaan, je kunt met de helikopter mee, je kunt je foto laten nemen in oude saloon-stijl, het stikt van de spookhuizen, spiegellabyrinten en rariteitenkabinetten, er is een museum met Hollywoodauto’s, een midgetgolfbaan in de heuvels en uithangborden die flikkeren alsof je in Las Vegas rondloopt. Wie bevangen is door de romantiek (of het massatoerisme) kan in een van de vele trouwkapellen zijn eeuwige liefde laten bezegelen.

Het is heerlijk slenteren door het stadje en je kunt regelmatig ergens gaan zitten om je te verwonderen over de mensen die rondlopen en rondrijden. Het stikt van de motorrijders die op de vreemdste voertuigen zitten, gekke en sjieke auto’s rijden op de weg en op de trottoirs lopen de gekste Amerikanen die we tot nu toe gezien hebben. De meesten zijn kogelrond en waggelen meer dan ze lopen. Kortom, we hebben ogen tekort vandaag.

Aan het eind van de middag maken we in de camper (na een stop bij een verholen slijter) de gehaktballen klaar met pasta en een salade. Na het eten is het weer tijd voor een kampvuur. Jos en Rob sprokkelen alvast wat aanmaakhout bij elkaar en halen vervolgens wat blokken hout bij de campingeigenaar, ook geen kleine jongen. Het is heerlijk toeven zo. Na de regen van vanmorgen hadden we niet gedacht ’s avonds nog zo buiten te kunnen zitten.

We beginnen op zaterdag 19 april al vroeg aan de dag, nog voor 7.00. Snel een bak koffie, ontbijten, de camper loskoppelen van water en stroom en zo snel mogelijk op weg naar Jekyll Island, een schiereilandje voor de kust van Georgia. Het is zo’n 80 mijl rijden en bij Brunswick, dat op de route ligt, halen we wat boodschappen en gooit Jos de tank van de camper vol. Er gaat maar liefst voor 98 dollar aan benzine in!

We vervolgen de weg en om Jekyll Island op te komen moet je een enorme brug over. Het is een zeer indrukwekkende constructie. We draaien het eiland op en worden begroet door tropische flora en fauna. Parkeren op het eiland kost 3 dollar en dat geld komt ten goede aan natuurbehoud. De camping ligt aan de andere kant van het eiland, dat zo’n 12 kilometer lang is. Bij het campingkantoor blijkt dat je in het weekend minimaal 2 nachten moet boeken, dus dat betekent dat mam en Jos hun plannen wat moeten aanpassen, omdat ze in hun planning maar een nacht op Jekyll Island voorzien hadden.

We lunchen met croissants en kaneelbroodjes en bekijken de camping. We hebben weer een vuurkorf en picknicktafel tot onze beschikking, dus vanavond kunnen we buiten eten en weer een kampvuur maken. Het is tijd voor wat activiteit en bij het campingkantoor huren we vier fietsen voor 3 dollar per uur. De fietsen zijn wat anders van vorm dan we gewend zijn maar na een paar meter merk je daar niet zo veel meer van. Vier uur lang rijden we over de mooi aangelegde paden en door de bossen. Het landschap is bijzonder afwisselend: het ene moment waan je je in een tropisch regenwoud, dan ben je tussen de duinen en aan zee of rij je tussen een kleine maar adembenemende woonwijk door. Het stikt van de vogels en andere beestjes en de camera’s maken overuren.

Het is ontzettend grappig om te zien hoe automobilisten reageren op fietsers. Ze remmen eerst enorm af en rijden er vervolgens met een grote boog omheen. Als we de fietsen rond 17.00 weer inleveren rekenen ze ons maar 24 dollar aan. Tellen is duidelijk niet hun sterkste kant en als echte Hollanders zeggen we er natuurlijk niets van. We kopen alvast wat blokken hout om vanavond een kampvuur te maken.

Een stukje voor de ingang van het kampeerterrein ligt een restaurant waar mam en Jos ons trakteren op ‘een laatste avondmaal’. Morgen rijden we immers terug naar Boiling Springs, terwijl zij nog een poos blijven rondtrekken. Het is echt zuiders eten en we maken kennis met de grote hoeveelheden kaas die Amerikanen over hun eten gooien. De broccoli verzuipt erin! We knabbelen tevreden van al het lekkers en rijden daarna terug naar de camping.

Terwijl mam en ik koffie zetten, maken Rob en Jos het vuur aan. Althans, dat proberen ze. Als de koffie op is, blijkt het vuur niet aan te slaan. Op dat moment gaan de buren weg en wij mogen hun vuur gebruiken, dat wel brandt. We zetten de stoelen verderop neer en genieten de rest van de avond van een glaasje wijn rond het vuur.

Op vrijdag 18 april wordt iedereen uitgerust wakker en na een stevig ontbijtje van geroosterd brood met gebakken honingworstjes en ei rijden we het mooie campeerterrein James Island RV Park weer af. Na een broodnodige stop bij een tankstation beginnen we aan de 120 mijl naar Savannah in Georgia. Het eerste stuk brengt ons over mooie slingerende tweebaanswegen. Op die manier leggen we de eerste 50 mijlen af. Daarna draaien we de snelweg op en rijden we in een keer goed naar camping Savannah Oaks, waar we vannacht zullen staan.

Na de formaliteiten rijden we naar het Visitors Center dat aan de rand van de stad ligt. Hier kopen we kaartjes voor de Old Savannah tours. Deze tourbussen rijden door de stad en je kunt zo vaak in- en uitstappen als je wilt. Het is natuurlijk een uitermate toeristische manier om de stad te bekijken, maar we hebben maar een dag en het is veel te uitgestrekt om te lopen.

De bus neemt ons mee naar de ontelbare schilderachtige pleintjes die de stad rijk is. Deze pleintjes zijn oases van rust en groen en zetten meestal een of andere militair in het zonnetje die de stad een grote dienst heeft bewezen. De gidsen op de tourbus vertellen honderduit en je komt ogen en camera’s tekort om alles goed vast te leggen. De weelde van het oude zuiden is overal aanwezig, bij elke hoek die je omgaat staan weer nieuwe statige panden, groot en klein, maar altijd zeer verzorgd. Talloze films zijn hier opgenomen, zoals Forrest Gump, Glory en Midnight In The Garden Of Good And Evil.

We stappen een aantal keren in en uit en vergapen ons aan al het moois, zoals de beroemde oude eiken die volhangen met Spaans mos. Als je hier rondloopt voelt het alsof je eeuwen terug gaat in de tijd en dat elk moment de voordeur van zo’n statig huis open kan gaan en een southern belle met hoepelrok naar buiten komt schrijden. Je ziet voor je hoe Scarlett o’Hara op de veranda staat en herinneringen aan haar geliefde Tara ophaalt.

De temperatuur gaat vandaag al richting 30 graden en de kou van twee dagen terug lijkt een eeuwigheid geleden. Bij halte 11, aan de Savannah River, stappen we een pub binnen voor een drankje. Rob neemt een frozen margharita, Jos een cocktail en mam en ik lekker saaie frisdrank. We nemen er tortilla’s met gehakt-kaasdip bij, want van dat rondslenteren krijg je best trek.

We komen ook langs het beeld ‘Savannah’s Waving Girl’ (Savannahs Wuivende Meisje). Het stelt Florence Martus voor, een meisje dat haar hart verloren had aan een zeeman en tussen 1881 en 1931 naar elk schip in de haven wuifde in de hoop hem terug te vinden. De stad bulkt van dit soort romantische verhaaltjes die Savannah zeer tot de verbeelding doen spreken.

Buiten maken we wat foto’s van het uitzicht over de rivier en nemen dan de laatste bus terug richting parkeerplaats. We rijden naar het RV park en de eekhoorns schieten ook hier alle kanten op. Rob leeft zich uit met de camera en legt ze vanuit alle hoeken vast. Dat we hier in moerassig gebied zitten bljkt wel uit de aanwezigheid van de muggen die iedereen steken. Bij het park ligt ook een riviertje waar we gaan kijken. Je mag er in verband met de aanwezige alligators niet in zwemmen, maar het drassige water ziet er ook niet bijzonder aantrekkelijk uit, dus dat zal geen probleem zijn. ’s Avonds maken we gevulde tortilla’s en bedenken we alvast wat voor leuks ons morgen weer te wachten staat.

Op donderdag 17 april worden we aanmerkelijk uitgeruster wakker dan de dag ervoor. Dankzij de fleecedekens kon het geen kwaad dat het vannacht weer gevroren heeft. We frissen ons op, eten een ontbijtje en rijden terug naar het centrum van Charleston. Rob kent de weg al goed dus er gaat geen tijd verloren.

We lopen eerst een stuk over de overdekte markt in het hartje van het oude centrum. Hier worden ontelbare souvenirs verkocht aan de vele toeristen die hier dagelijks langs komen slenteren. Rob maakt er met behulp van zijn verjaardagscadeau (een soort zoek-om-een-hoek voor de camera) een paar foto’s van kraampjes bij kooplui die niet willen dat je er foto’s maakt. In de buurt van de markt strijken we neer bij TBonz, waar we met Chretien ook al eens gegeten hebben. We eten hier een heerlijke club sandwich met huisgemaakte chips, nog zo’n aparte Amerikaanse traditie. We zijn de grote drukte net voor en het zit er bomvol als we weer naar buiten gaan.

We lopen door naar de zee en wandelen wat over de pier en het parkje dat er in de buurt ligt. Je kunt je hier heerlijk vergapen aan het zicht op passerende bootjes aan de ene kant, en miljonairswoningen aan de andere kant. Er zijn ergere plaatsen op de wereld!

We wandelen verder naar het Calhoun Mansion, het grootste huis in Charleston dat zo’n 2800 m2 groot is. Het heeft 35 kamers en heeft een rijke geschiedenis. Je kunt er een rondleiding volgen en dat terwijl het huis gewoon bewoond is! Het pand is gebouwd door een zekere meneer Williams, een koopman die tijdens de burgeroorlog een fortuin verdiend heeft. Het wordt gezegd dat Margaret Mitchell de figuur Rhett Butler op hem gebaseerd heeft. We bekijken eerst de fraaie tuin en halen dan kaartjes voor de rondleiding met gids.

Een nogal nichterige vent neemt ons mee langs de onbeschrijflijke weelde in het huis. De eigenaar heeft gisteravond nog een dineetje gehouden en het huis staat vol met verse snijbloemen. Hij is bovendien een zeer bereisd man en hij heeft overal ter wereld kunstschatten vergaard die nu in het huis staan. Menig museum komt regelmatig bij hem bedelen of hij zijn schatten aan hen wil verkopen. De gids wijst ons nog speciaal op een aantal objecten in het huis die uit Nederland komen.

Van het huis kuieren we richting het centrum en strijken we neer in een pub voor een drankje. Het is vandaag al 27 graden dus een opfrissertje gaat er wel in! Terug in de parkeergarage halen we de auto op en zoeken we een supermarkt in de buurt van het RV park om wat boodschappen te halen voor het eten. Niet veel later staan we pannenkoeken met spek en appel te bakken, die we vervolgens buiten opeten met een lekker glaasje rode wijn erbij.

De mannen in ons gezelschap kunnen de aantrekkingskracht van het open vuur niet weerstaan en gaan hout verzamelen om in de vuurkorf te gooien. Rob heeft de vlammen al snel aan de gang en het droge hout brandt als een tierelier. We klappen de tuinstoelen uit en gaan nog lekker een uurtje rond het gezellig knetterende vuur zitten met een kop koffie.

De nacht van dinsdag 15 april op woensdag 16 april is een gedenkwaardige, maar helaas niet om de goede redenen. Buiten vriest het, in de camper is het ijskoud en de dekens zijn akelig dun. Behalve eskimo Rob liggen we allemaal te blauwbekken van de kou. Zo duurt de nacht natuurlijk erg lang en we slapen dan ook niet veel.

Bij het krieken van de dag, om 6.15, komen we in actie en proberen we de kachel aan de praat te krijgen. Als we een kop koffie en brood met gebakken eieren op hebben voelen we ons een beetje beter. We besluiten om de mooie wandelroute van gisteravond nog eens over te doen bij daglicht. Ook nu is het spectaculair lopen over het verhoogde houten pad en het ochtendlicht geeft alles een sprookjesachtige gloed. Er staan reusachtige, eeuwenoude cypressen die tot in de hemel reiken. Ze worden omgeven door eigenaardige kronkels die cypressen-knieen worden genoemd. Als we later in het bezoekerscentrum informeren wat dit zijn, blijkt dat niemand het precies weet. Er bestaan echter drie theorieen: 1) het zijn een soort luchtwortels, 2) ze bieden de grote cypressen extra stut en 3) de kronkels vergaren hout- en bladerafval om zo extra voedsel voor de boom aan te maken. Je komt op dit wandelparcours nagenoeg niemand tegen, wat nogal vreemd is voor iets wat zo onbeschrijflijk mooi is.

Terug bij de auto maken we ons klaar voor vertrek naar Charleston. Ook dit zijn nog de nodige kilometers en we bereiden ons voor op een rit van ruim twee uur. halverwege stoppen we bij een Subway voor een broodje en rijden dan verder. Het zoeken naar het RV park waar we moeten zijn stuurt ons langs allerlei wegen en de TomTom heeft het er maar moeilijk mee. Uiteindelijk vinden we het dan toch en als we binnenrijden zien we een indrukwekkende, zeer groene en uiterst luxe camping. Op het meer achter de ingang wordt volop gewatersport en we zijn omgeven door reusachtige campers. Het is een hemelsbreed verschil met de primitieve omstandigheden in Congaree.

We zoeken ons staanplaatsje op, installeren ons aan de hook-up (water en stroom) en rijden met de flink opgewarmde Pontiac naar het centrum van Charleston. Rob weet hier inmiddels aardig de weg en ondanks het drukke verkeer loodst hij ons probleemloos de parkeergarage van het Visitors Center in. Even later loopt Rob voor de 4de keer, ik voor de 2de keer en mijn ouders voor de 1ste keer door het imposante centrum van Charleston. Het blijft genieten van de schitterende en decadente huizen en de ontspannen sfeer, ook als je hier al eens eerder bent geweest.

We lopen King Street af naar Battery Park aan zee en kuieren via Meeting Street weer terug. Even na 18.00 uur strijken we neer in de Noisy Oyster voor een lekker stukje vis en een stuk chocoladetaart waar we met z’n vieren van eten. De ober doet zijn uiterste best om een goede fooi bij elkaar te sprokkelen en hij is overdreven vriendelijk en hartelijk. Zelfs mam eet een maaltje vis en dat is voor haar heel bijzonder.

Na het eten halen we de auto op en rijden we naar Wal-Mart. Hier slaan we zes fleece-dekens in zodat we vannacht niet nog eens liggen te verkleumen. Daarna drinken we koffie in de camper en al snel is het bedtijd, vooral met de afgelopen beroerde nacht die ons erg vermoeid heeft. Dat de dekens niet voor niets zijn, blijkt wel als ondanks de ruim 20 graden overdag de temperatuur ’s nachts weer onder het vriespunt glijdt.

Op dinsdag 15 april is iedereen al op tijd wakker. Ik kan het stokbrood al vroeg in de oven schuiven en na een eenvoudig ontbijtje kan alle bagage de auto in. Bij Ingles nemen we nog wat muffins mee om iets achter de hand te hebben voor het geval lunchen vanwege het reizen te tijdrovend is. We rijden vandaag eerst naar Charlotte in North Carolina om de RV op te halen. Het is nog een flinke trip: we rijden rond 8.45 aan en hoewel we slechts enkele korte stops maken zijn we net voor de middag bij Thomas RV Rentals. De familie Thomas is lekker chaotisch maar vriendelijk en het duurt een uurtje voor ze alle spullen bij elkaar hebben verzameld.

Het is dus al 13.00 als we echt aan onze reis beginnen! We hebben vandaag nog zo’n 140 mijl (224 km) voor de boeg. We stoppen onderweg nog bij een Wal-Mart om wat boodschappen in te slaan, maar deze winkel verkoopt heel veel behalve… eten. Met het idee dat we dit in Gadsden wel kunnen halen rijden we verder.

Het Congaree National Park laat zich niet zo makkelijk vinden maar om 16.00 uur rijden we er dan toch eindelijk binnen. zoals gebruikelijk sluit men hier om 17.00 de poort, dus snel handelen is geboden. Bij het visitors center vertellen ze ons  waar we in het park gratis mogen overnachten. Er zijn echter nagenoeg geen faciliteiten dus het wordt een beetje een primitieve bedoening.

We rammelen inmiddels van de honger, dus vragen we aan een medewerker waar de dichtstbijzijnde winkel is. Dit is een pietepeuterig zaakje bij een pompstation in het plaatsje Gadsden zelf. Met handen en voeten halen mam en pap hier een kilo diepgevroren gehakt, spaghetti, een pot saus, een ui en een blik doperwten. Hier maken we uiteindelijk toch een smakelijke pot pasta van!

Na het eten besluiten we rond 19.00 uur nog een wandeling door het park te maken. We volgen de niet al te lange Bluff trail maar zonder het te merken lopen we halverwege de Boardwalk trail op. Dit fantastische wandelpad is volledig op houten palen en loopt kilometers lang boven het moerasland. Het is een indrukwekkend pad vol schilderachtige uitzichten. Op den duur valt de duisternis in en lopen we met de zaklamp naar het bezoekerscentrum. Van hieruit kunnen we de verharde weg volgen tot we terug bij de RV zijn. Ook dit is nog een aardig stukje, maar we hebben onze koffie toch in ieder geval verdiend!