Categorie: Baby

Afgelopen week was voor Nova vol grote gebeurtenissen. Op 1 juni was ze officieel 2 maandjes oud, op 2 juni kreeg ze haar eerste vaccinaties en op 3 juni zijn we bij de kinderarts geweest voor haar 2-maanden-check-up.

De buurvrouw had aangeboden om op Alex te passen terwijl we met Nova naar het Health Department gingen om haar eerste prikjes te halen. Na het nodige papierwerk was het dan zover. Eerst een orale vaccinatie tegen het rotavirus en daarna 3 prikken in het been. Natuurlijk vond onze kleine meid het niet leuk en net als Alex huilde ze haar eerste tranen bij dit bezoek. Maar voor we goed en wel het kantoortje weer uit waren, was ze al weer stil en ze heeft er verder ook helemaal geen last van gehad of zich moeilijk gedragen. Het slechte nieuws is natuurlijk… over 2 maanden moet het weer opnieuw.

Bij de kinderarts was het ook allemaal goed nieuws. Ten eerste heeft Nova zich in de eerste 2 maanden van haar leven bijna verdubbeld in gewicht (net als Alex!). Was ze op 1 april 2804 gram, op 3 juni was dat 5482 gram!! Ze is nu bijna 56 cm vergeleken met 48 bij de geboorte en de omtrek van haar hoofdje is nu 37.5cm in plaats van 31.75cm. In procenten betekent dat dat ze bij haar geboorte 0% was en nu 75% qua gewicht, bij geboorte 5% wat betreft hoofdje en nu 20% en qua lengte is ze gestegen van 5% naar 25%.

In cijfers lijkt ze erg op haar grote broer, maar ook in gedrag: weinig slapen, veel doen en bovendien beresterk. Nova kan haar hoofdje al heel goed recht houden en doet dat ook bijna de hele dag (behalve als ze slaapt), de kinderarts was zeer onder de indruk van onze meissie (en wij natuurlijk ook)!

Inmiddels is Nova al weer een paar dagen thuis (daarover in een volgend bericht meer) maar de bevalling zelf had nog een aardig staartje. In de uren na Nova’s geboorte voelde ik enorm veel druk in mijn bekken, iets wat nogal makkelijk te verklaren is natuurlijk, als je net een kind op de wereld hebt gezet. Maar toch voelde het anders dan de pijn na de geboorte van Alex en bovendien werd het met het uur erger.

Hoewel ik het niet graag wilde (vanwege de borstvoeding), moest ik op een bepaald moment toch om pijnstillers vragen. Dat begon eerst voorzichtig met een flinke dosis ibuprofen in combinatie met percocet, maar in de loop van de dag werden die doses verhoogd en aangevuld met shots demerol. En ondanks dat had ik nog steeds ontzettend veel pijn en kon op geen enkele manier zitten of liggen.

Eerst werd het geweten aan het niet kunnen legen van de blaas, maar mijn verpleegster had na een poosje in de gaten dat het toch wel eens iets ernstigers zou kunnen zijn. Ik had de pech dat het een verschrikkelijk drukke dag was op de kraamafdeling, met wel vier keizersnedes achter elkaar die de dienstdoende arts flink bezig hielden. De verpleging begon zich af te vragen of ik last had van postpartum hematomen, bloedstolsels na de bevalling. Toen dr. Ellis me rond half acht ’s avonds controleerde, bleek inderdaad dat Nova tijdens de bevalling ergens een ader had geraakt die al de hele dag bloed lekte in mijn bekkenbodem. Geen wonder dus dat ik pijn had, en bovendien moest het snel hersteld worden. Het komt sowieso niet zo veel voor (ongeveer bij 1 op de 5000 bevallingen) en dan zeker niet bij zulke kleine babies en zo’n simpele bevalling (3 halfzachte persweeen).

Toen het probleem eenmaal was vastgesteld, werd ik naar de grote OK gebracht waar ik voor de tweede keer die dag een ruggenprik kreeg (wel heel wat zwaarder dan de eerste trouwens) en in slaap werd gehouden tot de operatie een klein uurtje later voltooid was. Dr. Ellis had twee flinke stolsels verwijderd en toen de verdoving begon uit te werken, kon ik direct merken dat het beter was. Natuurlijk, het deed pijn en ik was bont en blauw, maar de onbeschrijflijke druk was weg. Eindelijk kon ik me helemaal richten op het genieten van onze fantastische kleine meid!

Zo denk je dat het nog het nog heel lang kan gaan duren, en zo sta je in het ziekenhuis omdat je vliezen gebroken zijn. Zo verging het ons deze week. Iedereen die de blog een beetje volgt, kan zich het laatste bericht nog wel herinneren waarin stond dat zelfs de dokter bijna de moed had opgegeven om het kleintje via een natuurlijke bevalling te laten komen. De realiteit haalde iedereen op donderdagmiddag weer in.

Na een middagdutje met Alex voelde Joyce ineens stroompjes water, dus het leek erop dat de vliezen gebroken waren. Nadat we een oppas voor Alex geregeld hadden (de ouders van speelmaatje Johnny) zijn we snel naar het ziekenhuis gereden, waar we rond 19:15 te horen kregen dat de baby onderweg was! De weeen waren al licht begonnen en werden alsmaar sterker. De ontsluiting en baarmoedermond waren nog niet optimaal, dus we moesten wel nog even wachten. Na ons gesprek met Dr. Marik (toevallig de dokter waar we maandag nog geweest waren) dachten we dat Joyce alsnog aan de weeenversterkers zou moeten rond 4:00 ’s nachts. Ook dit verliep anders dan gedacht.

Rond 4:00 ’s morgens kwam de verpleegster binnen om alles te controleren en ze merkte dat baby Nova er helemaal klaar voor was. De dokter werd snel uit bed gebeld en was precies op tijd klaar om na drie keer duwen om 4:36 een klein meisje (2803 g, 48 cm) op te vangen. Als een echte dame was Nova natuurlijk te deftig om overdreven te gaan schreeuwen waar iedereen bij was, dus men dacht dat er nog wat ademhalingsproblemen waren. Ze zou even naar de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) moeten om daar bij te komen, maar daar was ze het niet mee eens. Ze werd meegenomen naar de NICU en na 2 minuten al weer teruggebracht. De gedachte om bij mama en papa weg te moeten, bracht een diepe zucht teweeg en dat was genoeg om de zuster tevreden te stellen.

’s Morgens hebben we een heleboel mensen op de hoogte gebracht via alle moderne communicatiemiddelen en we hebben Nova al uitgebreid aan de opa’s en oma’ s laten zien. We willen iedereen bedanken die ons gelukwensen, SMS, e-mail, e-cards and facebook posts heeft gestuurd. Er staan al wat foto’s op Flickr en er zullen er nog wel een paar bij komen 🙂