26 mei

Het is 26 mei, 2003. Ik word wakker na een onrustige nacht, want vandaag is de afsluiting van een lange periode van onderzoek, frustratie, zelfbezinning en succes. Vandaag is de verdediging van mijn proefschrift. In de afgelopen dagen zijn de laatste puntjes op de i gezet met het huren van het kostuum en de laatste beslissingen over het feest. Pap en mam komen natuurlijk veel te vroeg om me alvast succes te wensen, Joyce gerust te stellen en om te kijken naar mij in het officiele tenue, dat komt niet zo vaak voor.

’s Middags is de verdediging en alles gaat perfect. Het is serieus en wetenschappelijk, maar er kan ook een grap gemaakt worden. Heel de familie is aanwezig en leeft mee tijdens de vragenrondes van de negen leden van de commissie. Dan komt de pedel met het verlossende woord: “Hora Est“, de tijd is verstreken. Tijdens de uitreiking van het diploma pinkt mam een traantje van trots en blijdschap weg. Daarna volgt alleen maar feest, eerst de receptie, dan het grote feest bij het Rozenknopje. Er wordt gegeten, gedronken, gelachen, gezongen tot diep in de nacht. De volgende dag staan pap en mam weer voor de deur om ons te helpen over de kater heen te komen, want dat deden ze.

Het is weer 26 mei, maar tien jaar later. Ik word wakker na een onrustige week, want vandaag is de afsluiting van een zware periode van keuzes en confrontatie. Het is de eerste dag na het definitieve afscheid van pap en mam, en mijn kleine nichtje Ize. De hele week zijn we bezig geweest met het regelen van gedenkdiensten, crematies, officiele papieren, het delen van verdriet met familie en vrienden. Pap en mam zijn er niet om ons te helpen en ik moest Joyce alleen achterlaten in de USA. Aan het eind van die week was er weer een officieel tenue, alleen nu niet voor een blijde gebeurtenis.

De gedenkdiensten zijn mooi. Iedereen die er aan meegewerkt heeft, heeft zijn uiterste best gedaan. Heel de familie is weer aanwezig en leeft met Moniek, Erik en mij mee, maar de pedel komt niet met een verlossend “Hora Est“. De tijd is niet verstreken, maar de tijd van rouw gaat nu pas echt beginnen. Er worden geen traantjes gepinkt, het verdriet vloeit zonder ophouden. Daarna volgt de koffietafel, waar door de familie en vrienden van pap en mam en Ize met blijdschap op hun leven wordt teruggekeken, maar met verdriet aan het gemis wordt gedacht. Er wordt soep gedronken en broodjes gegeten, en af en toe misschien een beetje gelachen. ’s Avonds is er bij Oma nog friet, en kan ik nog eens praten met mijn inmiddels volwassen neven en nichten.

Op 26 mei word ik wakker met een kater van de afgelopen week, maar alleen de herinneringen die ik aan pap en mam heb, kunnen me er vanaf helpen.