Een kort Amerikaantje

Deze zomer willen we, als alles goed gaat, een keer naar Nederland reizen voor een vakantie. Om Alexander mee het land uit te krijgen heeft hij een paspoort nodig. Hiervoor moesten we eerst geboortecertificaten aanvragen en daarvoor moesten we eerst de nodige tijd wachten tot er wat Amerikaanse bureaucratie was afgehandeld.

Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover: we hadden alle papieren in huis en Rob had op internet al de nodige formulieren gevonden, uitgeprint en ingevuld. Het enige dat we nog nodig hadden waren een paar pasfoto’s en die konden we volgens onze informatie ter plaatse laten maken. Zodoende stonden we ’s morgens vroeg in het postkantoor van Spartanburg om daar het volgende bureaucratische proces in gang te zetten.

De dame aan het loket was, zoals wel eens vaker gebeurt, erg gecharmeerd van ons zoontje. Ze was erg vriendelijk en behulpzaam. De pasfoto’s stelden eerlijk gezegd niet zo veel voor. We hebben zelf wel eens betere foto’s van ons kind gemaakt! Rob moest Alex vasthouden voor een wit scherm, maar onze uk sliep en hoefde niet eens zijn ogen open te hebben voor de foto! Gelukkig deed hij net op dat moment zijn oogjes open en krijgt hij voor de komende vijf jaar een paspoort waar hij met een wel zeer slaperige blik op staat.

Nadat alle formaliteiten waren afgehandeld en we 100 dollar gedoneerd hadden aan de staat South Carolina, kregen we een statusnummer mee en hoeven we nog maar een week of zes te wachten tot er een paspoort in de brievenbus valt. Met het statusnummer kunnen we tussendoor checken hoe ver men er al mee is. Al met al een vrij pijnloos proces, mits je maar op voorhand goed leest wat je allemaal nodig hebt. Nu nog een Nederlands paspoort…