Maand: februari 2008

Een visum voor de VS bemachtigen is geen eenvoudige zaak. Als je weet dat je vingerafdrukken en een foto worden genomen als je alleen als toerist het land binnen wilt, kun je je voorstellen dat een visum voor 3 jaar nog heel wat meer behelst. De advocaten van Robs bedrijf hebben zich er in Belgie en Amerika over gebogen en hebben dikke pakken papier aan ons gespendeerd. We zijn nu inmiddels zover dat Robs doopceel volledig is gelicht en we hebben groen licht gekregen.

Groen licht betekent in dit geval dat je de volgende stapel papieren mag invullen. Rob heeft deze week een flinke poos boven de nodige documenten gehangen, die ingevuld moeten worden voor we bij de Amerikaanse ambassade in Brussel terecht kunnen. Zo willen ze bijvoorbeeld weten in welke landen hij de afgelopen 10 jaar is geweest (en wanneer precies!) en staan er vragen of je specifieke chemische kennis hebt. De meeste mensen zullen hier ‘nee’ invullen, maar als je chemicus bent… Over dat stukje zullen ze tijdens ons bezoek aan de ambassade nog wel flink doorzagen.

Voor ons visum hebben we ook heel specifieke pasfoto’s nodig die aan allerlei maten en verhoudingen moeten voldoen. Dit soort foto’s kun je in Belgie maar op een beperkt aantal plaatsen laten maken, dus Rob had uitgezocht of we het hier in de buurt ook konden regelen. En jawel, gisteren zijn we naar een FedEx/Kinko’s winkel gereden om hier de lelijkste en duurste pasfoto’s te laten maken die ik in dit leven ben tegengekomen. Maar goed, het is toch weer iets dat we van ons lijstje kunnen schrappen.

Op 26 maart vliegen we terug naar Belgie en op 6 april weer naar Greenville. Voor die tijd moet alles geregeld zijn en dan hebben we enkele dagen om in Brussel ons visum helemaal rond te krijgen. In de tussenliggende tijd zijn we onze paspoorten kwijt. Ik zal blij zijn als het allemaal achter de rug is… wat een gedoe allemaal!

Dat Amerikanen heel bijzondere ideeen hebben over wat gezond is en wat niet mag inmiddels bekend zijn. Ketchup is gezond want het is gemaakt van tomaten en aardappelen zijn groenten, dus eigenlijk is friet met ketchup een hartstikke gezonde maaltijd vol vitaminen. Het is in ieder geval zo dat je vaak chips bij je eten krijgt als je ergens een lunch bestelt en dat friet soms als ‘vegetable chips’ (groentechips) op het menu staat.

Wat ons opgevallen is sinds we hier onze boodschappen doen, is dat de jeugd een zeer gebrekkige kennis heeft van groenten. Onze supermarkt, Ingles, is een soort van Albert Heijn en ze proberen er net en niet al te dom personeel neer te zetten. Maar de jongeren achter de kassa hebben van hun moeder hun bordjes nooit hoeven leeg eten, denk ik.

De eerste keer dat een kassajuffrouw vroeg: ‘Wat is dit?’ toen ze een avocado vasthield, kon ik dat nog vaag begrijpen. Niet iedereen is bekend met deze bijzondere groente en als je je guacamole altijd in een potje koopt, kan het zo zijn dat je niet weet hoe een avocado eruit ziet. Maar een week later stond een jongen achter de kassa hopeloos te stuntelen met een zakje sperziebonen. Bijna in paniek liep hij zijn lijstje met groenten en de bijbehorende codes af, maar hij kon niet ontdekken welke rare dingen hij in zijn hand hield. Uiteindelijk vroeg hij beschaamd: ‘Mevrouw, weet u wat dit zijn?’ Alsof ik zelf niet weet wat ik koop!

Afgelopen zondag hadden we weer zo’n fraai geval. Deze keer stonden er twee jongens achter de kassa die vol verbazing stonden te kijken naar een vreemd object in ons karretje. We hadden prei meegenomen en de een vroeg aan de ander: ‘Weet jij wat dit is?’ Ik vertelde hen dat het ‘leek’ (prei) was. Wederom speurden ze hun lijstje af. ‘Hoe spel je dat?’ vroeg de een, en ‘Is dat Japans?’ vroeg de ander. Nou, geloof dan maar dat het moeilijk is om je gezicht in de plooi te houden.

Als we vandaag wakker worden, is het aardedonker in huis. Dit is vreemd, want de laatste tijd is het al echt aan het lichten als de wekker om 6.45 af gaat. Eén blik naar buiten zegt genoeg: de lucht is zwart en dat belooft niet veel goeds. Het staat in schril contrast tot de zon en 20 graden van gisteren!

Als we de televisie aanzetten om het weerbericht voor onze regio te bekijken, zien we dat er regen en onweer onze kant op komt en later op de dag zelfs… sneeuw! En het is niet gelogen, want zodra Rob de garage uitrijdt, valt het water ineens met bakken uit de hemel. Niet veel later valt de eerste donderslag en het huis trilt van de klap. We gaan dus van bijna-zomer-weer naar midden-in-de-winter-weer binnen 24 uur! Zo snel kan het hier dus veranderen.

Gelukkig heb ik een zonnetje in huis om de boel een beetje op te vrolijken. Bij Ingles heb ik twee Cineraria’s gekocht, een roze en een donkerblauwe. De Nederlandse naam voor deze bloeiende plant is Senetti. Ik kan ze ook buiten zetten, maar dat lijkt me met dit weer niet aan te raden…

Op zondag brengen we Chrétien rond de middag naar het vliegveld. We zwaaien hem uit en rijden dan weer terug naar Boiling Springs. Ik zit zelf achter het stuur in de hoop dat ik de route kan onthouden zodat ik in de toekomst ook Rob naar het vliegveld kan brengen als het nodig is.

We besluiten om de rest van de dag wat broodnodige klusjes te doen. Zo is het bijvoorbeeld dringend nodig om de auto een keer te wassen en uit te zuigen. Zo’n nieuwe Pontiac wil je toch zo lang mogelijk een beetje netjes houden! In het huis vinden we nergens emmers, dus uiteindelijk gebruiken we het babybadje om een sopje in te maken. De passerende buren kijken vreemd op als ze Rob zo de auto zien wassen en ze zullen ons wel rare mensen vinden 🙂 .

Ik schrob zelf de patio een keer goed schoon. Het is natuurlijk geweldig dat alle vogels in de buurt ons zo trouw weten te vinden, maar jammergenoeg brengt het ook de nodige rotzooi met zich mee. Zelfs de fikse buien van afgelopen week hebben niet alle vogeltroep weggespoeld, maar met een sopje en een bezem ziet het er al snel weer uit als nieuw.
Als we deze en andere klusjes achter de rug hebben, is het tijd om rustig op de bank te zitten en ons te vergapen aan alle glitter en glamour van de Oscars. De staking in Hollywood is voorbij, dus de hele ceremonie kan als vanouds plaatsvinden. De sterren verdringen zich voor de camera’s om hun dure jurken, schoenen en tasjes te laten zien. De prijsuitreiking zelf is leuk om naar te kijken en van alle winnaars die we voorspeld hebben, hebben we er 14 van de 17 goed!

De eerste dagen van zijn verblijf is Chrétien flink ziek van de jetlag. Om die reden is de regenval en het sombere weer geen ramp, want hij is toch niet in staat om zich in te spannen of activiteiten te ondernemen. In plaats daarvan gaan we vrijdag op ons gemak winkelen in Gaffney. Ook Chrétien kan in de winkel van Ralph Lauren geen ‘nee’ zeggen tegen de mooie kleren, en neemt 3 shirts en een overhemd mee. Kijk, daar knapt een mens van op! ’s Avonds huren we een paar films en zo komen we de dag toch door.

Op zaterdag zijn zowel het weer als Chrétien een stuk opgeknapt. Het is dus een mooie kans om het schitterende Chimney Rock nog eens van dichtbij te bekijken. Via de mooiste slingerweg die we kennen, kronkelen we langzaam naar het pietepeuterige plaatsje (een hele straat lang) toe. Het blijft ook bij een tweede bezoek adembenemend mooi. We kijken eerst wat rond bij de winkeltjes en strijken voor de lunch neer in het Old Rock Cafe. Het heeft zijn naam te danken aan de oude stenen die hier overal liggen, en daarnaast draaien ze er inderdaad ‘old rock’. De klassiekers van Elvis, Buddy Holly en hun tijdgenoten tetteren vrolijk uit de boxen. We bestellen er alledrie een ‘Smoked Pork BBQ sandwich’, een geroosterd broodje met op appelhout gerookt varkensvlees en handgesneden dikke frieten. Het is een hele boterham, maar met de fikse tocht die ons nog te wachten staat, kan een stevige lunch geen kwaad!

Vol verwachting stappen we weer in de auto en Rob manoeuvreert ons Chimney Rock park in. Dit gaat stevig bergop en hard rijden is absoluut uit den boze. De ene haarspeldbocht volgt de ander op en bovendien is het tweerichtingverkeer op een smal pad. Erg spannend dus. Na een aardig stuk rijden komen we eindelijk bij de kassa en betalen ieder 14 dollar om binnen te mogen. Hierna rijden we nog een stuk verder en komen uiteindelijk bij een parkeerplaats die aan de voet van Chimney Rock ligt (in dit geval de rots waaraan het plaatsje zijn naam te danken heeft). We stappen uit en lachen om de mensen die hier de lift naar boven nemen. Jazeker, er is hier een liftschacht uit de rots gehouwen om luie Amerikanen naar boven te hijsen.

Natuurlijk zijn wij fitte Europeanen en zullen we eens even laten zien hoe het moet. Vol goede moed nemen we de eerste twee steile trappen omhoog en nemen daarna onze eerste adempauze. Dat zijn bepaald geen kinderachtige trapjes! Maar goed, we hebben gezegd dat we het gaan doen, en na enige etappes komen we dan toch ter hoogte van de wapperende Amerikaanse vlag op Chimney Rock. Het uitzicht is schitterend en de uitputtende klimtocht zeker waard.

Nu we de rots gezien hebben, is het aan ons wat we gaan doen. Vanaf dit punt kun je meerdere kanten op en we kiezen voor de Skyline – Cliff Trail, een wandeltocht die ons naar de bovenkant van de Hickory Nut waterval zal leiden. De tocht begint…. met wederom een ontelbare hoeveelheid traptreden… omhoog. We zijn duidelijk niet de enigen die af en toe moeten pauzeren. Veel mensen staan naar adem te happen als we weer een aantal trapjes omhoog geklauterd zijn en niet zelden draaien mensen om en geven er de brui aan. Wij vertikken het om op te geven en houden de moed erin.

Na zo’n 20 minuten traplopen komen we eindelijk op een min of meer vlak stuk. Dat wil zeggen dat de trapjes hier een stuk lager zijn en dat dalen en stijgen elkaar afwisselen. Op deze manier lopen we een heel stuk langs de berg om uiteindelijk bij de waterval uit te komen. Op deze waterval is een sleutelscene uit de film ‘Last of the Mohicans’ opgenomen, namelijk de vechtpartij tussen de twee hoofdrolspelers. Van gevechten is nu niets meer te zien: het is een zeer vredig plaatje om te zien.

Normaal gesproken kun je vanaf de waterval doorlopen naar Chimney Rock, maar deze route is in deze tijd van het jaar gesloten wegens gevaar. Langs de weg die we gekomen zijn, gaan we zodoende ook weer terug. We lopen nu verder op de Hickory Nut Falls Trail, de weg die leidt naar de onderkant van de waterval. Deze wandeling start met een heleboel trappen die we moeten afdalen, en veel erger… straks op de weg terug weer zullen moeten opklimmen. Het pad staat beschreven als ‘matig inspannend’ maar als je de hele dag al aan het traplopen bent geweest, is het klimmen en dalen op deze route toch een behoorlijke inspanning. Onderweg worden we getrakteerd op vele mooie uitzichten en uiteindelijk een mooi zicht op de waterval zelf.

Uitgeput maar voldoen stappen we rond half vijf weer in de auto en trekken onze wandelschoenen uit. We rijden terug naar de kassa’s en wisselen onze dagkaart voor een bijbetaling van 11 dollar om voor een jaarkaart. Zo kunnen tot maart volgend jaar zo vaak het park in als we willen, en we zijn zeker van plan hier nog eens terug te komen en de andere wandelingen te maken.

Woensdagavond hebben we Chrétien opgehaald van het vliegveld in Greenville. Zijn vliegtuig is mooi op tijd en na 10 minuten wachten kunnen we hem en zijn koffer meenemen naar Boiling Springs. Het is al bijna donker als we rijden, maar desondanks kan Chrétien toch zien hoe weids en uitgestrekt alles is. Net zoals iedereen die hem voorging, verbaast hij zich over de enorme huizen in onze luxe wijk. Om hem zo snel mogelijk te laten wennen aan de nieuwe tijdzone eten we nog een stevige soep en krijgt hij een rondleiding door ons huis voordat het bedtijd is.

Donderdagochtend beginnen we de dag zo Amerikaans als maar kan: met een pannenkoekenontbijt! Vol energie rijden we vervolgens naar Ingles om de nodige boodschappen te halen. Daniel en Vicki komen vanavond bij ons eten en er staat Grieks op het menu. Tot de middag ben ik bezig met het voorbereiden van het eten en daarna rijden we naar Spartanburg voor de volgende typische Amerikaanse activiteit: slenteren in de Westgate Mall. We lopen bij een heel stel winkels even binnen om ons te vergapen aan de omvang en het grote aanbod. Chrétien pikt hier en daar alvast wat souvenirs op.

Op de weg terug stoppen we nog even bij Starbucks voor een flinke bak koffie en aangezien deze winkel in de Barnes & Noble zit, kunnen we de verleiding niet weerstaan een leuk boek over North & South Carolina te kopen. Weird Carolinas staat vol met grappige en bijzondere weetjes, legenden, verhalen en andere vreemde zaken die je in deze twee staten kunt vinden. We kunnen er vast nog wat ideeen opdoen voor een uitstapje.

Terug thuis zet ik de horiatiki salade, de warme bonensalade, watermeloen, druiven, worteltjes, tzatziki en de vegetarische moussaka klaar en als Daniel en Vicki met de kleine Emma rond half zeven binnenkomen, kunnen we aan tafel. Het wordt een gezellige avond en alle kommen en schalen gaan goed leeg. Voor Daniel en Vicki is het een eye-opener, zij zijn voor hun beleving ‘exotisch’ mediterraans eten niet gewend. Ik beloof hen dat ik nog eens voor hen zal koken en dan weer iets zal maken dat ze niet kennen. Zo kunnen we elkaar iets van verschillende culturen bijbrengen: wij leren de Amerikaanse manier en zij de Europese!

Vandaag vindt er in de staat Vermont een zogeheten ‘Penguin Plunge‘ plaats. Dit fenomeen kennen we in Nederland en Belgie als een nieuwjaarsduik, met dat verschil dat het in Vermont een heel stukje kouder is. Ook in Amerika kent men de traditie om, als het nieuwe jaar nog maar enkele uren oud is, een ferme duik in het ijskoude water te nemen en op deze manier het jaar letterlijk en figuurlijk fris te beginnen.

Dat er zo laat in het jaar nog zo’n duik georganiseerd wordt, heeft trouwens niets met nieuwjaar te maken. In Vermont zit een organisatie die ‘Special Olympics’ heet en het hele jaar door sportieve activiteiten voor gehandicapte kinderen organiseert. De Penguin Plunge, ook wel Polar Bear Swim (‘ijsbeerzwemmen’) genoemd, bracht hen op een idee om aan inkomsten te komen. Doordat mensen zich laten sponsoren om in het ijswater te springen, halen ze op deze manier geld op om hun activiteiten te kunnen voortzetten.

Terwijl andere mensen zich in de kou storten, genieten wij hier van een mooie dag. Het zal voorlopige de laatste zijn, want voor de komende dagen laten de voorspellingen niet veel soeps zien. Dat is een beetje jammer, want vanavond gaan we onze vriend Chrétien ophalen van het vliegveld in Greenville. Hij komt een paar dagen logeren alvorens hij een zakenreis maakt naar Florida. We zullen onze activiteiten dus een beetje moeten aanpassen aan de weersomstandigheden.

Afgelopen weekend heb ik bij Barnes & Noble een kookboek gekocht van de Red Hat Society (de ‘rode hoed vereniging’). Dit grappige boek met meer dan 1000 recepten is samengesteld uit de favoriete ingezonden gerechten van dames die lid zijn van deze vereniging. De enige voorwaarden om lid te mogen zijn van deze club is dat je minimaal 50 bent, een rode hoed hebt en een paarse jurk.

Het klinkt misschien als een grap, maar deze Red Hat Society bestaat echt en is zelfs een officieel erkende vereniging. Het begon allemaal een aantal jaren geleden, toen een zekere Sue Ellen Cooper, een dame op leeftijd, een gedicht las van Jenny Joseph getiteld ‘Warning’. Het gedicht ging over een oudere dame met een paarse jurk aan en een rode hoed op. Sue Ellen vond dit zo bijzonder dat ze een vriendin als verjaardagscadeau een rode hoed gaf en een kopie van het gedicht. Dit viel in zo’n goede aarde, dat ze een aantal andere vriendinnen hetzelfde cadeau gaf.

Nu de vriendinnen allemaal een rode hoed hadden, vonden ze zichzelf wel wel een soort ‘Red Hat Society’. En zoals het een echte damesvereniging betaamt, ga je een keer thee drinken… met een volledig bijpassende outfit. Zodoende zochten de dames allemaal een paarse jurk uit die zo hard mogelijk vloekte bij hun hoed. In deze opvallende outfits werden ze overal waar ze kwamen al snel herkend. Andere dames sloten zich bij hen aan en al heel snel ontstonden in het hele land clubjes oudere dames met een goed gevoel voor humor die bij de Red Hat Society wilden horen.

Sue Ellen Cooper is inmiddels Queen Mum van de vereniging en heeft haar idee zien uitgroeien tot een nationaal fenomeen. Ook in onze omgeving kom je deze dames wel eens tegen. Rob heeft tijdens een van zijn zakenreizen naar Spartanburg (dus toen we hier nog niet woonden) wel eens zo’n groepje bontgekleurde dames voorbij zien komen!

Vandaag, maandag 18 februari, is het Presidents Day (officieel bekend als Washington’s Birthday). Dit wordt sinds 1880 elk jaar gevierd en was de eerste nationale feestdag ter ere van een Amerikaans staatsburger. Tot 1971 werd dit altijd gevierd op de daadwerkelijke verjaardag van Washington, namelijk 22 februari. Vanaf dat moment werd besloten om het te vieren op de 3de maandag in februari.

Aan deze dag werd vroeger niet zoveel ruchtbaarheid gegeven. Het was een feestdag waarop winkels en diensten gesloten waren, zoals met Kerstmis. Maar in de jaren ’80 begon de detailhandel in te zien dat er een commercieel slaatje uit te slaan viel. Vanaf dat moment werden er op Presidents Day speciale uitverkopen met grote kortingen georganiseerd. In veel staten is Presidents Day de eerste dag van een vakantieweek voor de scholen, zodat alle mensen met kinderen in staat zijn om lekker veel geld uit te geven in de winkels.

Deze feestdag verschilt overigens van staat tot staat. Omdat Abraham Lincoln ook in februari verjaarde, heet Presidents Day in sommige staten ‘Washington and Lincoln Day’ of ‘Washington and Jefferson Day’. Dit heeft ermee te maken dat sommige staten presidenten eren die in deze staat geboren zijn. Het is kortom een feestdag waaraan iedereen op zijn eigen manier een invulling geeft.

Dat het niet alle dagen feest kan zijn hebben we vandaag wel gemerkt. Na dagenlang uitbundige zonneschijn blijft het vandaag nevelig en troosteloos en af en toe valt er een spat regen. We moeten er zelf maar het beste van maken.

Omdat we van een aantal mensen verzoeken hebben gehad om iets voor ze te kopen, en omdat we zelf nog een aantal dingen nodig hebben, plannen we een rondje langs diverse winkels. We rijden naar de volgende zaken (let op: het zijn er nogal wat!): Dick’s Sporting Goods, Bed Bath & Beyond, Target, Michaels, Wal-Mart, Barnes & Noble, Pet-Smart en tenslotte Lowe’s. Helaas moeten we bekennen dat we bijna overal geld hebben uitgegeven… 🙂

Rond etenstijd besluiten we gebruik te maken van een echte Amerikaanse traditie: een pizza bestellen. Op internet zoeken we naar het aanbod van diverse leveranciers en we kiezen uiteindelijk voor Domino’s. Deze zaak heeft sinds kort een grappige functie op hun website. Je kunt er van minuut tot minuut zien waar je pizza is en wie er mee bezig is. Zo hebben we kunnen zien dat Samantha onze pizza gemaakt en in de oven heeft gestopt en dat Crystal (de ‘delivery expert’) het hele zaakje bij ons kwam afgeven. De geschatte tijdsduur van 30 minuten hebben we helaas niet gehaald, maar desondanks was het toch erg lekker! En een bonus voor mij: de afwas valt vanavond reuze mee.