Categorie: Baby

Nova is 2 maanden oud!

Afgelopen week was voor Nova vol grote gebeurtenissen. Op 1 juni was ze officieel 2 maandjes oud, op 2 juni kreeg ze haar eerste vaccinaties en op 3 juni zijn we bij de kinderarts geweest voor haar 2-maanden-check-up.

De buurvrouw had aangeboden om op Alex te passen terwijl we met Nova naar het Health Department gingen om haar eerste prikjes te halen. Na het nodige papierwerk was het dan zover. Eerst een orale vaccinatie tegen het rotavirus en daarna 3 prikken in het been. Natuurlijk vond onze kleine meid het niet leuk en net als Alex huilde ze haar eerste tranen bij dit bezoek. Maar voor we goed en wel het kantoortje weer uit waren, was ze al weer stil en ze heeft er verder ook helemaal geen last van gehad of zich moeilijk gedragen. Het slechte nieuws is natuurlijk… over 2 maanden moet het weer opnieuw.

Bij de kinderarts was het ook allemaal goed nieuws. Ten eerste heeft Nova zich in de eerste 2 maanden van haar leven bijna verdubbeld in gewicht (net als Alex!). Was ze op 1 april 2804 gram, op 3 juni was dat 5482 gram!! Ze is nu bijna 56 cm vergeleken met 48 bij de geboorte en de omtrek van haar hoofdje is nu 37.5cm in plaats van 31.75cm. In procenten betekent dat dat ze bij haar geboorte 0% was en nu 75% qua gewicht, bij geboorte 5% wat betreft hoofdje en nu 20% en qua lengte is ze gestegen van 5% naar 25%.

In cijfers lijkt ze erg op haar grote broer, maar ook in gedrag: weinig slapen, veel doen en bovendien beresterk. Nova kan haar hoofdje al heel goed recht houden en doet dat ook bijna de hele dag (behalve als ze slaapt), de kinderarts was zeer onder de indruk van onze meissie (en wij natuurlijk ook)!

Nova, ons mooie wondermeisje

Grote broer Alex

Op zondag 3 april kregen we van het ziekenhuis de ontslagpapieren en kwamen we rond twee uur ’s middags als gezinnetje van 4 thuis! Hoera, net op tijd om een beetje te settelen voordat opa en oma Eindhoven op bezoek kwamen. We hebben Nova haar kamer laten zien en ook heel belangrijk, bij Alex op schoot gelegd, want Alex is helemaal dol op zijn zusje! Vol verwondering kijkt hij elke keer naar de kleine voetjes en handjes en constateert dat er oogjes, oortjes, een neusje en mondje aan zitten. Hij helpt graag met het brengen van schone luiers of sleept haar wiegje rond, komt speeltjes brengen of wil een boekje met haar lezen. Heel aandoenlijk!

Nova doet het intussen ontzettend goed. Al vanaf dat ze net op de wereld was, is ze een kampioen aan de borst en nu ze een paar dagen oud is, kunnen we echt al zien dat de wangetjes iets boller zijn en de vingers en beentjes minder iel. Woensdag mogen we voor het eerst met haar naar de kinderarts en dan horen we hoe ze het precies doet, maar we kunnen ons niet voorstellen dat ze ontevreden over haar zullen zijn.

Trotse papa

We zien overeenkomsten in uiterlijk en gedrag met grote broer Alex, die ook vanaf het begin al overal bij wilde zijn, gezellig aan tafel wilde zitten tijdens het eten, en direct begon met het optillen van zijn hoofdje. Nova is wat dat betreft precies hetzelfde, die hoef je ook niet in een bedje te leggen terwijl de rest van de familie aan tafel zit. Ze wil er gewoon bij zijn! Qua kleertjes en luiertjes is het weer even wennen, al dat minispul. Nova zwemt nog in de kleertjes (zelfs maatje 50) maar we hebben er het volste vertrouwen in dat dat snel verbetert, zeker als ze zo blijft drinken als ze nu doet. Zoals het hoort slaapt ze nog veel en dat doet ze ’s nacht ook, hoewel ze vaak wil drinken en met grote regelmaat haar luiers vult. Alles werkt zoals het hoort, ook fijn om te weten. Een groter probleem voor de nachtrust is grote broer Alex, die het allemaal zo spannend en interessant vindt, dat hij steeds midden in de nacht komt kijken naar zijn zusje en dan bij papa en mama in bed wil kruipen. Steeds als Nova net onder zeil is, komt Alex aangerend en moeten we hem weer terug in bed zien te krijgen. Hopelijk komt daar snel verbetering in!

Bevallen… met een staartje

Zo klein... met zulke gevolgen

Inmiddels is Nova al weer een paar dagen thuis (daarover in een volgend bericht meer) maar de bevalling zelf had nog een aardig staartje. In de uren na Nova’s geboorte voelde ik enorm veel druk in mijn bekken, iets wat nogal makkelijk te verklaren is natuurlijk, als je net een kind op de wereld hebt gezet. Maar toch voelde het anders dan de pijn na de geboorte van Alex en bovendien werd het met het uur erger.

Hoewel ik het niet graag wilde (vanwege de borstvoeding), moest ik op een bepaald moment toch om pijnstillers vragen. Dat begon eerst voorzichtig met een flinke dosis ibuprofen in combinatie met percocet, maar in de loop van de dag werden die doses verhoogd en aangevuld met shots demerol. En ondanks dat had ik nog steeds ontzettend veel pijn en kon op geen enkele manier zitten of liggen.

Eerst werd het geweten aan het niet kunnen legen van de blaas, maar mijn verpleegster had na een poosje in de gaten dat het toch wel eens iets ernstigers zou kunnen zijn. Ik had de pech dat het een verschrikkelijk drukke dag was op de kraamafdeling, met wel vier keizersnedes achter elkaar die de dienstdoende arts flink bezig hielden. De verpleging begon zich af te vragen of ik last had van postpartum hematomen, bloedstolsels na de bevalling. Toen dr. Ellis me rond half acht ’s avonds controleerde, bleek inderdaad dat Nova tijdens de bevalling ergens een ader had geraakt die al de hele dag bloed lekte in mijn bekkenbodem. Geen wonder dus dat ik pijn had, en bovendien moest het snel hersteld worden. Het komt sowieso niet zo veel voor (ongeveer bij 1 op de 5000 bevallingen) en dan zeker niet bij zulke kleine babies en zo’n simpele bevalling (3 halfzachte persweeen).

Toen het probleem eenmaal was vastgesteld, werd ik naar de grote OK gebracht waar ik voor de tweede keer die dag een ruggenprik kreeg (wel heel wat zwaarder dan de eerste trouwens) en in slaap werd gehouden tot de operatie een klein uurtje later voltooid was. Dr. Ellis had twee flinke stolsels verwijderd en toen de verdoving begon uit te werken, kon ik direct merken dat het beter was. Natuurlijk, het deed pijn en ik was bont en blauw, maar de onbeschrijflijke druk was weg. Eindelijk kon ik me helemaal richten op het genieten van onze fantastische kleine meid!

Nova Elizabeth Hanssen is geboren!

Nova Elizabeth Hanssen

Zo denk je dat het nog het nog heel lang kan gaan duren, en zo sta je in het ziekenhuis omdat je vliezen gebroken zijn. Zo verging het ons deze week. Iedereen die de blog een beetje volgt, kan zich het laatste bericht nog wel herinneren waarin stond dat zelfs de dokter bijna de moed had opgegeven om het kleintje via een natuurlijke bevalling te laten komen. De realiteit haalde iedereen op donderdagmiddag weer in.

Na een middagdutje met Alex voelde Joyce ineens stroompjes water, dus het leek erop dat de vliezen gebroken waren. Nadat we een oppas voor Alex geregeld hadden (de ouders van speelmaatje Johnny) zijn we snel naar het ziekenhuis gereden, waar we rond 19:15 te horen kregen dat de baby onderweg was! De weeen waren al licht begonnen en werden alsmaar sterker. De ontsluiting en baarmoedermond waren nog niet optimaal, dus we moesten wel nog even wachten. Na ons gesprek met Dr. Marik (toevallig de dokter waar we maandag nog geweest waren) dachten we dat Joyce alsnog aan de weeenversterkers zou moeten rond 4:00 ’s nachts. Ook dit verliep anders dan gedacht.

Lekker aan het slapen

Rond 4:00 ’s morgens kwam de verpleegster binnen om alles te controleren en ze merkte dat baby Nova er helemaal klaar voor was. De dokter werd snel uit bed gebeld en was precies op tijd klaar om na drie keer duwen om 4:36 een klein meisje (2803 g, 48 cm) op te vangen. Als een echte dame was Nova natuurlijk te deftig om overdreven te gaan schreeuwen waar iedereen bij was, dus men dacht dat er nog wat ademhalingsproblemen waren. Ze zou even naar de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) moeten om daar bij te komen, maar daar was ze het niet mee eens. Ze werd meegenomen naar de NICU en na 2 minuten al weer teruggebracht. De gedachte om bij mama en papa weg te moeten, bracht een diepe zucht teweeg en dat was genoeg om de zuster tevreden te stellen.

’s Morgens hebben we een heleboel mensen op de hoogte gebracht via alle moderne communicatiemiddelen en we hebben Nova al uitgebreid aan de opa’s en oma’ s laten zien. We willen iedereen bedanken die ons gelukwensen, SMS, e-mail, e-cards and facebook posts heeft gestuurd. Er staan al wat foto’s op Flickr en er zullen er nog wel een paar bij komen 🙂

Baby #2, week 39

Laat ze maar komen!

Dit wordt waarschijnlijk het kortste blogbericht ooit: geen enkele verandering sinds vorige week.

Vooruit dan, een heel klein beetje meer. Vandaag heb ik dr. Marik gezien omdat dr. Warren in Londen is deze week. Dr. Marik heb ik een keer eerder gezien en ze was toen ten eerste erg laat en ten tweede niet bijzonder vriendelijk. Maar wellicht was ze gewoon geen ochtendmens, want we hadden vandaag een afspraak aan het eind van de middag en ze was deze keer heel aardig. De zuster mocht oefenen met het zoeken naar de hartslag van de baby, waar ze nog de nodige tijd voor nodig had, dus ze maakte het een beetje spannend. Maar dat was het enige spannende aan de afspraak van vandaag. Geen veranderingen te melden. Mijn bloeddruk was trouwens 109/70, en dat vind ik zelf wel een vermelding waard want daar mag je zelfs trots op zijn als je niet zwanger bent!

Op naar 7 april. We zijn klaar voor de komst van onze kleine meid!

Baby #2, week 38

37 weken en 3 dagen

Het licht aan het eind van de tunnel zou in zicht moeten zijn, maar het lijkt verder weg dan ooit. Vandaag liet de wekelijkse controle weinig verandering zien ten opzicht van vorige week, het enige verschil was dat de kleine iets gezakt is maar we kunnen nog steeds wel stellen dat het te weinig is om echt vrolijk van te worden.

Gelukkig zijn alle waarden van mama in orde, zijn we zelfs al weer een pond gewicht kwijt en klinkt het hartje van ons meisje nog steeds als een klok. Maar de lol is er nu wel vanaf en het maagzuur is ronduit moordend. Ik begin me zelfs af te vragen of ik straks niet beter slaap als de baby eenmaal geboren is, want minder dan 3 of 4 uur per nacht kan het toch niet worden, lijkt me zo. En het zullen in ieder geval een paar maagzuurvrije uren zijn, ook iets om naar uit te kijken!

Vandaag hebben we een voorlopige datum geprikt voor een ingeleide bevalling en wel op 7 april. Daar zijn natuurlijk een aantal mitsen en maren aan verbonden, maar voorlopig kunnen we ons daar op richten. Echt niet waar ik op gehoopt had maar blijkbaar wederom een noodzakelijk kwaad. Het zou betekenen dat we over 16 dagen ouders worden van ons tweede kindje en dat is dan wel weer een troostende gedachte!

Missen? Of niet?

Rob en ik zijn het er wel over eens dat we twee kindjes genoeg vinden en zeker nu we er van allebei de smaakjes eentje hebben, is er geen prikkel om te blijven proberen tot het gewenste geslacht een keertje opduikt. Het is verbazend om te zien en horen hoe veel mensen nog graag een zoon of dochter willen en zodoende hun gezin blijven uitbreiden tot het zo ver is!

Ik kan dus wel stellen dat dit de laatste zwangerschap is en aangezien die reis er bijna op zit, is het een mooi moment om me af te vragen: wat ga ik missen? en wat niet?

Wat is zeker ga missen is het gevoel van het kindje dat beweegt in je buik. Het is onvergelijkbaar met wat dan ook, tegelijk wonderlijk en grappig maar ook een geruststelling dat alles ‘ok’ is daarbinnen. Wat ik ook zal missen zijn de echo’s en het luisteren naar baby’s hartslag. Telkens weer prachtige beelden en een schitterend geluid waar je geen genoeg van krijgt. En wederom verbazing: wat is de kleine weer gegroeid ten opzichte van de vorige keer! Ook leuk is het maken van de kinderkamer, alle spulletjes bijeen zoeken voor je kleintje en de spanning hoe hij of zij er strakjes uit ziet. Speculeren over geslacht, gewicht, lengte, op wie lijkt hij/zij? En hoe gaan we ons kleintje noemen?

Maar zwanger zijn is geen aaneenschakeling van rozen en maneschijn. De misselijkheid en onvoorstelbare vermoeidheid van het eerste trimester is verlammend. De eeuwigdurende verstopte neus en dagelijkse bloedneuzen zal ik ook niet missen. Het allesoverheersende maagzuur dat dag en nacht aanwezig is, bah. Altijd op je linkerzij moeten slapen, pijn in je rug en je bekken, en ook nog zoiets leuks: zwangerschapsslapeloosheid (met als gevolg natuurlijk weer vermoeidheid en meer maagzuur). Nee, ik zal blij zijn als dat weer allemaal achter de rug is (hoewel de vermoeidheid nog wel een tijdje zal duren, vrees ik…).

De rit zit er bijna op en het is wat mij betreft wel mooi zo. Dan begint een nieuw spannend tijdperk voor ons als een gezin van vier, jongleren met twee kindjes, tijd en vrije tijd. Ja, ik kijk er echt naar uit! Maar eerst nog even doorbijten en de laatste zwangere loodjes uitzitten!

Baby #2, week 37

Week 37: het wordt krap hier!

Nog een paar dagen en zusje is klaar! A.s. vrijdag maken we de 37ste week vol en dan wordt ze officieel als ‘full term’ beschouwd. De resterende weken zijn dan bedoeld om nog lekker wat babyvet toe te voegen, maar qua organen (met name de longen) is ze helemaal af! Babies die rond deze tijd geboren worden, worden dan ook niet meer beschouwd als prematuur.

Niet dat er veel kans is dat zusje zich vroeg laat zien, want net als bij grote broer Alex zijn er nog niet veel tekenen dat de geboorte om de hoek is. Na het onderzoek in het Piedmont vanmorgen zei de dokter ook dat we week 40 wel rond zullen maken, en dan misschien nog wat er bij. Nou ja, ook in dat geval is het bijna zover, want hoe lang is 3 weken nou nog? En er moet nog zo veel gebeuren voor die tijd!

Verder is alles goed met mama en de kleine. Nog steeds een mooie bloeddruk (128/68) en weer geen gewicht erbij, het blijft een raadsel hoe het mogelijk is. Ook het hartje van ons meisje klopte weer als een klok vanmorgen. Jammer alleen dat papa de afspraak moest missen, die had een stuk van een kies gebroken en moest onverwacht naar de tandarts. Later vandaag krijgt Rob z’n eerste kroon! De kosten van zo’n grapje? Zo’n 600 dollar. Jaja, denk daar maar eens aan als de volgende rekening van het ziekenfonds weer op de mat ligt…

Baby #2, week 36

36 weken alweer

Het aftellen naar de geboorte van zusje gaat nu heel snel en we zijn officieel aan de laatste maand van de zwangerschap begonnen! Vandaag was er weer een routine-controle en hebben we Dr. Warren in het Piedmont weer gezien. De volgende controle is al weer volgende week, dus het begint erom te spannen. Omdat de echo van 2 weken geleden liet zien dat zusje niet heel veel groter is dan gemiddeld kunnen we er vanuit gaan dat ze in de buurt van 8 april geboren wordt.

Er waren weinig bijzonderheden aan de controle van vandaag. De gewichtstoename is nog steeds 2.5 kilo en vandaag had ik bij de eerste meting al een (voor mij) mooie bloeddruk van 129/70. Verder hoefde er niet zo veel gedaan te worden, geen bloed prikken of wat dan ook. In de onderzoekskamer moesten we een hele tijd wachten, dus het was maar goed dat Alex vanmorgen bij zijn vriendje Johnny is gaan spelen, anders had hij waarschijnlijk de hele boel gesloopt.

De buik meet nu 37 weken, dus de baby ligt nog maar 1.5 cm voor op schema. Desondanks blijven we heel benieuwd naar haar geboortegewicht, want echo’s en metingen kunnen er toch nog wel wat naast zitten qua voorspelling. Hoe dan ook, nog maar een paar weekjes en we zullen het weten!